Ναζιστική προπαγάνδα και φεμινισμός
Το 1920 ο Αδόλφος Χίτλερ παρουσίασε ένα πρόγραμμα το οποίο έκανε ξεκάθαρο ότι θα διαχωρίσει τους Εβραίους στερώντας τους τα πολιτικά και νομικά τους δικαιώματα. Η Ναζιστική προπαγάνδα εκμεταλλεύτηκε εικόνες και στερεότυπα που προϋπήρχαν για να παρουσιάσει μια διαστρεβλωμένη εικόνα για τους Εβραίους. Μέσα από το πρίσμα της προπαγάνδας αυτή οι Εβραίοι παρουσιάζονταν ως παράσιτα που κυριαρχούσαν οικονομικά και που δηλητηρίαζε την κουλτούρα και την προσωπικότητα του Γερμανού υπηκόου. Σύντομα το κράτος άρχισε να υποστηρίζει αυτή την εικόνα και έτσι το Ναζιστικό κόμμα απέκτησε μεγαλύτερο έλεγχο στα ΜΜΕ της εποχής. Με αποτέλεσμα να διοχετεύουν συνεχώς στο κοινό μια ροή ελεγχόμενων μηνυμάτων που δίχαζε τους πολίτες. Η προπαγάνδα αυτή στόχευε κυρίως στους Γερμανούς που δεν ήταν Ναζιστές μιας και αυτούς προσπαθούσε να πείσει πως οι Εβραίοι είναι λιγότερο άνθρωποι από αυτούς.
Η δημόσια προβολή αντισημιτικής προπαγάνδας ήταν ένα συχνό φαινόμενο και έρχονταν από όλα τα μέσα.
Αφίσες, συνθήματα σε τοίχους, εφημερίδες, ταινίες και ραδιοφωνικές εκπομπές. Η αντισημιτική προπαγάνδα δημιούργησε ανεπαίσθητους νεολογισμούς που με την επανάληψη τους μείωναν τους Εβραίους. Τα πανεπιστήμια άρχισαν σύντομα να υιοθετούν αυτή την προπαγάνδα, και να την συμπεριλαμβάνουν σε ομιλίες και μαθήματα τους.
Η προπαγάνδα δεν στόχευε μόνο σε Εβραίους αλλά και σε άλλες ομάδες όπως τους Ρωμά, τους ομοφυλόφιλους, τους ανάπηρους και τους Μάρτυρες του Ιαχωβά, παρουσιάζοντάς τους ως κίνδυνο για την κοινωνία και προτείνοντας σκληρά μέτρα εναντίον τους ως την μόνη λύση.
Σύντομα όλες αυτές οι ομάδες θεωρούνταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Σύντομα η τέχνη άρχισε να αναπαράγει την Ναζιστική προπαγάνδα. Μουσεία και θέατρα υιοθέτησαν αντισημιτικά μοτίβα. Όποια τέχνη δεν συμβάδιζε με αυτά κρίθηκαν ως “εκφυλισμένη” τέχνη. Η εκφυλισμένη τέχνη βάση της Ναζιστικής προπαγάνδας εκφύλιζε την ηθική των ανθρώπων και σύντομα άρχισε να λογοκρίνεται.
Καλλιτέχνες, καθηγητές πανεπιστημίων και υπεύθυνοι πολλών ιδρυμάτων απολύθηκαν, εκδιώχθηκαν και φυλακίστηκαν. Το 1933 ιδρύθηκε το Πολιτιστικό Επιμελητήριο του Ράιχ με επικεφαλή των Γιόζεφ Γκαίμπελς. Ο Γκαίμπελς δήλωσε πως “στο μέλλον μόνο εκείνοι που είναι μέλη ενός επιμελητηρίου επιτρέπεται να είναι παραγωγικοί στην πολιτιστική ζωή μας. Η συμμετοχή επιτρέπεται μόνο σε εκείνους που πληρούν τις προϋποθέσεις αποδοχής. Έτσι όλα τα ανεπιθύμητα και καταστρεπτικά στοιχεία έχουν αποκλειστεί”. Ταινίες φτιάχτηκαν που παρομοίαζαν τους Εβραίους ως αρουραίους που κουβαλούν ασθένειες και ως φυσικές καταστροφές. Όπως πυρκαγιές και πλημμύρες.
Η ταινία Der ewige Jude παρουσίαζε τους Εβραίους ως απολίτιστους ανθρώπους των σπηλαίων που έπρεπε να εξανθρωπιστούν.
Έκανε επίσης ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στους Εβραίους ανεξάρτητα το ντύσιμο ή την φαινομενική τους συμπεριφορά. Όσοι δημοσιογράφοι εξέφραζαν αντίθετη άποψη απολύονταν. Σύντομα όλες οι εφημερίδες αναπαρήγαγαν συνεχώς την Ναζιστική προπαγάνδα. Αυτή η προπαγάνδα δημιούργησε μια ατμόσφαιρα ανοχής των πολιτών απέναντι στην βία κατά των Εβραίων. Η Ναζιστική προπαγάνδα εκμεταλλεύονταν συνεχώς τα εγκλήματα που διέπρατταν Εβραίοι, προβάλλοντας τα συνεχώς. Ο σκοπός της ήταν να ενθαρρύνει την αδιαφορία των πολιτών απέναντι στους Εβραίους. Και την αποδοχή αντισημιτικών νομοθεσιών ως μέσο ασφάλειας τους. Η αντισημιτική προπαγάνδα σύντομα προετοίμασε τον Γερμανικό λαό σε ένα πλαίσιο “εθνικής κρίσης”, για πολύ σκληρά μέτρα ενάντια στους Εβραίους όπως μαζικές απελάσεις και στο τέλος για την γενοκτονία τους.
