Δεν μιλάμε ποτέ για τις αυτοκτονίες αντρών. Ο φεμινισμός πάντα αποφεύγει να μιλά για οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με την παραμύθα της καταπίεσης των γυναικών και της πατριαρχίας, για παράδειγμα τις αυτοκτονίες αντρών. Η αυτοκτονία είναι ένα πρόβλημα που αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους άντρες παγκοσμίως. 510.000 άντρες αυτοκτονούν κάθε χρόνο. Ένας κάθε λεπτό. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα μέχρι και το 86% των αυτόχειρων είναι άντρες. Ο αριθμός των αυτοκτονιών έχει αυξηθεί κατά 33% τα τελευταία χρόνια. Φτάνουν μέχρι και τις 565 κάθε χρόνο και παρατηρείται αύξηση τους σε συγκεκριμένους μήνες. Για παράδειγμα τον μήνα Ιούλιο μέχρι και 65 αυτοκτονίες έχουν σημειωθεί. Οι αριθμοί είναι τρομαχτικοί.
Πολλές από αυτές λαμβάνουν χώρα στον στρατό και στις μετρήσεις του δεν καταγράφονται καν οι απόπειρες.
Η Ελλάδα έχει έναν από τους μικρότερους αριθμούς αυτόχειρων γυναικών παγκοσμίως ενώ οι αριθμοί για τους άντρες είναι τεράστιοι. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός του ότι ενώ συνήθως ο γάμος φαίνεται να είναι αποτρεπτικός παράγοντας για την αυτοκτονία, στην Ελλάδα παρατηρείται το αντίθετο.
Με την πλειοψηφία των αυτόχειρων αντρών να είναι έγγαμοι.
Φυσικά η έρευνα και η παρατήρηση του φαινομένου είναι ελλιπής. Όπως εξάλλου και με οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό πρόβλημα που αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους άντρες. Η αυτοκτονία δεν είναι ένα μοιραίο γεγονός όπως η δολοφονία και μπορεί να προληφθεί. Παρόλα αυτά όμως ο φεμινισμός στρέφει την προσοχή της κοινωνίας μακρυά από μέτρα και προγράμματα πρόληψης αυτοκονίας των αντρών. Που θα μπορούσαν να αποτρέψουν τον τρομαχτικό αυτό αριθμό αυτοκτονιών κάθε χρόνο. Ενώ απαιτεί κρατικό χρήμα για καμπάνιες, μέτρα και προγράμματα που θα αποτρέψουν τις δολοφονίες γυναικών με την πρόφαση της τοξικής αρρενωπότητας.
Με λίγα λόγια αντί να ξοδεύεται χρήμα για να αποφύγουμε εκατοντάδες θανάτους κάθε χρόνο που αποδεδειγμένα μπορούν να αποφευχθούν με ουσιαστική πρόληψη, ο φεμινισμός ασχολείται συνεχώς και αποκλειστικά με τις 3-4 δολοφονίες γυναικών κάθε χρόνο και παρουσιάζει το θέμα αυτό όχι σαν ένα μοιραίο γεγονός αλλά ως κάτι που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν όλοι οι άντρες παραδεχόντουσαν ότι ήταν βίαιοι και μισούσαν τον εαυτό τους, βάση αναπόδεικτων θεωριών του.
Και στο ενδιάμεσο εκατοντάδες άντρες αυτοκτονούν.
Όμως η απάθεια του φεμινισμού και η εγκληματική του στάση προς το θέμα δεν σταματά εδώ. Δεν του αρκεί ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από το θέμα της αυτοκτονίας. Όχι. Ο φεμινισμός προσπαθεί απελπισμένα να μας πείσει εδώ και δεκαετίες ότι οι άντρες είναι υπεύθυνοι για τις αυτοκτονίες τους.
Επειδή είναι τοξικά αρρενωποί.
Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που κάτω από την μάσκα του ενδιαφέροντος ο φεμινισμός κατηγορεί τον άντρα για τα ίδια του τα προβλήματα. Σε περίπτωση που υπάρχει αμφιβολία για την άμεση σχέση του αρθρογράφου με τον φεμινισμό δεν χρειάζεται παρά να μετρήσουμε πόσες φορές επαναλαμβάνονται στο κείμενο οι λέξεις “τοξική”, “δηλητηριώδης”, “καταστροφική” και “ανεξέλεγκτη” όταν περιγράφεται η αρρενωπότητα. Παραθέτει ως πηγές μια σειρά μελετών, με κεντρική μια έκθεση που αναλύει τα αποτελέσματα πολλών άλλων μελετών που αφορούν την σύνδεση της αρρενωπότητας με την αυτοκτονία και τα ψυχικά νοσήματα.
Το άρθρο αντιμετωπίζει την αρρενωπότητα ως μια ασθένεια. Μας εξηγεί πως “η έρευνα έχει αποδείξει πως τα τελευταία 60 χρόνια οι άντρες που διακατέχονται από αρρενωπότητα ρέπουν προς την ψυχική νόσο”. Επιπλέον μεταφράζει στα φεμινιστικά πως “η σκληρή αλήθεια είναι πως η αρρενωπότητα προκαλεί κατάθλιψη και το γνωρίζαμε εδώ και δεκαετίες”. Και πως θα έπρεπε να είχαμε ξεφορτωθεί την τοξική αρρενωπότητα εδώ και πολλά χρόνια.
Το πρόβλημα με τον αρθρογράφο όπως και την συντριπτική πλειοψηφία των φεμινιστριών είναι πως δεν διάβασαν την έρευνα.
Επειδή προφανώς το διάβασμα είναι πατριαρχική καταπίεση, οι φεμινίστριες απαξιώνουν να διαβάσουν τα πορίσματα των πηγών που οι ίδιες επικαλούνται. Και αντί αυτού μαντεύουν ή υποθέτουν τα πονήματα της εκάστοτε έρευνας, βασισμένες στις άμπρα κατάμπρα θεωρίες τους. Και φυσικά έτσι δημιουργούν εντυπώσεις. Το συγκεκριμένο άρθρο αναπαράγεται ακόμα και σήμερα και χρησιμοποιείται ως πηγή ακόμα και από επίσημους φορείς για την αυτοκτονία. Και αυτό επειδή αν και η μελέτη έδειξε πως υπάρχει μια σύνδεση κάποιων πτυχών της αρρενωπότητας με την ψυχική υγεία των αντρών, αν και σε μέτριο βαθμό, η μελέτη δεν έδειξε μόνο αυτό. Αντίθετα με τα συμπεράσματα του άρθρου, η μελέτη μας εξηγεί πως είναι τεράστιο λάθος να θεωρούμε πως η αρρενωπότητα είναι ο βασικός λόγος των προβλημάτων που συνδέονται με την ψυχική υγεία και τις αυτοκτονίες των αντρών.
Και πως υπάρχει μια άμεση αρνητική σύνδεση μόνο με κάποιες συγκεκριμένες πτυχές της αρρενωπότητας. Και πως επίσης υπάρχουν και πτυχές της αρρενωπότητας που είναι ωφέλιμες για την ψυχική υγεία των αντρών. Οπότε για να συνοψίσουμε: ακόμα και σε μια μελέτη που είναι θετικά προκατειλημμένη ως προς το φεμινιστικό αφήγημα για την αρρενωπότητα, πολύ περισσότερο προκατειλημμένη από ότι θα προτιμούσα, ακόμα και σε μια τέτοια μελέτη οι ερευνητές δεν πιστεύουν στην τοξική αρρενωπότητα.
Αντιθέτως μας εξηγούν πως είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε την αρρενωπότητα κατά αυτό τον τρόπο.
Η έρευνα αναλύει 74 άλλες έρευνες που ασχολούνται με το θέμα οπότε τα περιθώρια αμφιβολίας για τα αποτελέσματα είναι στενά. Τοποθετεί την αρρενωπότητα σε 11 πεδία. Και φυσικά αυτό από μόνο του κάνει τα ευρήματα της πιο πολύπλοκα από τον τρόπο που παρουσιάζονται από τις φεμινίστριες. Από τα 11 πεδία μας εξηγεί η έρευνα μόνο τα 3 (γόης, αυτονομία και δύναμη επάνω στις γυναίκες) συνδέονται με αρνητική επίδραση στην ψυχική υγεία των αντρών. Άλλα όπως η νίκη, στάτους και η επικράτηση δεν είχαν καμία απολύτως σύνδεση με την ψυχική υγεία των αντρών. Και δυο από τα πεδία (ρίσκο και εργασιομανία) βρέθηκαν να συνδέονται αρνητικά αλλά και θετικά με την ψυχική υγεία των αντρών. Και η έρευνα καταλήγει πως “το να συζητάμε για την αρρενωπότητα του ατόμου είναι μια γενικότητα που δεν έχει νόημα”.
Καταλήγει δηλαδή πως η αρρενωπότητα όχι μόνο δεν είναι τοξική αλλά δεν έχει νόημα να συζητάμε για αυτήν με απλουστεύσεις. Αλλά φυσικά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία για τις φεμινίστριες επειδή το τι λέει στην πραγματικότητα μια έρευνα είναι και αυτό μέρος της πατριαρχικής καταπίεσης.
Ας εξετάσουμε όμως πιο είναι το πραγματικό πρόβλημα σε αυτήν την έρευνα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι πως έγιναν 74 έρευνες που αποκλειστικά εξέτασαν την ψυχική υγεία των αντρών σε σχέση με την αρρενωπότητα τους. Και η σύνδεση που βρήκαν ήταν πως απλά κάποια κομμάτια της αρρενωπότητας σχετίζονται αρνητικά με την ψυχική υγεία των αντρών (σχετίζονται, όχι προκαλούν) και κάποια θετικά. Και σίγουρα δεν βρήκαν κάποια σύνδεση με τις αυτοκτονίες των αντρών.
Η συσχέτιση από τα πραγματικά αίτια έχει μια τεράστια απόσταση.
Για παράδειγμα πως μπορεί κάποιος να αποδώσει την αυτοκτονία ενός άντρα στην αυτονομία του ή την δύναμη επάνω στις γυναίκες; Πως μπορεί ακόμα και να συνδέσει κάποιος την αυτονομία με την αυτοκτονία ενός άντρα και να είναι σίγουρος πως αυτή ως χαρακτηριστικό δεν προκλήθηκε από παιδικό ψυχολογικό τραύμα αλλά ήταν έμφυτο χαρακτηριστικό της αρρενωπότητας; Η συσχέτιση και το αίτιο μπορεί να είναι ένα τεράστιο φάσμα, μια τεράστια συζήτηση.
Και το βασικότερο από όλα: οι 74 αυτές έρευνες δεν λαμβάνουν υπόψιν τους άλλες βασικές πιθανές αιτίες για την ψυχική υγεία και τις αυτοκτονίες των αντρών επειδή αυτές έρχονται σε αντίθεση με το φεμινιστικό αφήγημα: Την μισανδρία, το συνεχές κατηγορώ της κοινωνίας προς τους άντρες, την άδικη αντιμετώπιση στις επιμέλειες, τα διαζύγια, το έγκλημα, την άδικη αντιμετώπιση ως προς τον νόμο, την γονεϊκή αποξένωση, την άρνηση ότι οι άντρες μπορεί να είναι θύματα σεξουαλική κακοποίησης ή βιασμού από γυναίκες.
Την άρνηση ότι οι άντρες μπορεί να είναι θύματα βίας από γυναίκες, την συνεχής γελοιοποίηση και απαξίωση των προβλημάτων τους. Τον συνεχή ντροπιασμό τους και την δημόσια συκοφαντία σε περίπτωση αντίθετης άποψης. Τις ψευδής κατηγορίες για σεξουαλική ή σωματική κακοποίηση. Την αποδοχή της γυναικείας βίας προς τον άντρα ως άκακη ή και ακόμα θεμιτή. Και την αντίληψη πως και ακόμα η αυτοάμυνα σε περίπτωση κακοποίησης από γυναίκα είναι απαράδεκτη.
Την ψυχολογική ενδοοοικογενιακή βία που οι φεμινίστριες θέλουν να παρουσιάζουν ως άκακη.
Εν ολίγοις 74 έρευνες που αφορούν την αντρική ψυχική υγεία και την αντρική αυτοκτονία. Που όμως δεν ασχολούνται στην ουσία με τα κοινωνικά προβλήματα των αντρών. Ούτε καν με παράγοντες που θα έπρεπε να είναι αυτονόητοι. Για παράδειγμα είδαμε πριν πως η συντριπτική πλειοψηφία των αυτόχειρων αντρών στην Ελλάδα είναι παντρεμένοι και γνωρίζοντας από στοιχεία πως 7 στους 10 άντρες κακοποιούνται ψυχολογικά από τις συντρόφους τους, θα μπορούσαμε να μελετήσουμε την πιθανότητα οι αυτοκτονίες αυτές να συνδέονται άμεσα με την ψυχολογική βία που δέχονται οι άντρες αυτοί από τις συντρόφους τους.
Αλλά όχι. 74 έρευνες ασχολήθηκαν με φεμινιστικές θεωρίες που βάζουν στο στόχαστρο την αντρική φύση. Και ακόμα και αυτές δεν μπόρεσαν να αποδείξουν ότι οι άντρες φταίνε για τις αυτοκτονίες τους.
Χρειαζόμαστε άμεσα μελετητές, επιστήμονες και ακαδημαϊκούς απομακρυσμένους από το φεμινιστικό δόγμα. Που θα προσπαθήσουν να κατανοήσουν το πρόβλημα των αυτοκτονιών των αντρών. Χρειαζόμαστε άμεσα τις φεμινιστικές ιδεοληψίες έξω από τον χώρο της επιστημονικής μελέτης. Και ειλικρινής αρθρογραφία που δεν χαϊδεύει τα αυτιά ανόητων φανατικών. Και που δεν κρύβει ή αλλοιώνει μεθοδικά την αλήθεια για το μαρτύριο των αντρών στις σύγχρονες κοινωνίες. Γιατί όσο εκατοντάδες άντρες πηδάνε από κτίρια, σε ράγες τρένων ή πυροβολούν το πρόσωπο τους σε κάποια σκοπιά στον στρατό ο φεμινισμός απαξιώνει τους θανάτους τους. Λέγοντας μας πως αυτοί φταίνε που αφαίρεσαν τις ζωές τους.
