Γιατί δεν είναι γυναικοκτονία αλλά δολοφονία; Σε ισόβια κάθειρξη καταδικάστηκε η 45χρονη που δολοφόνησε με ψαλίδι τον σύντροφο της πέρυσι στην Κρήτη. Μια από τις πολλές δολοφονίες αντρών από τις συντρόφους τους που έγιναν στην χώρα μας το 2019. Και που ποτέ δεν πήραν μεγάλη δημοσιότητα, όπως εξάλλου και αυτές που έγιναν το 2020. Τις δολοφονίες αυτές αντρών και παιδιών από γυναίκες είχα καταγράψει σε άρθρο μου πέρυσι και ο αριθμός τους είναι σχεδόν ίδιος με τις δολοφονίες γυναικών και παιδιών από άντρες. Πουθενά αλλού στο ελληνικό ίντερνετ δεν υπάρχει σχετική καταμέτρηση. Πουθενά. Και αυτό από μόνο του δείχνει κάτι.
Οι δολοφονίες αυτές μια χαρά είχαν όλες τις προδιαγραφές που οι ίδιες οι φεμινίστριες έχουν ορίσει ως “έμφυλη” βία. Και άρα μια χαρά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως αντροκτονίες. Αυτό όμως δεν γίνεται ποτέ επειδή ο μύθος της “έμφυλης” βίας και της “γυναικοκτονίας” βασίζεται όπως είδαμε εδώ στο ότι ζούμε σε πατριαρχικές κοινωνίες που “εκπαιδεύουν” τους άντρες να δολοφονούν και να κακοποιούν γυναίκες. Το πατριαρχικό αφήγημα λοιπόν θα καταρρεύσει εάν οι φεμινίστριες παραδεχτούν πως υπάρχουν αντροκτονίες. Τα αφηγήματα της “εμφυλης”βίας όπως και της γυναικοκτονίας αντικρούονται από πολλά στοιχεία, παρόλα αυτά τίποτα δεν σταματάει τις φεμινίστριες από το να προσπαθούν να καθιερώσουν τον όρο νομικά όπως προσπαθούν να κάνουν στην Κύπρο. Η γυναίκα που δολοφόνησε τον 12χρονο γιο της αθωώθηκε. Επειδή της αποδόθηκαν ελαφρυντικά.
Αντίστοιχα εάν ένας πατέρας δολοφονούσε την 12χρονη κόρη του στην Κύπρο, βάση της νέας νομοθεσίας θα θεωρούνταν “γυναικοκτονία”. Και δεν θα του δινόντουσαν ελαφρυντικά. Επειδή βάση της φεμινιστικής θεωρίας την σκότωσε επειδή απλά ήταν γυναίκα.
Στην λίστα των αντρών που δολοφονήθηκαν από τις συντρόφους τους πέρυσι βλέπουμε τέτοια παραδείγματα.
Τον 35χρονο που τον μαχαίρωσε η 37χρονη σύντροφος του στον λαιμό επειδή την χώρισε για παράδειγμα. Δεν είναι αυτό η επιτομή της υποτιθέμενης “έμφυλης” βίας και αντροκτονίας; Φυσικά και έχει μια προς μια όλες τις προδιαγραφές. Το μόνο που αλλάζει είναι το φύλο. Και για αυτό δεν θα χαρακτηριστεί ποτέ ως αντροκτονία. Επειδή όπως είπαμε ο όρος γυναικοκτονία είναι διπλή γλώσσα που υπονοεί σωρό φεμινιστικών πολιτικών δηλώσεων από πίσω.
Ή για παράδειγμα στην Κύπρο, την χώρα που συμπεριέλαβε τον όρο “γυναικοκτονία” στο ποινικό της Δίκαιο, όταν πέρυσι μια μητέρα δολοφόνησε τον 12χρονο γιο της με απανωτές μαχαιριές στο δωμάτιο του έχοντας πρώτα κλειδώσει έξω από το σπίτι τον άντρα της για να μην τον σώσει. Έχει όλα τις προυποθέσεις αντροκτονίας. Όμως ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε έτσι. Και φυσικά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συμπεριληφθεί ο όρος αυτός στο ποινικό Δίκαιο της Κύπρου. Κι αυτό επειδή ο σκοπός όπως είπαμε είναι να αφαιρεί οποιοδήποτε κίνητρο από τους άντρες που δολοφονούν γυναίκες. Και όχι από τις γυναίκες που δολοφονούν άντρες ή γυναίκες.
Κατά αυτόν τον τρόπο λοιπόν κανένα ελαφρυντικό δεν θέλουν να αποδωθεί στον δράστη της δολοφονίας που έγινε πριν λίγους μήνες στην Μάνη. Φεμινίστριες που φυσικά έτρεξαν για να εργαλειοποιήσουν την δολοφονία μιας γυναίκας, απαίτησαν να χαρακτηριστεί η δολοφονία ως “γυναικοκτονία”.
Μέχρι στιγμής γνωρίζουμε πως το ζευγάρι μάλωνε συχνά επειδή είχε οικογενειακές διαφορές.
Ο δολοφόνος ισχυρίστηκε πως “δεν άντεχε άλλο την συμβίωση μαζί της”. Επίσης έπαιρνε ψυχοφάρμακα από τότε που είχε απολυθεί από τον στρατό. Η ίδια η αδερφή του θύματος περιέγραψε τον δράστη ως ψυχικά άρρωστο. Σε συνέντευξη της είπε: “Πριν από δέκα μέρες την είχαμε δει τελευταία φορά και μας είπε πως είναι ένας καταθλιπτικός σχιζοφρενής. Φταίνε και οι ψυχίατροι που πήγαινε, φταίει και ο αδερφός του στην Αθήνα… Όλοι τους φταίνε εκεί κάτω, όλοι. Έπαιρνε και ψυχοφάρμακα και τελευταία τα είχε κόψει. Πρέπει να πούμε ότι στον δεύτερο ψυχίατρο που πήγε με την αδερφή μου, του είχε πει ο γιατρός ότι πρέπει να σου πάρω την άδεια οπλοφορίας”.
Έχουμε με λίγα λόγια κάποιον που για δεκαετίες έπαιρνε ψυχοφάρμακα. Τον παρακολουθούσαν ψυχίατροι, και που μάλωνε συχνά με την γυναίκα του για οικογενειακούς λόγους. Όχι κάποιον που μισεί τις γυναίκες και που τον εκπαίδευσε η κοινωνία να σκοτώνει.
Για να μην μπερδευόμαστε, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται η ειδεχθής πράξη του δολοφόνου. Εφόσον όμως υποστηρίζουμε πως μας ενδιαφέρει η βαθύτερη κοινωνική παθογένεια που οδηγεί στην δολοφονία, πως είμαστε έτοιμοι να παραβλέψουμε σωρό άλλων στοιχείων στο όνομα του πατριαρχικού αφηγήματος; Εφόσον επιθυμούμε να σωφρονίσουμε και όχι να τιμωρήσουμε όπως εξάλλου κάνουμε σε όλες τις περιπτώσεις που γυναίκες δολοφονούν ή εγκληματούν, γιατί παραβλέπουμε το τεράστιο φάσμα πληροφοριών που μπορούν να μας βοηθήσουν να κάνουμε ακριβώς αυτό;
Εξαιτίας της ανάγκης να δικαιολογούμε το γυναικείο έγκλημα.
Οι γυναίκες έχουν μέχρι και 67% μικρότερες ποινές από τους άντρες για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα και είναι δυο φορές λιγότερο συχνό να φυλακιστούν πάλι για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα. Ο λόγος είναι ότι όταν οι γυναίκες διαπράττουν ειδεχθής εγκλήματα αυτόματα οι κοινωνίες προσπαθούν να βρουν το κίνητρο πίσω από αυτά, να το κατανοήσουν, να συμπάσχουν με την γυναίκα εγκληματία και να την σωφρονίσουν, όχι να την τιμωρήσουν. Αυτή εξάλλου είναι και η γραμμή σε πολλές δυτικές χώρες. Οι γυναίκες δολοφόνοι μάλιστα ηρωοποιούνται και βραβεύονται. Έρευνες διεξάγονται και στην Ελλάδα από φεμινιστικούς φορείς σε γυναίκες δολοφόνους που διαχωρίζουν την γυναίκα δολοφόνο βάση του αφηγήματος της “έμφυλης” βίας εξηγώντας μας πως οι γυναίκες δολοφονούν επειδή έχουν λόγο και επειδή καταπιέζονται.
Προσωπικά είμαι σύμφωνος με τον σωφρονισμό και όχι με την τιμωρία, για πολλούς λόγους. Φυσικά και συμφωνώ με πολιτικές που δεν είναι τιμωρητικές. Που προσπαθούν να επανεντάξουν εγκληματίες, άντρες και γυναίκες, στην κοινωνία μας. Και που αποσκοπούν στην κατανόηση του εγκλήματος και την καταπολέμηση του. Όμως το πρόβλημα είναι πως ο φεμινισμός θέλει όλα αυτά αποκλειστικά για τις γυναίκες. Την ίδια στιγμή που με τις θεωρίες του περί “‘εμφυλης” βίας και “γυναικοκτονιών” προσπαθεί να καταστήσει τους άντρες και μόνο τους άντρες έρμαια βαριάς τιμωρίας. Και απαγορεύοντας την αποκαταστατική δικαιοσύνη στα πλαίσια της βίας “κατά των γυναικών”. Κανονικοποιόντας έτσι στις κοινωνίες μας ένα μισανδρικό αφήγημα. Αυτό της “γυναικοκτονίας” που καταδικάζει αποκλειστικά τους άντρες για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα που διαπράττουν και γυναίκες για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Τον ορισμό Διπλή Γλώσσα εισήγαγε στην γλωσσολογία ο George Orwell με το 1984. Κατά τον Orwell η Διπλή Γλώσσα χρησιμοποιεί λέξεις οι οποίες πάντα υπονοούν κάτι το πολιτικό, ενώ την ίδια στιγμή επιβάλλουν στον χρήστη αυτών των λέξεων μια συγκεκριμένη νοητική προδιάθεση απέναντι στα γεγονότα. Κάθε φορά που χρησιμοποιείτε τον νεολογισμό “γυναικοκτονία” παραδέχεστε και αναπαράγετε μέσα από την Διπλή Γλώσσα του φεμινισμού την αντίληψη ότι ζούμε σε κοινωνίες που μαθαίνουν στα αγόρια να δολοφονούν τις γυναίκες.
