Τις τελευταίες ημέρες διαβάζουμε συχνά το “μορφώστε τους γιους σας”. Τι σημαίνει όμως αυτό ακριβώς; H Mary Flora Bell ήταν μόλις 10 χρονών όταν το 1968 δολοφόνησε τον 4χρονο Martin Brown. Τον στραγγάλισε μέσα στο σπίτι του. Με μια φίλη της άφησαν ένα σημείωμα στον παιδικό σταθμό που πήγαινε ο Martin με το οποίο αναλάμβανε την ευθύνη της δολοφονίας του. Η αστυνομία δεν έδωσε σημασία. Δυο μήνες μετά αυτή και η φίλη της στραγγάλισαν τον 3χρονο Brian Howe. H Mary επέστρεψε λίγο μετά στον τόπο του εγκλήματος και χάραξε το γράμμα Μ στο σώμα του Brian με ένα ψαλίδι. Χρησιμοποιώντας το ίδιο ψαλίδι του έκοψε τα μαλλιά και του ακρωτηρίασε το πέος.
Η Mary συνελήφθη και καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση. Αποφυλακίστηκε 12 χρόνια μετά και άλλαξε πολλές φορές όνομα επειδή το παρελθόν της την κυνηγούσε. Η κόρη της δεν γνώριζε τίποτα για την ιστορία της μητέρας της μέχρι που δημοσιογράφοι την εντόπισαν το 1998. Το 2001 κατάφερε να κερδίσει έναν δικαστικό αγώνα στον οποίο η ανωνυμία παιδιών εγκληματιών θα περνάει εφόσον αυτό είναι επιθυμητό και στα παιδιά τους εφόρου ζωής. Η νομοθεσία ονομάστηκε “Νόμος Mary Bell”.
Αργότερα ήρθαν στο φως πληροφορίες από συγγενείς για την κακοποίηση της Mary Bell από την μητέρα της Betty. Οι μαρτυρίες περιέγραφαν πως η Betty είχε προσπαθήσει αρκετές φορές να σκοτώσει την κόρη της και να το κάνει να φανεί ως ατύχημα. Η Mary είχε “πέσει” από ένα παράθυρο και είχε καταπιεί “κατά λάθος” ένα μπουκάλι υπνωτικά χάπια, αν και συγγενείς είχαν δει την Betty να δίνει τα χάπια αυτά στην κόρη της σαν καραμέλες. Η μητέρα της την ανάγκαζε να κάνει σεξ με πελάτες της από τα 4 της χρόνια και στο κορμί της υπήρχαν σημάδια από χτυπήματα και σβησμένα τσιγάρα. Η ιστορία της έχει αποτυπωθεί στο τρυφερό τραγούδι του Perfume Genius.
Η Mary Bell ήταν προϊόν ενός κύκλου βίας, φτώχειας και ανέχειας.
Το ίδιο και η μητέρα της. Και το ίδιο και ο πατέρας της. Ένα τιμωρητικό σύστημα που τιμωρεί δεκάχρονα παιδιά για φριχτά εγκλήματα φανερώνει μια απαίσια εικόνα των κοινωνιών μας. Είναι εδώ και δεκαετίες επιστημονικά αποδεδειγμένο πως το τιμωρητικό σύστημα δεν δουλεύει. Αντιθέτως είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως αντι-τιμωρητικά και αποκαταστατικά συστήματα λειτουργούν.
Η αποκαταστατική Δικαιοσύνη εστιάζει σε μια λεπτομερή διαδικασία θεραπείας αντί να βασίζεται σε εγκλεισμό και την ταχύτητα εκτέλεσης τιμωρίας. Εστιάζει στην επιδιόρθωση των σχέσεων ανάμεσα στο θύμα, τον θύτη και την κοινωνία που η εμπιστοσύνη και ασφάλεια της έχει διαταραχτεί από το τραύμα του εγκλήματος.
Οι φεμινίστριες απεχθάνονται τις αντι-τιμωρητικές πολιτικές και την αποκαταστατική δικαιοσύνη γιατί έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με το δόγμα τους. Οι άντρες δεν είναι από την φύση τους κακοί, και κανένα πατριαρχικό σύστημα δεν οδηγεί γυναίκες και άντρες στο έγκλημα. Αντιθέτως η βία αναγνωρίζεται ως μια αρρώστια που αφορά εξίσου τον άντρα και τις γυναίκες και που πρέπει να θεραπευτεί. Η αποκαταστατική δικαιοσύνη φέρνει επίσης το θύμα αντιμέτωπο με τον δράστη σε μια προσπάθεια να γιατρευτεί το τραύμα που προκλήθηκε από το έγκλημα, να θεραπευτεί και από τις δυο πλευρές και να συνεχιστεί η ζωή.
Η ιδέα και μόνο του ότι η γυναίκα μπορεί να έρθει αντιμέτωπη με τον βιαστή της και να καταλάβει ποιοι ήταν οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτό που της έκανε, όπως και ο βιαστής της να καταλάβει το μέγεθος του κακού που έπραξε είναι κάτι αδιανόητο για τον φεμινισμό. Φυσικά δεν αντιτίθεται στις αντι-τιμωρητικές πολιτικές και την αποκαταστατική δικαιοσύνη όταν αφορούν γυναίκες εγκληματίες. “Γιατί οι φυλακές δεν είναι αποτελεσματικές για τις γυναίκες;” ενημερωνόμαστε.
Για τις γυναίκες.
Έρευνες γίνονται που μας δείχνουν πως η φυλακή είναι “ιδιαίτερα αγχωτική” για τις γυναίκες επιχειρηματολογώντας κατά αυτό τον τρόπο για ποιους λόγους οι γυναίκες δεν πρέπει να πηγαίνουν φυλακή. Η δικαιολογία για αυτή την στάση είναι πως οι γυναίκες που εγκληματούν, έχουν συνήθως κακοποιηθεί στο παρελθόν, είναι θύματα κακοποίησης, έχουν ψυχολογικά προβλήματα και έχουν καταδικαστεί για έγκλημα που έπραξαν κατά κάποιου κακοποιητικού προσώπου. Η αλήθεια όμως είναι πως στις ίδιες έρευνες οι άντρες που εγκληματούν έχουν συνήθως και αυτοί κακοποιηθεί στο παρελθόν, είναι θύματα κακοποίησης, έχουν ψυχολογικά προβλήματα και έχουν επηρεαστεί ή τους έχουν εκμεταλλευτεί κακοποιητικά πρόσωπα. Η διαφορά είναι πως ο φεμινισμός ρητορεύει υπέρ της ατιμωρησίας των γυναικών, υπερασπίζοντας όμως ταυτόχρονα την τιμωρία των αντρών αδιαφορώντας για τα στοιχεία ή μεθοδευμένα αποκρύπτοντας ή αλλοιώνοντας τα.
Οι φεμινίστριες σκίζουν τα ρούχα τους όταν ακούν για αντι-τιμωρητικές πολιτικές ή αποκαταστατική δικαιοσύνη που αφορούν τους άντρες. Την ίδια στιγμή που υπερασπίζονται με σθένος αντι-τιμωρητικές πολιτικές και αποκαταστατική δικαιοσύνη που αφορούν αποκλειστικά τις γυναίκες. Ακόμα και έναν αιώνα πριν ο Grant Richards συζήτησε ανοιχτά στην κατά τα άλλα πατριαρχική κοινωνία του Λονδίνου για το πώς σε όλα τα εγκλήματα οι γυναίκες δικάζονται μεροληπτικά και συγκεκριμένα στην περίπτωση του φόνου “χρειάζονται τα διπλάσια πειστήρια για να κρεμαστούν, από ότι χρειάζονται για έναν άντρα. Ακόμα και εάν αποδειχτεί πως ο φόνος έλαβε χώρα από γυναίκα αυτή σχεδόν ποτέ δεν καταδικάζετε”.
Την εποχή που ο Grant έγραφε αυτά οι σύζυγοι των γυναικών που σκότωναν τα παιδιά τους καταδικάζονταν ως συνεργοί για το έγκλημα των γυναικών τους. Η αποκαταστατική δικαιοσύνη δεν υπήρχε σαν ιδέα τότε αλλά παρόλα αυτά ακόμα και έναν αιώνα πριν οι γυναίκες λάμβαναν μερολυπτικής αντιμετώπισης από το δικαστικό σύστημα. Που προσπαθούσε να τις κρατήσει έξω από τις φυλακές.
Μορφώστε τους γιους σας.
Ο Βρετανός γραμματέας Δικαιοσύνης γράφει πως “οι γυναίκες εγκληματίες είναι ευάλωτοι άνθρωποι” και πως “το να καταδικάζουμε τις γυναίκες σε φυλάκιση, κάνει περισσότερο κακό από ότι καλό στην κοινωνία”. Πατριαρχικά πάντα. Και συμπεραίνει πως η Βρετανική κυβέρνηση αλλάζει την τιμωρητική της πολιτική προς τις γυναίκες προς κοινοτική εργασία αντί για φυλάκιση. Ούτε λόγος φυσικά για τον αριθμό των αντρών που σαπίζουν στις φυλακές. Για το πως θα κρατήσουν τους άντρες έξω από τις φυλακές με κοινοτική εργασία. Το πόσο ευάλωτοι είναι οι άντρες, ή για αυτούς που είχαν κακοποιηθεί στο παρελθόν συχνά από τις μητέρες τους. Τις ίδιες μητέρες που προσπαθούν να κρατήσουν μακρυά από την φυλακή ώστε να “φροντίσουν” τα παιδιά τους.
Παρακολουθούμε δηλαδή ξεκάθαρα μια προοδευτική πολιτική για την τιμωρία και την δικαιοσύνη, πρωτοφανής στα ιστορικά δεδομένα της Δύσης. Που όμως μεροληπτικά σχεδιάζεται και αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες. Την στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των φυλακισμένων είναι άντρες για άλλη μια φορά εξαιτίας του μισανδρικού δόγματος του φεμινισμού και της προδιάθεσης της κοινωνίας να προστατεύει τις γυναίκες ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ξεκάθαρα άδικη αντιμετώπιση προς τους άντρες οι οποίοι υποφέρουν στις φυλακές για μικροεγκλήματα. Τα ποσοστά των βαριών εγκλημάτων είναι ελάχιστα. Και όσον αφορά ακόμα και αυτά η αποκαταστατική δικαιοσύνη αποδεδειγμένα δουλεύει για τον σωφρονισμό αυτών που τα έπραξαν ενώ η φυλάκιση όχι.
Τι είναι αυτό λοιπόν που κρατά τις κοινωνίες μας από το να αντιληφθούν πως η φυλάκιση δεν δουλεύει για τους άντρες εγκληματίες; Και πως οι αντι-τιμωρικές πολιτικές και η αποκαταστατική δικαιοσύνη πρέπει να αντικαταστήσουν τις φυλακές, όπως εξάλλου φαίνεται να το αντιλαμβάνονται για τις γυναίκες εγκληματίες;
Πριν από λίγο καιρό ένας δεκάχρονος συνελήφθη επειδή “κακοποίησε σεξουαλικά” μια 19χρονη κοπέλα την ώρα που κοιμόταν.
Καταδικάστηκε για σεξουαλική κακοποίηση.
Φυσικά δεν έχουν δωθεί λεπτομέρειες για το είδος της σεξουαλικής κακοποίησης που δέχτηκε η κοπέλα. Μιας και πλέον έτσι περιγράφονται ακόμα και οι πολύ σφιχτές αγκαλιές. Sexual contact για παράδειγμα για το οποίο κατηγορείται το δεκάχρονο αγόρι, μπορεί να είναι το άγγιγμα στο μπούτι πάνω από τα ρούχα.
Ένα δεκάχρονο αγόρι κατηγορείται ως βιαστής από φεμινίστριες χωρίς να γνωρίζουμε καν ποια ήταν ακριβώς η πράξη που διέπραξε. Θα μπορούσε να ήταν ένα άγγιγμα στο μπούτι πάνω από τα ρούχα. Έχει καταδικαστεί για αυτό και η υπόθεση του χρησιμοποιείται ως περίτρανη απόδειξη της πατριαρχίας, της κουλτούρας του βιασμού. Και της βίαιης φύσης των αγοριών. Σε μια μισανδρική κουλτούρα που πλέον κατηγορεί και μικρά αγόρια εκτός από ενήλικες άντρες για την κακοποιητική τους φύση. Και ζητά την παραδειγματική τους τιμωρία. Χτίζοντας αστικούς μύθους περί “τοξικής αρρενωπότητας” ο φεμινισμός δεν διστάζει να αντιμετωπίζει πλέον ακόμα και ανήλικα αγόρια ως στυγνούς εγκληματίες. Την ίδια στιγμή που κατηγορεί την πατριαρχία για την κακοποιητική συμπεριφορά των ανήλικων κοριτσιών. Την οποία προσεγγίζει αντι-τιμωρητικά. Επειδή “μορφώστε τους γιους σας”.
Πριν από λίγο καιρό ένα ακόμα δεκάχρονο αγόρι συνελήφθη επειδή κακοποίησε σεξουαλικά ένα άλλο δεκάχρονο αγόρι στο σχολικό λεωφορείο την ώρα που οδηγός βοηθούσε έναν μαθητή να κατέβει. Στο λιγότερο από ένα λεπτό που πήρε στον οδηγό για να επιστρέψει στο λεωφορείο ο δεκάχρονος “κακοποίησε σεξουαλικά” τον άλλον δεκάχρονο. Του οποίου η μητέρα μετά κάλεσε την αστυνομία η οποία συνέλαβε τον βιαστή κακοποιό. Μιλάμε για δεκάχρονα αγόρια που αγγίζονται στα σώματα τους πάνω από τα ρούχα τους. Και συλλαμβάνονται πλέον ως βιαστές. Επειδή ο φεμινισμός έχει διευρύνει το φάσμα της σεξουαλικής κακοποίησης ώστε να συμπεριλαμβάνει και αυτό. Επειδή είναι σατανικά και επικίνδυνα από την φύση τους.
Και άρα μορφώστε τους γιους σας.
Αντιθέτως πριν από μερικές πάλι ημέρες μια 19χρονη πυροβόλησε κατά λάθος τον 10χρονο ανιψιό της την ώρα που έβγαζε σέλφι με ένα όπλο και καταδικάστηκε για “σωματική βλάβη σε ανήλικο”. Ο δεκάχρονος ήταν στην εντατική για ημέρες και εντέλει κατάφερε να αναρρώσει. Μια 19χρονη κοπέλα στόχευε με ένα γεμάτο όπλο ένα δεκάχρονο αγόρι για να βγάλει σέλφι. Ίσως για να δείξει πως συνθλίβουμε την πατριαρχία.
Και φυσικά η αποτρόπαια διαπόμπευση του δεκάχρονου “βιαστή” από φεμινίστριες δεν λαμβάνει υπόψιν της τα δεκάδες περιστατικά ενήλικων γυναικών που ενώ βίασαν ανήλικα αγόρια, κατηγόρησαν αυτά για βιασμό όταν συνελήφθησαν βασισμένες στην δαιμονική εικόνα που ο φεμινισμός έχει χτίσει εδώ και δεκαετίες για τον άντρα.
Και πλέον και για τα αγόρια.
Η Brittany Zamora ας πούμε καταδικάστηκε σε φυλάκιση “επειδή έκανε σεξ” με έναν 13χρονο. Και στο δικαστήριο κλαίγοντας φώναζε πως ο 13χρονος την βίασε. Και τις 4 φορές που έκανε σεξ μαζί του. Όμως μορφώστε τους γιους σας.
Δασκάλα βίασε 74 κορίτσια και το σύστημα έκανε τα πάντα για να μην φυλακιστεί. Μέχρι και ο Υπουργός Υγείας του Ισραήλ προσπάθησε να επηρεάσει τη διαδικασία της ψυχιατρικής αξιολόγησής της. Η δασκάλα βίαζε ανενόχλητη επειδή περνούσε απαρατήρητη σε ένα σύστημα που θεωρεί πως μόνο οι άντρες βιάζουν. Αλλά “μορφώστε τους γιους σας”.
Είναι άξιο αναφοράς εδώ να υπενθυμίσουμε πως όταν οι γυναίκες βιάζουν ανήλικα αγόρια τα ΜΜΕ αναφέρονται σε αυτές ως “γυναίκες που έκαναν σεξ με ανήλικους”. Ανεξαιρέτως. Επειδή ο φεμινισμός μας έχει εξηγήσει εδώ και δεκαετίες πως οι γυναίκες δεν βιάζουν αλλά “κάνουν απλά σεξ”. Και στις 24 περιπτώσεις από δασκάλες που βίασαν ανήλικα αγόρια το 2019 στην Αμερική οι αναφορές στα περιστατικά περιγράφουν την πράξη ως “σεξ”. Και όχι ως βιασμό.
Προφανώς λοιπόν υπάρχει μια κουλτούρα βιασμού. Όχι όμως από τα ανήλικα αγόρια προς ενήλικες γυναίκες. Αλλά από τις ενήλικες γυναίκες προς τα ανήλικα αγόρια. Μια κουλτούρα βιασμού με την οποία πολύ πρόσφατα αρχίσαμε να ασχολούμαστε και που για δεκαετίες δεν αφορούσε ποτέ την δημόσια σφαίρα.
Πίσω στο θέμα μας όμως.
Για σεξουαλική κακοποίηση κατηγόρησε επίσης τον 9 χρονο Jeremiah Harvey μια γυναίκα επειδή την ακούμπησε κατά λάθος στον δρόμο. Η γυναίκα τράβηξε το περιστατικό σε βίντεο και το χρησιμοποίησε ως “απόδειξη” της “σεξουαλικής της κακοποίησης”. Από το ίδιο όμως βίντεο φάνηκε πως ήταν απλά ένα άγγιγμα που έγινε κατά λάθος στον δρόμο. Μιλάμε πάλι για το φάσμα του sexual assault για το οποίο κατηγορήθηκε ο δεκάχρονος πιο πάνω. Και που μπορεί να περιλαμβάνει απλά ένα άγγιγμα πάνω από τα ρούχα.
Έχουμε λοιπόν ένα ιδεολογικό δόγμα που με λύσσα προσπαθεί να αποδείξει ότι δεκάχρονα αγόρια είναι βιαστές, εγκληματίες. Και πως πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά και να μεγαλώνουν με ειδικούς φεμινιστικούς κανόνες. Ώστε να μην φτάνουν σε αυτό το σημείο και που παντού βλέπει κουλτούρες βιασμού. Και από την άλλη έχουμε το ίδιο ιδεολογικό δόγμα να μας εξηγεί πως όταν λέει βιαστές και εγκληματίες στην ουσία εννοούσε κάτι άλλο. Ένα άγγιγμα που και αυτό όμως είναι κακοποιητικό. Και που με την συνεχής απολογητική του στάση προς τις γυναίκες και την δαιμονοποίηση των αγοριών, οδηγεί γυναίκες στο να τα βιάζουν και μετά να κατηγορούν τα ίδια για βιασμό.
Να με συγχωρείται, “έκαναν σεξ μαζί με αγόρια” εννοούσα μιας και οι γυναίκες δεν βιάζουν.
Αυτή λοιπόν είναι η μεθοδευμένη στάση του φεμινισμού απέναντι στο έγκλημα και την τιμωρία. Ακόμα και όταν αφορά ανήλικα αγόρια οι φεμινίστριες αδίστακτα θα τα χαρακτηρίσουν βιαστές, εγκληματίες. Και θα συμμετάσχουν ενεργά στην διαιώνιση διαφόρων μύθων που αφορούν την “κακιά φύση” των αγοριών. Την αγνή και άκακη των γυναικών. Και της “πατριαρχικής κοινωνίας” που αφήνει τους άντρες και τα δεκάχρονα αγόρια ατιμώρητα για τα εγκλήματα τους. Οδηγώντας έτσι για μια ακόμα φορά τις κοινωνίες να εστιάζουν αποκλειστικά στο να βοηθούν τις γυναίκες. Σε ένα θέμα που αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους άντρες.
Την τιμωρία και την φυλάκιση.
Οι τιμωρητικές πολιτικές δεν δουλεύουν. Επιστημονικά αποδεδειγμένα. Οι αντι-τιμωρητικές πολιτικές και η αποκαταστατική δικαιοσύνη δουλεύουν. Επιστημονικά αποδεδειγμένα. Είναι καιρός να πάμε βήματα μπροστά εφόσον επιθυμούμε καλύτερες και ασφαλέστερες κοινωνίες. Να κατανοήσουμε το τρομολαγνικό και ποινικολαγνικό αφήγημα του φεμινισμού. Και να πράξουμε και για τους άντρες αυτό που ήδη εδώ και χρόνια πράττεται για τις γυναίκες. Το μορφώστε τους γιους σας δεν είναι αθώο. Είναι το ξέπλυμα της ποινικοποίησης της αντρικής φύσης.
Πραγματικά εύχομαι μέσα από την καρδιά μου η Mary Bell να βρήκε ειρήνη με τον εαυτό της και τον κόσμο. Και να κατάφερε να ευτυχήσει με την κόρη της σπάζοντας έτσι τον κύκλο της βίας.
