Ο μύθος του δικαιώματος των γυναικών στην ψήφο είναι μια από τις μεγαλύτερες πλάνες του φεμινισμού. Ο Όργουελ είχε πει στο 1984 πως “Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν”. Ένα από τα βασικά εργαλεία του φεμινισμού είναι ότι έχει δημιουργήσει μια λανθασμένη αφήγηση της ιστορίας για να προωθήσει την προπαγάνδα του. Ότι δηλαδή όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι διάχυτη με την καταπίεση των γυναικών από τους καταπιεστές άντρες τους. Ακόμα και όσοι είναι σχετικά μορφωμένοι παραδέχονται πως οι γυναίκες έπρεπε να παλέψουν κάτω από αντίξοες συνθήκες για τα βασικά τους ανθρώπινα δικαιώματα. Φυσικά αυτό είναι ανακριβές στις περισσότερες περιπτώσεις.
Για παράδειγμα το δικαίωμα στην ψήφο.
Το πρώτο πράγμα που θα ακούσεις πριν τον επερχόμενο χείμαρρο γκρίνιας της μέσης φεμινίστριας είναι πως οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν. Και πως έπρεπε να αγωνιστούν για αυτό. Ότι ο φεμινισμός ήταν απαραίτητος για να δώσει αυτό το πολυπόθητο δικαίωμα που για εκατοντάδες χρόνια χαιρόντουσαν οι άντρες και στις γυναίκες. Αυτό όμως είναι ψέμα. Ή τουλάχιστον όχι όλη η αλήθεια.
Το 1918 οι γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα στην ψήφο. Για πολλούς αυτό φαντάζει εξωπραγματικό και απόδειξη της “πατριαρχικής καταπίεσης”. Το ότι δηλαδή μας πήρε τόσο πολύ να δώσουμε αυτό το βασικό δικαίωμα και στις γυναίκες. Φανταστείτε πως 100 χρόνια πριν οι προγιαγιάδες μας δεν μπορούσαν να ψηφίσουν. Για όλους αυτούς τους αιώνες οι άντρες τους αρνούνταν αυτό το δικαίωμα. Αυτό είναι το φεμινιστικό αφήγημα. Το οποίο είναι ιστορικά ανακριβές.
Το δικαίωμα στην ψήφο δεν αποτελούσε δικαίωμα κανενός σχεδόν σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Το δικαίωμα στην ψήφο είναι μια εξαιρετικά πρόσφατη ιστορικά ιδέα. Και για όλη την σχετικά αυτή πρόσφατη περίοδο που το δικαίωμα στην ψήφο καθιερώθηκε, στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι άντρες δεν είχαν ούτε και αυτοί το δικαίωμα στην ψήφο.
Επίσης ιστορικά κανείς δεν θεωρούσε πως οι γυναίκες πρέπει να ψηφίζουν, ούτε καν οι ίδιες οι γυναίκες.
Η Βασίλισσα Βικτωρία για παράδειγμα δεν ήθελε να δώσει το δώσει το δικαίωμα στην ψήφο στις γυναίκες. Επειδή πίστευε πως οι γυναίκες πρέπει να μένουν στο σπίτι. Η γυναίκα Βασίλισσα Βικτωρία. Η Βικτωρία ήθελε τις γυναίκες στο σπίτι και τους άντρες στην δουλειά και τον πόλεμο. Μιλώντας για ιστορική καταπίεση και πόλεμο φυσικά και θα ακούτε συχνά για τους άντρες που καταπίεζαν τις γυναίκες ιστορικά. Αναγκάζοντας τες να μένουν στο σπίτι. Αλλά δεν θα ακούσετε ποτέ για τις γυναίκες που ιστορικά καταπίεζαν τους άντρες να πηγαίνουν στον πόλεμο.
Η Αδελφότητα του Λευκού Φτερού αποτελούνταν από γυναίκες -κυρίως σουφραζέτες- που λίγο πριν και κατά την διάρκεια του Α παγκόσμιου πόλεμου σταματούσαν στον δρόμο τους άντρες και τα αγόρια που δεν είχαν καταταγεί για να πολεμήσουν, και τους φορούσαν ένα λευκό φτερο, σύμβολο ντροπής και δειλίας. Εκατοντάδες χιλιάδες ανήλικα αγόρια ντροπιαζόντουσαν για να καταταγούν και να σφαγιαστούν για να αποφύγουν αυτή την ντροπή. Χιλιάδες γυναίκες επίσης εκβίαζαν συναισθηματικά τους άντρες για να καταταγούν. Αρνούμενες να κάνουν έρωτα με τους συζύγους ή εραστές που δεν ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν για αυτές. Είναι φυσικά βολικό το ότι στα γνωστά πλαίσια του φεμινισμού η ιστορική καταπίεση των αντρών από τις γυναίκες αποκρύπτεται μεθοδικά.
Ενώ εστιάζονται αποκλειστικά τα θέματα των γυναικών.
Ολόκληρη επικοινωνιακή προπαγάνδα είχε στηθεί σε όλη την Δύση, με αφίσες, φυλλάδια και ομιλίες που είχαν ως επίκεντρο μητέρες, κόρες και κοπέλες που παρακαλούσαν τους άντρες, γιους και αδερφούς τους να πάνε να πολεμήσουν. “Δεν θέλουμε να πάτε στον πόλεμο, αλλά πρέπει” ήταν το σύνθημα των καταπιεσμένων γυναικών. Το αντρικό προνόμιο της πατριαρχικής εποχής συμπεριλάμβανε τα περίπου 23 εκατομμύρια αντρών που ξεκοιλιάστηκαν σε πολεμικές τάφρους. Την ώρα που οι γυναίκες από την ασφάλεια του σπιτιού τους τους ανάγκαζαν να πολεμήσουν. Και γκρίνιαζαν για το δικαίωμα στην ψήφο. Και -για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας- η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των αντρών δεν είχαν ούτε και αυτοί το δικαίωμα στην ψήφο, εάν λάβουμε υπόψιν μας και τους ανήλικους.
Για παράδειγμα πριν το 1918 το δικαίωμα στην ψήφο είχε περιοριστεί στην Αγγλία και τον Καναδά, μόνο σε άντρες που είχαν συγκεκριμένες οικονομικές προϋποθέσεις. Μόνο οι πλούσιοι άντρες είχαν δικαίωμα στην ψήφο. Η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών δεν είχε το δικαίωμα στην ψήφο. Μόνο 1 στους 7 άντρες μπορούσαν να ψηφίζουν. Αυτό άλλαξε στα μέσα του 19ου αιώνα.
Το 1884 μια σειρά από νόμους επέκτεινε το δικαίωμα στην ψήφο σε μεγαλύτερα ποσοστά αντρών. Παρόλα αυτά ακόμα και με αυτούς τους νόμους το 50% των αντρών που πολέμησαν και πέθαναν στον Α παγκόσμιο πόλεμο δεν είχαν το δικαίωμα της ψήφου. Όλα τα εκατομμύρια αντρών που διαμελίστηκαν σε βρώμικα χαντάκια δεν είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν. Την στιγμή που η σουφραζέτα έπινε τσάι στην ασφάλεια του σπιτιού της. Και μοίραζε λευκά φτερά στους άντρες που δεν πήγαιναν να πολεμήσουν για να τους ντροπιάσει.
Η ιστορική πατριαρχική καταπίεση σε όλο της το μεγαλείο.
Και φτάνουμε στο 1918 και λίγο πιο μετά στο 1920 όπου το δικαίωμα της ψήφου δεν δίνεται απλά σε όλες τις γυναίκες όπως συνέχεια ακούμε για να σοκαριστούμε με το μέγεθος της πατριαρχικής καταπίεσης των γυναικών, αλλά και σε όλους τους άντρες. Τέλος υπάρχουν ντοκουμέντα στην Αγγλία του 1843 που δείχνουν πως ακόμα και τότε πλούσιες γυναίκες μπορούσαν να ψηφίσουν 75 χρόνια πριν το 1918.
Ποιος ο λόγος λοιπόν που ακούμε συνέχεια μόνο για το δικαίωμα της γυναίκας στην ψήφο; Γιατί αυτή η πλευρά της ιστορίας είναι εντελώς ξεχασμένη; Γιατί σοκαριζόμαστε με την έλλειψη αυτού του βασικού δικαιώματος στις γυναίκες και γιορτάζουμε με πορείες το ότι κερδήθηκε, και δεν σοκαριζόμαστε με την έλλειψη αυτού του βασικού δικαιώματος στην συντριπτική πλειοψηφία των αντρών; Των μισών για παράδειγμα από όσους πέθαναν στον Α παγκόσμιο, και δεν γιορτάζουμε με πορείες το ότι κερδήθηκε και για αυτούς; Γιατί τόσοι ελάχιστοι γνωρίζουν πως και οι άντρες έπρεπε -κυριολεκτικά- να πολεμήσουν για να έχουν και αυτοί δικαίωμα στην ψήφο;
Οπότε για να βάλουμε την ιστορική καταπίεση της γυναίκας όσον αφορά το δικαίωμα στην ψήφο σε μια χρονική σειρά:
-
1867: οι περισσότεροι άντρες δεν μπορούσαν να ψηφίσουν. Η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών, ακόμα και της μέσης αστικής τάξης, δεν είχε αυτό το δικαίωμα. Επίσης υπάρχουν ντοκουμέντα από εκλογικές λίστες στην Αγγλία του 1843 που δείχνουν πως ακόμα και τότε πλούσιες γυναίκες μπορούσαν να ψηφίσουν.
-
1900: Όλες οι γυναίκες που είχαν μεγάλη περιουσία μπορούσαν να ψηφίσουν.
-
1918: Όλες οι γυναίκες και όλοι οι άντρες μπορούν να ψηφίζουν με κάποιους μικρούς περιορισμούς που αφορούσαν την περιουσία (πάλι).
-
1920: δεν λαμβάνονται πλέον υπόψιν περιουσιακά στοιχεία όσον αφορά το δικαίωμα στην ψήφο.
Με λίγα λόγια οι άντρες είχαν το δικαίωμα της ψήφου 40 χρόνια πριν αυτό επεκταθεί και στις γυναίκες.
Την στιγμή που οι άντρες πολεμούσαν για αυτό ενώ οι γυναίκες όχι. Και πάλι ακόμα και τότε κάποιες -πλούσιες- γυναίκες ψήφιζαν. Με λίγα λόγια ιστορικά το δικαίωμα των αντρών στην ψήφο προηγήθηκε ελάχιστα του δικαιώματος των γυναικών στην ψήφο. Όμως ποτέ δεν μιλάμε για αυτά τα γεγονότα επειδή ο φεμινισμός έχει ξαναγράψει την ιστορία και εμείς την έχουμε χάψει. Ο μύθος του δικαιώματος στην ψήφο χρησιμοποιείται για να τραβήξει την προσοχή. Ο φεμινισμός θέλει να βλέπουμε τους άντρες στο παρελθόν της ιστορίας μας ως καταπιεστές. Και ως αναίσθητους που αρνούνταν στις γυναίκες αυτό που δικαιωματικά ήταν δικό τους. Και πως ζούσαν σε ένα ατελείωτο πάρτι προνομίου και δύναμης.
Συγκεκριμένα στην Ελλάδα οι γυναίκες μπορούσαν να ψηφίζουν στις Δημοτικές Εκλογές από το 1934. Σε βουλευτικές εκλογές άρχισαν να ψηφίζουν το 1956. Τι ξεχνάνε όμως βολικά να αναφέρουν οι φεμινίστριες; Ότι μόνο οι άντρες που είχαν υπηρετήσει στον στρατό είχαν το δικαίωμα στην ψήφο. Το Σύνταγμα της εποχής αναφέρει: “Δύο άλλες κατηγορίες στερούνταν του δικαιώματος του εκλέγειν: οι ανυπότακτοι(άρθρο 30 του νόμου Ψις’/1878 και άρθρα 28,153 παρ.1 του νόμου ΑΦΚΗ’/1887) και οι κληρικοί(άρθρα 71/1864 και 99 του νόμου ΧΜΗ’/1877). Η στέρηση του δικαιώματος από τους ανυπότακτους ήταν μεν αυστηρή αλλά λογική για τα δεδομένα της εποχής. Η στράτευση ήταν υποχρεωτική σύμφωνα με νόμους της στρατολογίας και όχι συνταγματική (όπως από το 1952 μέχρι σήμερα)”.
Ας δούμε τις απώλειες των αντρών που πολέμησαν το 1940.
Για αρχή η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τους στρατούς τεσσάρων χωρών ταυτόχρονα, Αλβανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, και Βουλγαρίας. Οι πιθανότητες να σκοτωθούν οι άντρες (και τα νεαρά αγόρια) στο μέτωπο ήταν τρομαχτικές. Ο αριθμός των Ελλήνων αντρών (και νεαρών αγοριών) που πολέμησαν στο μέτωπο ήταν πάνω από 250.000. Που αντιμετώπιζαν έναν στρατό πάνω από 500.000 άντρες. Οι Έλληνες νεκροί και αγνοούμενοι άντρες ήταν 14.000. Οι Έλληνες τραυματίες άντρες πάνω από 50.000. Ο αριθμός των Ελλήνων αντρών αιχμαλώτων ήταν 1690.
Να σημειωθεί εδώ ότι σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων το μέσο ποσοστό των απωλειών σε σχέση με το συνολικό αριθμό των στρατευμένων στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, κυμαίνεται από 2,8% (στο στρατό ξηράς) μέχρι 3,7% (στους πεζοναύτες, οι οποίοι πολέμησαν στις ιδιαίτερα αιματηρές μάχες του Ειρηνικού). Μια προσέγγιση του ίδιου ποσοστού στο θέατρο του ελληνοϊταλικού πολέμου οδηγεί σε 5,6% για τους Έλληνες και 8,3% για τους Ιταλούς.
Τα ποσοστά αυτά, είναι μια πρόσθετη απόδειξη της σκληρότητας των μαχών.
Εν ολίγοις για να μπορούν να ψηφίζουν οι άντρες στην Ελλάδα υποχρεούνταν να υπηρετούν στον στρατό της και να θυσιάσουν τις ζωές τους στο μέτωπο της μάχης όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν. Δεν ήταν “απλά” ένα προνόμιο. Δεν τους χαρίστηκε όπως έγινε με τις γυναίκες. Αντιθέτως το δικαίωμα ψήφου δόθηκε στις γυναίκες λίγα χρόνια μετά χωρίς την προϋπόθεση της υποχρεωτικής στράτευσης. Όσο λοιπόν οι τότε φεμινίστριες διεκδικούσαν το δικαίωμα στην ψήφο και όχι στην υποχρεωτική στράτευση, το δικαίωμα δηλαδή και όχι τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις, δεκάδες χιλιάδες άντρες σκοτώνονταν στον πόλεμο, επιδεικνύοντας περίτρανα το αντρικό τους “προνόμιο” και πληρώνοντας το τίμημα τους δικαιώματος που είχαν στην ψήφο με την ίδια τους την ζωή.
Η ψήφος στις γυναίκες στην Ελλάδα χαρίστηκε ανιδιοτελώς σε αυτές από τους άντρες που πολεμούσαν και θυσίαζαν τις ζωές τους για να προστατέψουν την χώρα μας από τον φασισμό.
Αυτή η παρωχημένη και τερατωδώς διαστρεβλωμένη εκδοχή της ιστορίας είναι το λιγότερο άδικη και υποτιμητική για τα εκατομμύρια νεκρών αντρών και αγοριών που οι φεμινίστριες έστελναν στον θάνατο τους με το να τους ντροπιάζουν εκβιαστικά. Για τους άντρες και τα νεαρά αγόρια που σκοτώθηκαν στον πόλεμο ώστε να προσφέρουν ανιδιοτελώς το δικαίωμα της ψήφου στις γυναίκες στην Ελλάδα. Και είναι ακόμα περισσότερο άδικη για τα εκατομμύρια των αντρών που υποφέρουν στον πλανήτη. Και που ο φεμινισμός μας έχει εκπαιδεύσει να αγνοούμε καθιστώντας το μαρτύριο τους αόρατο. Είναι καιρός να αρχίσουμε να εξετάζουμε την ιστορία βάση των γεγονότων και όχι βάση της μυωπικής ματιάς και των θεωριών του φεμινισμού. Και να σταματήσουμε να δικαιολογούμε το μισανδρικό του δόγμα επειδή έχουμε χωνέψει τις ιστορικές ανακρίβειες που μας πλάσαρε με γκεμπελική προπαγάνδα.
