Ο περισσότερος κόσμος χρησιμοποιεί φεμινιστική ορολογία, όπως το φύλο ως κοινωνική κατασκευή, επειδή την θεωρεί αθώα. Χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς υποθάλπει. Σήμερα λοιπόν θα μιλήσουμε για το φύλο. Θα μου πείτε μα η λέξη φύλο είναι μια λέξη που όλοι μας χρησιμοποιούμε και όχι φεμινιστική ορολογία. Για αυτό λοιπόν πρώτα πρέπει να κατανοήσουμε τον ορισμό της Διπλής Γλώσσας.
Τον ορισμό Διπλή Γλώσσα εισήγαγε στην γλωσσολογία ο George Orwell με το 1984. Κατά τον Orwell η Διπλή Γλώσσα χρησιμοποιεί λέξεις οι οποίες πάντα υπονοούν κάτι το πολιτικό, ενώ την ίδια στιγμή επιβάλλουν στον χρήστη αυτών των λέξεων μια συγκεκριμένη νοητική προδιάθεση απέναντι στα γεγονότα. Αυτή η νοητική προδιάθεση συνδέεται με την Διπλή Σκέψη. Την ικανότητα δηλαδή να απορρίπτει ο χρήστης των λέξεων αυτών την αντικειμενική πραγματικότητα. Η Διπλή Γλώσσα είναι γλώσσα που χρησιμοποιείται κατά κόρον από τον φεμινισμό ώστε εσκεμμένα να συγκαλύψει, παραποιήσει ή να αντιστρέψει την σημασία των λέξεων. Η Διπλή Γλώσσα χρησιμοποιήθηκε ιστορικά για να κανονικοποιήσει μέσω προπαγάνδας φριχτά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για παράδειγμα από τον Ναζισμό και την πρώην Σοβιετική Ένωση.
Γυναικοκτονία. Πατριαρχία. Έμφυλη βία. το φύλο ως κοινωνική κατασκευή. Ασφαλής χώρος. Συμπεριληπτικότητα. Σεξισμός. Mansplaining. Manterrupting. Μισογυνισμός. Προνόμιο. Βίωμα. Όλα νεολογισμοί ή απλές λέξεις που στοχεύουν στο να προκαλέσουν επικοινωνιακή σύγχυση και να προδιαθέσουν τον ακροατή και τον χρήστη αυτών, ώστε να απορρίψει την αντικειμενική πραγματικότητα. Όροι που ξεκίνησαν ή εκφυλίστηκαν από τον φεμινιστικό ακαδημαισμό και πλέον έχουν γίνει ευρέως αποδεκτοί στο κοινό με όσα υπονοούν πίσω από την Διπλή Γλώσσα και που έτσι προδιαθέτουν την οποιαδήποτε συζήτηση αφορά τα δύο φύλα. Η Διπλή Γλώσσα χρησιμοποιείται από τον φεμινισμό με μια τεράστια γκάμα λέξεων που δημιουργούν αυτόματα μια δυνατή αντίσταση προς την λογική. Όταν κάτι δεν μας βολεύει πχ φταίει πάντα η πατριαρχία κτλ.
Αυτή η ορολογία έχει προπαγανδιστεί για δεκαετίες στα πανεπιστήμια και στην εκπαίδευση.
Με αποτέλεσμα η δημοσιογραφία, ο νόμος, η πολιτική, το ποινικό δίκαιο, οι κοινωνικοί λειτουργοί, τα ΜΜΕ, οι δημόσιες υπηρεσίες και το προνοιακό σύστημα να περιστρέφεται πάντα γύρω από τις γυναίκες ως θύματα και άτομα που πρέπει να βοηθηθούν και πάντα προς τους άντρες ως θύτες και άτομα που πρέπει να λογοδοτήσουν για το προνόμιο τους. Η γλώσσα λοιπόν όπως σε όλα τα πράγματα εξάλλου παίζει τεράστιο ρόλο. Η κατανόηση της Διπλής Γλώσσας που χρησιμοποιεί ο φεμινισμός είναι απαραίτητη για να κατανοήσουμε την επικινδυνότητα του δόγματος του και να καταπολεμήσουμε πιο αποτελεσματικά την μισανδρική του ατζέντα.
Η λέξη φύλο λοιπόν ενσωματώνει σωρό από φεμινιστική προπαγάνδα. Από τότε που η Simone de Beauvoir έγραψε πως “κάποια δεν γεννιέται γυναίκα αλλά γίνεται”, ο φεμινισμός κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αποδείξει πως δεν υπάρχει θηλυκότητα. Και πως υπάρχει απλά η ιδέα της θηλυκότητας. Και έτσι θεώρησε το φύλο ως κοινωνική κατασκευή. Σε έναν αναπροσδιορισμό του “σκέφτομαι, άρα υπάρχω” ο φεμινισμός μας εξηγεί πως “η πατριαρχία σκέφτεται, άρα η γυναίκα υπάρχει”. Με λίγα λόγια οι διαφορές ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα είναι βάση του φεμινισμού ξεκάθαρα κοινωνικά κατασκευασμένες. Και οποιαδήποτε αναφορά σε βιολογικές διαφορές είναι προσβλητική ή σεξιστική.
Το αποτέλεσμα είναι πως πλέον μια σειρά από ακατάπαυστες αηδίες που ενώ δεν έχουν καμία απολύτως επιστημονική βάση, έχουν καθιερωθεί στις ζωές και την διαλεκτική μας ως πραγματικότητα. Όταν η Kate Millet έγραψε το Sexual Politics το 1970 δήλωσε χωρίς κανένα απολύτως επιστημονικό στοιχείο πως “η φύση της γυναίκας είναι κοινωνική κατασκευή. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι διαφορές ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα που επηρεάζουν τον ρόλο, την ιδιοσυγκρασία και την θέση της γυναίκας, έχουν κοινωνικές βάσεις και όχι βιολογικές”.
Οι κοινωνικές συνθήκες κάνουν την γυναίκα αυτό που είναι και οι κοινωνικές συνθήκες μπορεί να αλλάξουν.
H Gayle Rubin καθηγήτρια ανθρωπολογίας μας εξηγούσε από το 1975 πως η γυναίκα ξεκινάει ως γυναίκα αλλά διαμορφώνεται στην πορεία, ενώ η πολέμαρχος της πορνογραφίας Catharine A. MacKinnon μας εξηγεί εδώ και δεκαετίες πως κάθε έκφραση της θηλυκότητας είναι απλά μια κοινωνική υποταγή της γυναίκας στην πατριαρχία.
Η ιδέα λοιπόν ότι οι κοινωνικές συνθήκες μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο για να απελευθερώσουν την γυναίκα από τον ρόλο που της δόθηκε από την πατριαρχία είναι μια εξαιρετικά θελκτική ιδέα. Το φύλο ως κοινωνική κατασκευή είναι ένα πολύτιμο φεμινιστικό εργαλείο. Γιατί μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν ώστε να μην δεχτούν οτιδήποτε δεν τους αρέσει στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Όπως και για να χρησιμεύει ως μια συνεχής δικαιολογία ως προς όλες τις κοινωνικές τους αλληλεπιδράσεις. Σε οποιαδήποτε πχ περίπτωση κάποια γυναίκα δεν έχει την ίδια απόδοση με έναν άντρα σε οποιονδήποτε τομέα τότε αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο η γυναίκα ευθύνεται. Για αυτό ευθύνεται ο άντρας επειδή την κατασκεύασε κοινωνικά έτσι ώστε να μην έχει την ίδια απόδοση με αυτόν.
όμως δεν τελειώνει εκεί.
Ακόμα και το μέγεθος του σώματος και η σωματική δύναμη μπορούν να μεταφραστούν από τον φεμινισμό με την ματιά της κοινωνικής κατασκευής. Οι φεμινίστριες αναφέρονται πχ σε διατροφικές διαφορές ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια. Μεγαλύτερη πρόσβαση σε όργανα γυμναστηρίου. Διαφορετικά επίπεδα κοινωνική ενθάρρυνσης προς την γυμναστική. Για παράδειγμα στο κεφάλαιο 9 του Illuminating social life των καθηγητριών Judith Lorber και Patricia Yancey Martin το 2011, μας εξηγείται πως οι διαφορές ανάμεσα στις επιδόσεις των γυναικών και αντρών αθλητών υπάρχουν απλά επειδή η κοινωνία θέλει να βλέπει τους άντρες δυνατούς και νικητές, ενώ τις γυναίκες αδύναμες και ηττημένες. Και οι δυο αυτές φεμινίστριες καθηγήτριες διαπρέπουν στον τομέα της κοινωνιολογίας. Στο κεφάλαιο αναφέρουν: “Την σημερινή εποχή όπου τα κορίτσια και οι γυναίκες είναι επαγγελματίες ή αρχάριες στον χώρο των αθλημάτων, άντρες και γυναίκες δεν επιτρέπεται να συναγωνιστούν αναμεταξύ τους και έτσι δεν υπάρχουν συγκρίσεις ανάμεσα στις επιδόσεις τους”.
Μας εξηγούν δηλαδή πως δεν υπάρχουν διαφορές στις αθλητικές επιδόσεις ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Και χρησιμοποιούν ως την μόνη απόδειξη για αυτό μια μαθήτρια τους που ήταν καλή στα σπορ. Καταλήγουν πως το φύλο είναι μια μαζική συνωμοσία της πατριαρχίας. Που υπάρχει για να πιστεύουμε πως οι άντρες είναι πιο δυνατοί από τις γυναίκες. Και καταλήγουν πως “τα γυναικεία πρωταθλήματα δεν έχουν απήχηση επειδή η κοινωνία έχει πείσει τις αθλήτριες ότι δεν είναι καλές”. Με λίγα λόγια δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις αθλητικές επιδόσεις ενός άντρα και μιας γυναίκας. Υπάρχει απλά η πατριαρχία και η καταπίεση της γυναίκας από αυτήν. Όταν η γυναίκα αποτυγχάνει να έχει την ίδια απόδοση με έναν άντρα το φταίξιμο δεν είναι δικό της αλλά της κοινωνίας.
Επειδή η κοινωνία δεν πίστεψε αρκετά ότι μπορεί να έχει την ίδια απόδοση με τον άντρα.
Αυτό είναι το επίπεδο του φεμινιστικού ακαδημαϊσμού ο οποίος πλέον διδάσκεται στους χώρους εκπαίδευσης. Ο οποίος δεν επιτρέπει καμία απολύτως κριτική στα όσα θεωρεί. Η απόλυτη παράνοια. Είναι λοιπόν το φύλο ως κοινωνική κατασκευή που αναπροσδιορίζει συνεχώς τις κοινωνίες ώστε “να διορθώσει την ζημιά που έχει κάνει η πατριαρχία”. Ανεξάρτητα το κατά πόσο αυτές οι πολιτικές αποτυγχάνουν οι φεμινίστριες απαιτούν περισσότερες. Ότι τέτοιες πολιτικές βοηθούν τις γυναίκες να πετύχουν όσα η πατριαρχία δεν τις αφήνει να πετύχουν. Και επειδή πολύ απλά καμία συζήτηση που να αφορά τα θέματα αυτά δεν ακουμπά τις διαφορές ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες η παράνοια μεγεθύνεται μέρα με την μέρα.
Το φύλο ως κοινωνική κατασκευή έχει δώσει το πράσινο φως σε ολόκληρες πολιτικές καμπάνιες και κοινωνικές πολιτικές. Την ιδέα του πρέπει να “αλλάξουμε τους άντρες” επαναπρογραμματίζοντας την συμπεριφορά τους για να γίνονται πιο αποδεκτοί στην φεμινιστική ουτοπία. Ποινικολαγνικές πρακτικές, αυξήσεις ποινών για τους άντρες, μείωση ποινών για τις γυναίκες. Περισσότερη φυλακή για τους άντρες, λιγότερη φυλακή για τις γυναίκες. Διεύρυνση του φάσματος της σεξουαλικής κακοποίησης σε βλέμμα και άγγιγμα. Εργαστήρια και σεμινάρια για την ενδυνάμωση των γυναικών και τον ντροπιασμό των αντρών. Προσλήψεις σε δουλειές ώστε να μην υπάρχει χάσμα ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες εργαζόμενους ανεξάρτητα των επιδόσεων τους στην δουλειά.
Όταν οι άντρες από την άλλη αντιμετωπίζουν προβλήματα αυτό έχει πάλι να κάνει με την κοινωνική κατασκευή του φύλου τους. Αλλά εξαιτίας της πατριαρχίας είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για τα προβλήματα τους αυτά. Τα προβλήματα των αντρών πηγάζουν από την πατριαρχία που οι ίδιοι έχτισαν. Και έτσι μπορούν και αυτά να σταματήσουν να υπάρχουν εάν τους ανακατασκευάσουμε πειράζοντας την τοξική τους αρρενωπότητα. Και λέγοντας τους να το βουλώνουν. Οι άντρες δεν χρειάζονται βοήθεια επειδή οι ίδιοι φταίνε για τα προβλήματα τους.
Χρειάζεται απλά να αποδεχτούν τον φεμινισμό και να αλλάξουν.
Κατά αυτό τον τρόπο η θεωρία του φύλου ως κοινωνική κατασκευή δίνει στην φεμινίστρια ένα πολύτιμο εργαλείο ώστε να αναδιαμορφώνει την πραγματικότητα. Είτε αφορά αυτήν είτε τον άντρα. Χωρίς καμία απολύτως παράμετρο. Και να είστε σίγουροι πως ακόμα και όταν το δόγμα τους αποδειχτεί καταστροφικό για τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, θα βρουν πάλι έναν τρόπο να κατηγορήσουν την πατριαρχία για αυτό. Η φεμινιστική ρητορική δεν βασίζεται σε λογική και επιστημονικά δεδομένα. Αλλά σε αβάσιμες θεωρίες μέσα από εξαιρετικά μυωπικές ματιές που εστιάζουν στην δαιμονοποίηση του άντρα και την θυματοποίηση της γυναικάς. Όσο δέχεστε και συζητάτε μαζί τους κάτω από τους όρους τους απλά δίνετε βάση στα λεγόμενα τους. Η λογική είναι το τρωτό σημείο του φεμινισμού. Δεν χρειάζεται να έχει καν τελειώσει το σχολείο κάποιος για να κατανοήσει την φεμινιστική θεωρία. Αντιθέτως οι περισσότερες φεμινίστριες δεν μπορούν να συζητήσουν με λογική και της επιτίθενται σε κάθε ευκαιρία.
Ο τρόπος που διεξάγετε αυτές τις συζητήσεις θα κρίνουν εάν θα επικρατήσει η λογική ή οι παρανοϊκές συνωμοσιολογικές θεωρίες του φεμινισμού στην δημόσια σφαίρα.
ΥΓ: η συζήτηση αυτή δεν θα γίνει βήμα για να επιτεθεί κάποιος στους τρανς ανθρώπους. Η δυσφορία φύλου είναι αναγνωρισμένη ιατρική κατάσταση, βιολογική και όχι ψυχιατρική πάθηση. Πέρα από αυτό οι τρανς άνθρωποι εκτός από τον αδικαιολόγητο αποκλεισμό τους από τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, βιώνουν και το αφόρητο μίσος ενός μεγάλου κομματιού του φεμινισμού που θεωρεί από την μία πως οι τρανς γυναίκες γεννήθηκαν άντρες και άρα φέρουν πατριαρχικό προνόμιο, και από την άλλη θεωρεί πως οι τρανς άντρες είναι γυναίκες που πρόδωσαν το φύλο τους για να αποκτήσουν πατριαρχικό προνόμιο. Τα δύο μέτρα και σταθμά του φεμινισμού είναι ένα ιδιαίτερα βολικό εργαλείο μίσους. Η ρητορική του φονταμενταλισμού, της λογοκρισίας, της έκφρασης, και της σεξουαλικής καταπίεσης του φεμινισμού δεν χρειάζεται και άλλους συμμάχους.
