Ο φεμινιστικός αστικός μύθος

Εσείς γνωρίζατε πως οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις παγκοσμίως στον χώρο της επιστήμης και έργα στον χώρο των τεχνών δεν ήταν αντρών αλλά γυναικών; Που τις ιδέες και την δουλειά τους έκλεψαν άντρες; Που η πατριαρχία δεν τους απέδωσε φόρο τιμής; Έχει πλέον καταντήσει κουραστικό να διαβάζουμε άρθρα για τις “γυναίκες που κρύβονται” πίσω από μεγάλες ανακαλύψεις που οικειοποιήθηκαν άντρες. Λίγο ψάξιμο σε κάθε τέτοιον ισχυρισμό αρκεί για να αναδειχτεί η φεμινιστική προπαγάνδα που προσπαθεί ενεργά εδώ και δεκαετίες να επιβάλλει μια σύγχρονη καταδίκη της μνήμης σε μεγάλους άντρες. 

Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Δεκάδες άρθρα έχουν για παράδειγμα γραφτεί για το πως ο F. Scott Fitzgerald συγγραφέας του Μεγάλου Γκάτσμπυ, έκλεψε ιδέες για τα βιβλία του από την γυναίκα του Zelda. Ο φεμινιστικός αστικός μύθος αυτός αναπαράγεται πλέον ως γεγονός. Και ο Fitzgerald χρωματίζεται σε αυτά τα άρθρα ως ένας παλιάνθρωπος, σατράπης και μισογύνης.

Που βασίζεται λοιπόν αυτός ο ισχυρισμός;

Σε μια κριτική που έγραψε η Zelda σε μια εφημερίδα για το βιβλίο του άντρα της The beautiful and the damned το 1922. Σε αυτή την κριτική η Zelda γράφει πως μια σελίδα της νουβέλας της θυμίζει κάτι που έγραψε σε ένα ημερολόγιο της και κάποια γράμματα της. Μια σελίδα. Εκτός δηλαδή του ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις για όσα έγραψε η Zelda, ακόμα και να ήταν αυτό αλήθεια μια σελίδα δεν αποτελεί την σύνθεση ενός ολόκληρου βιβλίου. Δεν μπορεί δηλαδή κάποιος που έχει διαβάσει έστω και ένα βιβλίο στην ζωή του να ισχυριστεί πως αυτό είναι λογοκλοπή.

Πέρα από αυτό οι Fitzgerald ήταν γνωστοί για την τοξική τους σχέση. Η Zelda ζήλευε το ταλέντο του άντρα της και του έβαζε συνεχώς τρικλοποδιές. Στο βιβλίο του a movable feast ο φίλος του Scott Fitzgerald, Ernest Hemingway, περιγράφει. “Η Zelda ζήλευε την δουλειά του Scott και καθώς τους γνωρίζαμε καλύτερα παρατηρήσαμε μια συχνή πρακτική της. Όταν αυτός άρχιζε να δουλεύει η Zelda θα άρχιζε τα παράπονα για το πόσο βαριόταν. Και τον πίεζε να βγουν για να πιουν αλκοόλ.”. Η Zelda ζήλευε την φιλία του άντρα της με τον Hemingway και τους είχε κατηγορήσει δημόσια ως ομοφυλόφιλους.

Είχε επίσης δημιουργήσει σοβαρά κόμπλεξ στην σεξουαλικότητα του άντρα της για το μέγεθος του πέους του. Γνωστή είναι η ιστορία για το πως ο Fitzgerald μοιράστηκε αυτό το τραύμα του με τον Hemingway ο οποίος τον βοήθησε να το ξεπεράσει. Τέλος ο ίδιος ο Fitzgerald είχε κατηγορήσει την Zelda για λογοκλοπή, μιας και το βιβλίο της Save the Waltz μιμήθηκε την αυτοβιογραφική διάθεση του βιβλίου του Tender is the Night που αυτός έγραφε εκείνο τον καιρό.

Οι φεμινίστριες λοιπόν πήραν έναν ισχυρισμό της γυναίκας ενός ταλαντούχου και διάσημου άντρα, τον οποίο ζήλευε και υπονόμευε συνεχώς, για μια σελίδα ενός βιβλίου του.

Και δημιούργησαν τον μύθο πως τα βιβλία που έγραψε ήταν στην πραγματικότητα δική της δουλειά.

H ιστορία δε της Rosalind Franklin για το πως η δουλειά της για την δομή του DNA χρησιμοποιήθηκε από άντρες που πήραν Νόμπελ για αυτή παραγκωνίζοντας την απλά επειδή ήταν γυναίκα, έχει μεταφερθεί πολύ και στο ελληνικό ίντερνετ. Σύμφωνα με αυτόν τον αστικό μύθο οι εικόνες της περιβόητης φωτογραφίας της Rosalind Franklin photo 51,“επιβεβαίωσαν την ελικοειδή δομή του DNA παρουσιάστηκαν στον Γουάτσον χωρίς την έγκριση ή τη γνώση της”, μας εξηγεί η ελληνική wikipedia. Μας εξηγείται επίσης πως “αν και αυτή η εικόνα και η ακριβή ερμηνεία των δεδομένων παρείχε πολύτιμες πληροφορίες για την δομή του DNA, η επιστημονική συνεισφορά της Φράνκλιν στην ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA πολύ συχνά παραβλέπεται”.

Κατά πόσο ισχύει όμως αυτός ο φεμινιστικός αστικός μύθος;

Για αρχή η photo 51 ήταν η δουλειά ενός φοιτητή του Raymond Gosling. Ο οποίος είχε μεταφερθεί από το γραφείο του Wilkins στο γραφείο της Franklin.

Έπειτα ήταν η ίδια η Franklin που είπε στον Gosling να δώσει την photo 51 στον Wilkins. O οποίος μάλιστα εξεπλάγη από την κίνηση επειδή οι σχέσεις τους δεν ήταν πολύ καλές. Ο Wilkins έδειξε την φωτογραφία στον Watson. Αυτό λοιπόν παρουσιάζεται από τις φεμινίστριες ως “παρουσιάστηκαν στον Watson χωρίς την έγκριση ή την γνώση της”. Κάποιες σημειώσεις της Franklin ήταν αποκαλυπτικές για τον Crick εξαιτίας της ειδίκευσης του και της δουλειάς του για χρόνια, με έναν τρόπο που η Franklin δεν ήταν σε θέση να καταλάβει. Με λίγα λόγια η Franklin συνέβαλε στην επιβεβαίωση της ελικοειδούς δομής του DNA. Όμως αυτό δεν έγινε από την photo 51, που ήταν δουλειά ενός άλλου άντρα και όχι δική της. Αλλά από κάποιες σημειώσεις της που η ίδια δεν ήταν σε θέση να συνδέσει με την θεωρία αυτή. Κάτι που είχε και η ίδια παραδεχτεί στις σημειώσεις της.

Τέλος ο μύθος για την περιβόητη “κλοπή” ξεκίνησε από το βιβλίο του Watson, The double helix μέσα στο οποίο δεν κρύβει την απέχθεια του για την Rosalind. Στο τέλος όμως του βιβλίου αναγνωρίζει την συνεισφορά της στην ανακάλυψη του. Όπως και την ανικανότητα του να της αποδώσει τον σεβασμό που της άρμοζε. Δηλαδή η συνεισφορά της Franklin δεν “παραβλέπεται συχνά”. Αλλά αναγνωρίζεται χωρίς καμία αμφιβολία. Ακόμα στον επίλογο του βιβλίου που γράφτηκε από έναν από τους άντρες που κέρδισαν το Νόμπελ για την ανακάλυψη αυτή.

Σαν αποτέλεσμα της “πατριαρχίας” παρουσιάζεται και το γεγονός του ότι η Susan Jocelyn Bell Burnell δεν κέρδισε το Νόμπελ φυσικής μαζί με τον επιβλέπων την εκπόνηση της διδακτορικής διατριβής της καθηγητή, Antony Hewish, και τον αστρονόμο Martin Ryle.

Αυτός ο φεμινιστικός αστικός μύθος μας περιγράφει πως η Bell “αγνοήθηκε”.

Παρά του ότι “υπήρξε η πρώτη που παρατήρησε και ανέλυσε με ακρίβεια πάλσαρ”. Καμία μυθική “πατριαρχία” όμως δεν σταμάτησε την Bell από το να λάβει Νόμπελ για την δουλειά της. Η Bell ήταν απλά φοιτήτρια και τότε όπως και τώρα οι φοιτητές δεν λαμβάνουν Νόμπελ. Καμία σχέση δεν είχε το φύλο της λοιπόν. Η ίδια είχε πει πως το Νόμπελ δόθηκε δικαίως σε αυτούς μιας και η ίδια ήταν απλά φοιτήτρια.

Είχε δηλώσει: “Οι αντιδικίες των ορίων του έργου του ενός και του άλλου ανάμεσα σε επιβλέποντα καθηγητή και ερευνητή φοιτητή είναι πάντοτε δύσκολο, και ίσως κάποτε αδύνατο, να επιλυθούν. Δεύτερον, ο επιβλέπων έχει την τελική ευθύνη για την επιτυχία ή την αποτυχία του ερευνητικού εγχειρήματος. Μαθαίνουμε για περιπτώσεις που ένας επιβλέπων κατηγορεί τον φοιτητή του για μία αποτυχία, αλλά γνωρίζουμε ότι φταίει κυρίως ο επιβλέπων. Μού φαίνεται δίκαιο ότι ο επιβλέπων θα έπρεπε να ωφελείται και από τις επιτυχίες. Τρίτον, πιστεύω ότι θα υποβάθμιζε τα Βραβεία Νόμπελ η βράβευση με αυτά ερευνητών φοιτητών, εκτός από πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις, και δεν πιστεύω ότι αυτή είναι μία από εκείνες. Τέλος, δεν είναι κάτι που με αναστατώνει την ίδια – στο κάτω-κάτω έχω εξαίσιους ομοιοπαθείς, έτσι δεν είναι;»

Τέλος λίγο μετά έγινε διδάκτωρ σε πολλά πανεπιστήμια και της έχουν αποδοθεί τιμές, τίτλοι, βραβεία και μετάλλια από το 1970 έως και σήμερα. Ήταν ακόμα και πρόεδρος της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας. Τον Οκτώβριο του 2014 ήταν η πρώτη γυναίκα στην ιστορία που εκλέχθηκε Πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας τους Εδιμβούργου. Πριν από μερικά χρόνια της αποδόθηκαν 3 εκατομμύρια δολάρια για την τότε ανακάλυψη της. Καθόλου λοιπόν δεν “αγνοήθηκε’ η δουλειά της Bell.

Αντιθέτως αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε με τις μεγαλύτερες θέσεις, χρήματα και τίτλους για αυτήν.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα διαβάσετε μια παρόμοια ανοησία για το πως η δουλειά μιας γυναίκας “κλάπηκε” από πατριάρχες άντρες ή δεν αναγνωρίστηκε εξαιτίας της μυθικής “πατριαρχίας”, μπείτε στον κόπο να το ψάξετε λίγο καλύτερα. Η αλλοίωση της ιστορίας στην οποία επιδίδεται επιδεικτικά ο αμόρφωτος φεμινιστικός συρφετός δεν τιμάει κανέναν μας. Σίγουρα όχι τους μεγάλους άντρες που η δουλειά τους δημιούργησαν τις κοινωνίες που σήμερα απολαμβάνουμε.