Πια ήταν ιστορικά η σχέση των γυναικών με την δύναμη;
Ο Arthur Conan Doyle, o συγγραφέας του διάσημου Σέρλοκ Χόλμς είχε πει πως “δεν υπάρχει τίποτα πιο παραπλανητικό από ένα προφανές δεδομένο”. Το “προφανές δεδομένο” είναι ένα μικρό μέρος της αλήθειας που χρησιμοποιείται από τον ψεύτη ώστε να αποσπάσει από την συνολικότερη αλήθεια για να οδηγήσει την σκέψη σε ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα. Ή μπορεί να είναι ένα άσχετο δεδομένο που χρησιμοποιείται ώστε να οδηγήσει την σκέψη μακρυά από τα σημαντικά δεδομένα. Και στις δυο περιπτώσεις το “προφανές δεδομένο” είναι αληθινό. Η παραπλανητική ματιά που ο φεμινισμός έχει επιβάλλει στις κοινωνίες μας για η σχέση των γυναικών και του άντρα με την δύναμη ιστορικά χρησιμοποιεί συχνά το “προφανές δεδομένο”.
Ένα “προφανές δεδομένο” είναι για παράδειγμα πως οι άντρες είχαν στα χέρια τους το μεγαλύτερο μέρος της ορατής δύναμης ιστορικά. Οι φεμινίστριες όμως αγνοούν βολικά το γεγονός του ότι ήταν οι άντρες αυτοί που δημιούργησαν τα πάντα στις κοινωνίες. Φιλοσοφία, μαθηματικά, επιστήμες, μηχανική, τα εκπαιδευτικά, πολιτικά και νομικά συστήματα όπως και τα συστήματα διακυβέρνησης των κοινωνιών. Οι άντρες λοιπόν κατείχαν το μεγαλύτερο μέρος της ορατής δύναμης όλων αυτών που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει. Τίποτα από όλα αυτά δεν προσφέρθηκαν στις κοινωνίες μας ως δώρο από τους Θεούς. Ιστορικά οι γυναίκες δεν προσέφεραν ισότιμα στην δημιουργία της ασφαλής, τεχνολογικής και δημοκρατικής δυτικής κουλτούρας στην οποία ζούμε σήμερα. Πως λοιπόν μας εκπλήσσει το γεγονός του ότι οι άντρες κατείχαν ιστορικά τον μεγαλύτερο έλεγχο όλων αυτών που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει; Πως γίνεται αυτός ο πολιτισμός που δημιουργήθηκε σχεδόν αποκλειστικά από τους άντρες να μοιράζονταν ισότιμα;
ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ.
Η μυωπική ματιά του φεμινισμού στην ιστορία αποκαλύπτει στην πραγματικότητα μια άδικη αίσθηση αυτοδικαίωσης από την πλευρά των φεμινιστριών. Και μια παρωχημένη ζήλια η οποία υποθέτει πως οι άντρες θα έπρεπε να μοιράζονται ισότιμα όλα όσα αυτοί δημιούργησαν. Ώστε να είναι ίση με την δική του η σχέση των γυναικών με την δύναμη. Και πως μόνο αυτό είναι δικαιοσύνη. Η αλήθεια όμως είναι πως ιστορικά ελάχιστοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, κατείχαν κάποιο είδος ουσιαστικής δύναμης. Η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών ήταν φτωχοί ή σκλάβοι. Και όσοι είχαν δύναμη στα χέρια τους την κράταγαν για πάρα πολύ λίγο. Και με τεράστιο κόστος και κίνδυνο. Οι άντρες που ιστορικά κατείχαν δύναμη δολοφονούνταν συχνά από πολιτικούς τους αντιπάλους, άντρες και γυναίκες, και ήταν εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον να κρατήσει την δύναμη του για πολύ καιρό. Παρόλα αυτά ακόμα και κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις και συνθήκες η σχέση των γυναικών με την δύναμη ιστορικά ήταν μεγάλη. Ακόμα και στις πιο υψηλές πολιτικές θέσεις.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΕΤΥΧΑΙΝΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΓΚΑΡΔΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ ΙΣΧΥΡΟΙ ΑΝΤΡΕΣ.
Κάτω από αυτή την σκοπιά δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε πως οποιαδήποτε φεμινιστική εκδοχή της ιστορίας εμπεριέχει μια γερή δόση του “προφανούς δεδομένου” του Arthur Conan Doyle, με σκοπό να εξαπατήσει. Ότι οι άντρες είχαν την πλειοψηφία της δύναμης ιστορικά και πως οι γυναίκες δεν μπορούσαν να ψηφίζουν. Η συνήθης αντίληψη είναι πως ο φεμινισμός ξεκίνησε ως ένα ηθικό κίνημα ισότητας για να χειραφετήσει την γυναίκα. Αυτή η αντίληψη είναι ανιστόρητη και λανθασμένη όπως θα δούμε παρακάτω. Όμως είναι τόσο κανονικοποιημένη στην ποπ κουλτούρα που ακόμα και οι άνθρωποι που αναγνωρίζουν τον κίνδυνο του φεμινισμού, γίνονται εχθρικοί όταν προσπαθείς να τους το εξηγήσεις. Η συνήθης εσφαλμένη αντίληψη είναι πως ο φεμινισμός “κατάντησε” να είναι έτσι. Και πως στην πραγματικότητα είχε ηθικές ρίζες και οποιοσδήποτε υποστηρίζει το αντίθετο εκλαμβάνεται ως εχθρός.
Ως κάποιος που “γίνεται σαν τις φεμινίστριες”, ως φανατικός και ως κάποιος που δεν καταλαβαίνει πως δεν είναι όλες “φεμινάζι”. Το έχουμε δει συχνά κι εδώ. Αυτά που πραγματικά όμως λένε είναι “μην ταράζεις τα νερά”. “Κράτα το στόμα σου κλειστό”. “Μην λες άβολες αλήθειες”. “Μην ενοχλείς τις φεμινίστριες”. Η ιστορική πραγματικότητα όμως είναι, όπως εξάλλου ήδη έχουμε δει σε άλλα άρθρα, πως ο φεμινισμός ήταν από πάντα ένα κίνημα μίσους και πως οι φεμινίστριες πάντα έκρυβαν ή παραποιούσαν μέρος της αλήθειας, δημιουργούν ψεύτικες έρευνες και παραποιούν τα αποτελέσματα άλλων, ντροπιάζουν τους άντρες, μεταφράζουν λανθασμένα την ιστορία.
ΚΑΙ ΕΚΦΟΒΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ.
Η ρίζα του φεμινιστικού δόγματος είναι πως η Πατριαρχία κυβερνά τον κόσμο και πως αυτή είναι ένα σύστημα κανόνων και νόμων που κατασκεύασαν οι άντρες ώστε να αντλούν προνόμια εις βάρος των γυναικών. Αυτό είναι ένα ψέμα που χρησιμοποιεί το “προφανές δεδομένο” πως οι άντρες κατασκεύασαν ένα σύστημα κανόνων και νόμων και που αγνοεί πως αυτό το σύστημα κανόνων και νόμων δημιουργήθηκε για να ελέγχει κατά κόρον τους άντρες, να φέρει σταθερότητα στις κοινωνίες μας και να παρέχει εξέλιξη, πλούτο και την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή σε άντρες και γυναίκες, ιδίως (φυσικά) αυτών που βρίσκονταν στην κορυφή της εκάστοτε κοινωνίας. Η πρώτη περιγραφή της πατριαρχικής θεωρίας καταγράφτηκε στην πρώτη διακήρυξη του φεμινισμού την ημέρα που το κίνημα γεννήθηκε το 1848, και που υπογράφτηκε από 68 γυναίκες και 32 άντρες ανάμεσα τους και ένας μαύρος άντρας.
Οι πρώτες αυτές φεμινίστριες και φεμινιστές διακήρυξαν εκείνη την ημέρα πως οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να κατέχουν γη, να σπουδάσουν και να γίνουν πετυχημένες επιχειρηματίες. Διακήρυξαν επίσης πως το νομικό σύστημα του διαζυγίου κατασκευάστηκε έτσι ώστε να λειτουργεί μεροληπτικά υπέρ των αντρών, και πως οι γυναίκες ζούσαν σε ένα καταπιεστικό πλαίσιο μιας και ήταν αναγκασμένες να ακολουθούν νόμους τους οποίους δεν είχαν δικαίωμα να ψηφίζουν.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ “ΠΡΟΦΑΝΗΣ ΔΕΔΟΜΕΝΑ”.
Και αυτό επειδή δεν αναφέρουν για παράδειγμα πως ούτε η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών δεν είχε το δικαίωμα στην ψήφο, πως οι άντρες είχαν ιστορικά πολύ πιο σκληρή μεταχείριση νομικά από ότι οι γυναίκες (κάτι που συνεχίζει ακόμα και σήμερα).
Και πως ήταν οι άντρες αυτοί που ιστορικά θυσίαζαν τις ζωές και σώματα τους για να δαμάσουν την άγρια φύση. Να χτίσουν τους πολιτισμούς. Και για να πολεμήσουν σε πολέμους ώστε να παρέχουν ασφάλεια και ελευθερία στις γυναίκες. Τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε το κίνημα των φεμινιστριών το 1848 όμως θα το εξετάσουμε αναλυτικότερα στο τελευταίο από αυτή την σειρά άρθρων. Αν και οι άντρες, που εφεύραν και κατασκεύασαν κυριολεκτικά τα πάντα στις κοινωνίες ιστορικά, δεν είχαν καμία υποχρέωση να μοιράζονται την δύναμη τους με τις γυναίκες, το έκαναν συχνά και απλόχερα.
ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ.
Είναι μια στρατηγική που άντρες ακολουθούσαν ιστορικά για να προσελκύσουν αξιόλογους συντρόφους. Και για να δημιουργήσουν υποστηρικτές και λόμπι ώστε να διατηρήσουν την δύναμη που είχαν. Μέσα σε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο, ανταγωνιστικά και πολύ συχνά θανατηφόρο πολιτικό σύστημα και κοινωνικών παραγόντων. Ακόμα και σήμερα μόνο μια γυναίκα υπάρχει στους 50 μεγαλύτερους φιλάνθρωπους παγκοσμίως.
Αυτοκράτορες χάριζαν περιστασιακά γη, ζώα και πλούτο στους πολίτες και μοίραζαν την λεία του πολέμου στους στρατιώτες. Διοργάνωναν διαγωνισμούς και γιορτές για να κρατήσουν την εύνοια του λαού. Κανένας άντρας δεν κέρδισε και κράτησε την δύναμη και εξουσία του χωρίς να έχει δίπλα του χρήσιμους συμμάχους. Συμπεριλαμβανομένων και γυναικών. Και όπου κυριολεκτικά και να κοιτάξεις στην ιστορία μπορείς να δεις γυναίκες που ήταν εξίσου ή και πιο δυνατές από τους άντρες. Μια μικρή ιστορική έρευνα για τις γυναίκες που κατείχαν δύναμη στην ιστορία μπορεί να κρατήσει χρόνια. Από βασίλισσες, στρατηγούς, ευγενείς, μάρτυρες, αυτοκράτειρες, συμβουλάτορες, συζύγους, κόρες, ερωμένες και ιερόδουλες που άλλαξαν την πορεία της ιστορίας. Και μέσα σε όλο αυτό το ιστορικό πλαίσιο η καταπίεση της γυναίκας είναι εξίσου εμφανής με την καταπίεση του άντρα. Ο αγώνας για επιβίωση και για δύναμη επηρέαζε όλους τους ανθρώπους.
Για παράδειγμα η Φαυστίνα η Νεότερη η γυναίκα του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου κατείχε αρκετή δύναμη ώστε να πείσει την οικογένεια και τον εραστή της Αβίδιο Κάσιο, να διοργανώσουν πραξικόπημα κατά του άντρας της, και όταν αυτό απέτυχε να πείσει τον άντρα της τον οποίο η ίδια προσπάθησε να δολοφονήσει να εκτελέσει τον εραστή της. Και όλα αυτά από μια γυναίκα που είχε ερωτικές σχέσεις με πολλούς άντρες από ναύτες μέχρι και στρατιώτες. Όχι και ιδιαίτερα καταπιεσμένη για την εποχή της. Και μιλάμε για μια γυναίκα που δεν μπαίνει καν στην λίστα των δέκα πιο ισχυρών γυναικών στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΧΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΡΟΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΡΩΜΑΪΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
Η οποία ήταν απίστευτα αιματηρή και όπου η δύναμη έρχονταν με πολύ μεγάλο ρίσκο και κίνδυνο. Ούτε καν ο αυτοκράτορας δεν ήταν ασφαλής. Και η δολοφονία του σήμαινε πως ολόκληρη η γενιά του θα εξαλείφονταν μαζί του από επίδοξους σφετεριστές και πολιτικούς αντιπάλους. Οι πλούσιοι μόνο άντρες διοργάνωναν την κοινωνία και οι γυναίκες το σπιτικό. Άντρες και γυναίκες έπρεπε να παραμένουν πιστοί στον πατέρα τους ακόμα και μετά τον γάμο. Γιοι και κόρες είχαν κοινωνικές υποχρεώσεις τις οποίες όφειλαν να εκτελούν. Ο περιορισμός του ότι οι γυναίκες δεν μπορούσαν να έχουν επίσημη πολιτική δύναμη στα χέρια τους σε εκείνη την κοινωνία μπορεί να μεταφραστεί ως καταπίεση ή ως απελευθέρωση. Υπήρχαν πολλοί άντρες που δεν ήθελαν αυτού του είδους την δύναμη μιας και πολλοί πέθαιναν εξαιτίας αυτής.
Στην διάρκεια αυτού του πολιτικού λουτρού αίματος οι γυναίκες στην Ρώμη λειτουργούσαν πίσω από τα παρασκήνια, με μικρότερο ρίσκο για τις ζωές τους, και κοινωνικοί ρόλοι της γυναίκας όπως οι Εστιάδες Παρθένες κατείχαν θεική δύναμη. Για παράδειγμα μπορούσαν να είναι μάρτυρες σε μια Δίκη χωρίς να πάρουν όρκο. Τα λεγόμενα τους δεν αμφισβητούνταν ποτέ. Οποιαδήποτε βλάβη προς αυτές τιμωρούνταν με θάνατο. Μπορούσαν να ελευθερώσουν κατάδικους και σκλάβους με ένα απλό άγγιγμα. Και εάν κάποιος που είχε καταδικαστεί σε θάνατο έβλεπε μια Εστιάδα Παρθένα την ώρα που οδηγούνταν για εκτέλεση, έπαιρνε αυτόματα άφεση και ελευθερώνονταν. Η δύναμη δεν ήταν ξεκάθαρα διανεμημένη ανάμεσα στα φύλα όπως προτείνουν οι φεμινίστριες. Η δύναμη μοιράζονταν μέσα σε ένα εξαιρετικά πολύπλοκο πλαίσιο σχέσεων αντρών και γυναικών. Που συνεχώς εφεύρισκαν τρόπους για να αρπάξουν ένα κομμάτι της.
ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΟΣΤΟΣ ΚΑΙ ΡΙΣΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΖΩΗ.
Γυναίκες όπως η Κλεοπάτρα και η Δρουσίλλα η αδερφή του Καλιγούλα, ήταν εξίσου δυνατές και αδίστακτες με οποιονδήποτε άντρα που κατείχε δύναμη εκείνη την εποχή. Πήραν μέρος σε κάθε παιχνίδι δύναμης της εποχής που συμπεριλάμβαναν γάμους με αδέρφια, πολέμους για να διατηρήσουν τον θρόνο, δολοφονίες πολιτικών τους αντιπάλων, χειρίστηκαν άντρες και γυναίκες, και διαμόρφωσαν νόμους για να προστατέψουν την κυριαρχία και την δύναμη τους. Η σχέση αυτών των γυναικών με την δύναμη ήταν ακριβώς ίδια με αυτή των αντρών.
Αν και λοιπόν είναι προφανές ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό ήταν οι άντρες αυτοί που κατείχαν την δύναμη σε μια κοινωνία που αυτοί εφεύραν και κατασκεύασαν, θα ήταν ψέμα να υποστηρίζουμε πως οι γυναίκες δεν κατείχαν μέρος αυτής της δύναμης. Και πως ήταν απλά καταπιεσμένες στην Ρωμαϊκή κοινωνία. Είναι εξίσου σημαντικό να θυμόμαστε πως το τίμημα που οι άντρες πλήρωναν για να κερδίσουν και να διατηρήσουν αυτή την δύναμη ήταν τεράστιο. Συχνά η ίδια τους η ζωή. Την στιγμή που οι γυναίκες λειτουργούσαν πολιτικά πίσω από τα παρασκήνια με λιγότερο ρίσκο για την ασφάλεια τους.
Οι γυναίκες στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έπαιζαν τεράστιο ρόλο στην διαμόρφωση της και κατείχαν μέχρι και εμπορικές θέσεις εφόσον το επιθυμούσαν. Ο ιστορικός Gastov Boissier γράφει.“Ένα από τα αξιοπερίεργα χαρακτηριστικά εκείνης της εποχής ήταν πως οι γυναίκες ασχολούνταν εξίσου με τις επιχειρήσεις και το εμπόριο με τους άντρες. Είχαν δικαίωμα να κατέχουν γη και είχαν στην κατοχή τους σκλάβους. Όπως ακριβώς και με τους άντρες η συμπεριφορά τους προς τους σκλάβους ήταν ιδιαίτερα σκληρή ως και σαδιστική”. Οι νόμοι που αφορούσαν την μοιχεία δεν ίσχυαν για τις γυναίκες που ήταν έμποροι ή είχαν κάποια επιχείρηση. Προφανώς τίποτα από όλα αυτά δεν συνάδει με το φεμινιστικό αφήγημα της γυναικείας καταπίεσης. Και υπάρχουν πολλά ακόμα τα οποία θα αναλύσουμε σύντομα σε άλλα άρθρα στα πλαίσια αυτής της ιστορικής αναδρομής.
