Σήμερα θα μιλήσουμε για τον τελευταίο βασικό όρο γύρω από τον οποίο ο φεμινισμός αντλεί την κατασκευασμένη του αγανάκτηση: τις μικροεπιθέσεις. Έχουμε ήδη συζητήσει για τις 4 βασικές έννοιες που καθιστούν το φεμινιστικό δόγμα τόσο δημοφιλές στην ποπ κουλτούρα. Oι οποίες δεν μπορούν να πολεμηθούν με λογική γιατί είναι έτσι κατασκευασμένες ώστε να την απωθούν. Για παράδειγμα το προνόμιο, μιας και είναι αόρατο βάση των ειδικευμένων στα φεμινιστικά. H δομική βία που μας εξηγεί πως εφόσον μια γυναίκα υποφέρει από βία λόγω του φύλου της τότε αυτόματα όλες οι γυναίκες υποφέρουν από βία λόγω του φύλου τους.
Ο όρος μικροεπιθέσεις εφευρέθηκε το 1970 κι αυτός (όπως και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους 4) από έναν άντρα τον Chester M. Pierce. Χρησιμοποιείται για να περιγράψει όλες τις ανεπαίσθητες, κανονικοποιημένες καθημερινές, λεκτικές ή όχι, προσβλητικές συμπεριφορές μέσω των οποίων οι άντρες επικοινωνούν μεταξύ τους συνειδητά ή ασυνείδητα απέναντι στις καταπιεσμένες γυναίκες. Πρόσφατα ο όρος άρχισε να χρησιμοποιείται συχνά από τον τύπο, πανεπιστήμια και ψευδο-επιστημονικές μελέτες που τον χρησιμοποιούν για να “αποδείξουν” τους ανεπαίσθητους τρόπους με τους οποίους η κοινωνία τις καθιστά “θύματα”. Υπάρχει μια σελίδα που περιγράφει όλες τις πιθανές μικροεπιθέσεις.
Στην ατελείωτη λίστα υπάρχουν μικροεπιθέσεις όπως για παράδειγμα το να λες σε έναν μαύρο μαθητή πως η συμπεριφορά του ήταν προσβλητική, τα σεξιστικά ανέκδοτα, τα ρούχα με στάμπες, το να λες “με ακούς;” και το να λες “είμαι σίγουρος πως μπορείς να τα καταφέρεις”.
Η ευφυής στρατηγική πίσω από τον όρο είναι η ικανότητα του να παίρνει μια ανεπαίσθητη ανοησία και να της δίνει βάρος χρωματίζοντας την ως κακοποιητική.
Mεταμορφώνοντας έτσι την κοινωνία σε μια συνεχής ροή καταπίεσης, μόνο για τις γυναίκες φυσικά. Για παράδειγμα ο όρος θα μπορούσε κάλλιστα να ισχύει και για τους άντρες. “Η κοιλίτσα σου πάει”. Ακόμα και ο όρος προνόμιο που χρησιμοποιείται συνεχώς για να περιγράψει οποιαδήποτε κατάσταση επιτυχίας ενός άντρα θα μπορούσε να θεωρηθεί άνετα μικροεπίθεση. Eπειδή υποβιβάζει αυτόματα αυτόν και την αξία του. Αλλά φυσικά ο όρος δεν χρησιμοποιείται για το τι οι γυναίκες λένε η μία για την άλλη ή για το τι λένε οι γυναίκες για τους άντρες. Έτσι λοιπόν οι μικροεπιθέσεις χρησιμοποιούνται βολικά για να περιγράψουν μια καθημερινή ανθρώπινη συμπεριφορά στιγματίζοντας όμως αποκλειστικά την αντρική της εκδοχή. Όπως εξάλλου γίνεται και με πληθώρα άλλων νεολογισμών όπως το mansplaining.
Έτσι λοιπόν όταν ο Γιώργος λέει “τράβα πλύνε τα πιάτα” στα πλαίσια ενός αστείου δεν είναι αστείο αλλά μικροεπίθεση. Επειδή προσβάλλει την γυναικεία φύση. Ενώ όταν κάποια λέει “τοξική αρρενωπότητα” για να περιγράψει όλη την αντρική ύπαρξη ως κάτι θεμελιωδώς λάθος, δεν είναι μικροεπίθεση. Και εας προσβάλλει την αντρική φύση.
Πάμε λοιπόν ξανά. Ένα ανέκδοτο είναι πιο εγκληματικό και υποτιμητικό από μια ολόκληρη αστήριχτη και αναπόδεικτη θεωρία που χρησιμοποιείται καθημερινά σε μελέτες, άρθρα και από εκατομμύρια φεμινίστριες για να ντροπιάζει την ίδια την φύση των αντρών και να μειώσει αυτούς και την ίδια τους την ύπαρξη μέσα στην κοινωνία.
Αυτή είναι η συνήθης υποκρισία με την οποία αντιμετωπίζει την πραγματικότητα ο φεμινισμός.
Χρησιμοποιεί μερολυπτικά και τον όρο μικροεπίθεση για να υποστηρίξει πως πολεμά για ισότητα και ενάντια στην διάκριση. Όμως δεν αφήνει τον άντρα να είναι και αυτός θύμα αυτής της ανισότητας και της διάκρισης. Σε απόλυτη αρμονία με τους όρους “βίωμα”, “προνόμιο” και “δομική βία”, ο όρος μικροεπίθεση μας εξηγεί πως συγκεκριμένα βιώματα -αυτά των γυναικών- πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν στο πως μεταφράζουμε τον κόσμο. Ενώ άλλα βιώματα -αυτά των αντρών- δεν έχουν σημασία και πρέπει να αγνοούνται. Το αποτέλεσμα είναι πως το “πλύνε τα πιάτα” θεωρείται κακοποιητικό ενώ το να λέμε πως “πρέπει να μαθαίνουμε στα αγόρια να μην βιάζουν” δεν είναι. Το να πεις για αστείο σε μια γυναίκα να πλύνει τα πιάτα είναι πιο κακοποιητικό από το να θεωρείς πως όλα τα αγόρια και όλοι οι άντρες είναι δυνητικά βιαστές, εκτός και εάν τους μάθεις να μην είναι.
Ή το να φτιάχνεις μια ολόκληρη οργάνωση που θεωρεί και αντιμετωπίζει τον αντρισμό ως ασθένεια που πρέπει να θεραπευτεί.
Ναι καλά ακούσατε, υπάρχει ένα ολόκληρο ίδρυμα που το διαχειρίζεται μια ολόκληρη ομάδα “επιστημόνων”. Η οποία ομάδα συμπεριλαμβάνει και έναν παπά για εξομολογήσεις, που θεραπεύει την “αντροπάθεια”. Την ασθένεια του να είσαι άντρας και από την οποία πάσχουν όλοι οι άντρες. Και το βασίζει σε “επιστημονικά πονήματα” όπως φράσεις σαν “οι άντρες κάποιες φορές συμπεριφέρονται άσχημα”. Και φυσικά εκατοντάδες καμπάνιες και συζητήσεις που αφορούν τον αναπροσδιορισμό της αντρικής φύσης.
Αντιθέτως η γυναικεία φύση δεν παρουσιάζεται ποτέ ως μια ασθένεια που πρέπει να θεραπευτεί.
Και ακριβώς εκεί εστιάζει ο όρος μικροεπίθεση: Στο να κανονικοποιήσει την μισανδρία ως κάτι αποδεκτό και φυσιολογικό. Κανείς δεν μιλάει για την “τοξική θηλυκότητα”. Και σίγουρα κανένας ψυχολόγος δεν θα πει δημόσια πως από αυτήν πάσχουν όλες οι γυναίκες ανεξαιρέτως και πρέπει να διδαχθούν από μικρές πως να μην είναι τοξικές. Φυσικά και όχι. Οποιοσδήποτε πρότεινε έστω πως οι γυναίκες υστεριάζουν με μικροπρέπειες που δεν επηρεάζουν στο παραμικρό τις ζωές τους, θα είχε εκδιωχθεί από τον κλάδο του με συνοπτικές διαδικασίες. Παρόλα αυτά ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας είναι πλέον πεπεισμένο πως ο άντρας πρέπει να ανακατασκευαστεί.
Όπως ανέφερα και πριν ο όρος μικροεπίθεση έχει τεράστια αντίσταση στην λογική. Το geek feminism μας εξηγεί πως δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη ερμηνεία για τον όρο αλλά μας λέει παράλληλα πως οι άντρες δεν πρέπει να τον αμφισβητούν.
“Είναι δύσκολο για τις καταπιεσμένες ομάδες να εξηγήσουν την σημαντικότητα της μικροεπίθεσης. Μιας και τους είναι δύσκολο να μεταφέρουν την συχνότητα με την οποία την βιώνουν σε ομάδες με προνόμιο. Και είναι εύκολο για τις ομάδες με προνόμιο να βρουν ανταπάντηση για κάθε μια μικροεπίθεση”. Μας εξηγεί δηλαδή πως οποιαδήποτε προσπάθεια να αποδείξεις πως κάποια μικροεπίθεση δεν έχει την αξία που της αποδίδετε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ανικανότητα των ανθρώπων με προνόμιο να καταλάβουν την σημασία της. Και πως το να τολμάς να αμφισβητείς την αξία της όποιας μικροεπίθεσης απλά αποδεικνύει πως είσαι προνομιούχος. Που δεν έχεις κάνει ακόμα την απαραίτητα αυτοανάλυση και ηθική αυτοκριτική ώστε να είσαι σε θέση να καταλάβεις πόσο τραυματικό είναι να σε αποκαλεί ένας άντρας με το μικρό σου όνομα. Βιώνουμε πλέον μια κουλτούρα ασθένειας του μυαλού. Μιας άρνησης της λογικής και μια δημόσια ετοιμότητα να τιμωρήσουμε τους ενόχους τέτοιων κατασκευασμένων ανοησιών.
Και να ανταμείψουμε τα υποτιθέμενα θύματα τους με κομπλιμέντα ηθικής υπεροχής.
Και εάν νομίζετε πως η μικροεπίθεση αφορά μόνο τον μύθο της “φεμινάζι” τότε προφανώς δεν γνωρίζετε πως ο όρος ήδη έχει κανονικοποιηθεί στα Αμερικανικά πανεπιστήμια, στα οποία αρχίζουν ήδη να υπάρχουν επίσημες ιστοσελίδες αναφοράς μικροεπιθέσεων από φοιτητές. Η εικόνα στο άρθρο είναι από περιγραφή γνωστής μισανδρικής σελίδας. Και μας εξηγεί πως στην ουσία θα ασχοληθεί με μικροεπιθέσεις τις οποίες μεταφράζει ως μισογυνισμό.
Η λογική δεν είναι λοιπόν το μέσο με το οποίο αυτή η παράνοια μπορεί να καταπολεμηθεί. Και αυτό επειδή θα χρησιμοποιηθεί ως όπλο για να σου αποδείξει το υποτιθέμενο προνόμιο σου. Μέσα στον ατελείωτο χορό των δύο μέτρων και σταθμών του φεμινισμού. Το μόνο όπλο που απομένει είναι η χλεύη. Η απαξίωση και ο χλευασμός μιας κατάστασης που κατατάσσει αυτόματα τους ανθρώπους σε ομάδες βάση κατασκευασμένων και ανυπόστατων θεωριών, είναι η πιο δραστική λύση απέναντί τους. Η συζήτηση για τα αυτονόητα δίνει αξία στις ανοησίες τους και δεν οδηγεί πουθενά. Όπως εξάλλου και με οποιοδήποτε άλλο δογματικό τρόπο σκέψης. Χλευάστε στα μούτρα της παράνοιας. Σταματήστε να απολογείστε επειδή απλά υπάρχετε. Σταματήστε να δικαιολογείστε επειδή απλά εκφραστήκατε, σκεφτήκατε ή μιλήσατε. Σταματήστε το ενοχικό αυτό παιχνίδι με απαξίωση στο πρόσωπο μιας πουριτανικής ατζέντας. Που αδίστακτα αναγάγει οποιαδήποτε έκφανση ενός φύλου ως εγκληματική.
Σταματήστε να φοβάστε.
Καμία συζήτηση δεν πρόκειται να συνεφέρει τα θύματα αυτής της ψυχικής ιδεολογικής νόσου. Είναι χαμένα στον ναρκισσισμό της αυτο-θυματοποίησης τους και η αφόρητη γκρίνια τους τους δίνει περισσότερη προσοχή και μεγαλύτερη αξία. Έχουν δημιουργήσει όπλα αντίστασης στην λογική τα οποία δεν πρόκειται ποτέ να βάλουν στην άκρη. Όχι τουλάχιστον μέχρι να πραγματωθεί το δυστοπικό απολυταρχικό καθεστώς λογοκρισίας, φόβου, ενοχής και πλήρης απαξίωσης του άντρα που ονειρεύονται.
Σταματήστε να φοβάστε. Διαβάστε, κατανοήσετε, οχυρωθείτε απέναντι στις ιδεολογικές τους πλάνες και χλευάστε την παράνοια που μας περιβάλλει.
