Το θέμα μας σήμερα είναι ο ασφαλής χώρος. Η καταπιεστική ανοχή είναι μια έννοια που συχνά συναντάμε πλέον σε δικαιωματιστικούς χώρους και που πλέον έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος και σε αναρχικούς όπως και σε πανεπιστήμια. Η φράση που ακούμε όμως δεν είναι αυτή. Η φράση που χρησιμοποιείται για να ντροπιάσει σώματα, συμπεριφορές και γενετήσια χαρακτηριστικά, και για να αποκλείσει “αιρετικές” απόψεις είναι “ασφαλής χώρος”. Είτε το θέμα μας είναι ο φεμινισμός, είτε το ισλάμ, είτε η τοξική αρρενωπότητα, εκάστοτε ιδεολογικά χαροκαμένες επικαλούνται την έννοια “ασφαλής χώρος”.
Με λίγα λόγια, απόψεις, ιδέες που αντιτίθενται σε οποιαδήποτε ρητορική της υποτιθέμενης εκάστοτε περιθωριοποιημένης ομάδας, θεωρούνται ρητορική μίσους. Ακόμα και γενετήσια χαρακτηριστικά όπως το να είσαι άντρας ή αρρενωπός, αντιμετωπίζονται ως εκφράσεις κινδύνου στον εκάστοτε “ασφαλή χώρο”. Εάν δεν θεωρείς την βρεφοκτονία δικαίωμα ή θεωρείς ότι δεν ζούμε σε πατριαρχία. Εάν είσαι άντρας και λες ότι δεν έχεις προνόμια ή εάν υποστηρίζεις πως η αρρενωπότητα δεν αποτελεί κίνδυνο, θεωρείσαι επικίνδυνος. Οποιοσδήποτε έχει έρθει αντιμέτωπος με τον φονταμενταλισμό αυτών των αυτόκλητων κλειδοκρατόρων της ηθικής, γνωρίζει πολύ καλά πως ο πόλεμος για τους “ασφαλείς χώρους” δεν έχει καμία σχέση με την ασφάλεια αλλά συνδέεται αποκλειστικά με την ισορροπία δύναμης.
Οι αυτοαποκαλούμενες περιθωριοποιημένες γυναίκες δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασμό να τραμπουκίσουν, να απειλήσουν ή να περιθωριοποιήσουν οι ίδιες κάποιον που δεν συμφωνεί μαζί τους, με κανένα απολύτως κόστος σε αυτές. Συχνά ειρωνεύονται, βρίζουν, παρενοχλούν, απειλούν, λογοκρίνουν, δυσφημούν και συκοφαντούν όποιον δεν συμφωνεί με την ρητορική της αφόρητης γκρίνιας τους, την ίδια στιγμή που η κοινωνία όχι μόνο αποδέχεται την συχνά παρενοχλητική αλλά και εγκληματική τους συμπεριφορά, αλλά και την χειροκροτά.
Υποκρίνονται τα θύματα ώστε να τρομοκρατούν χωρίς να τιμωρούνται.
Το όλο θεατρικό ενδυναμώνεται από την δυναμική της ηθικής τους αλαζονείας. Και ακολουθούν κατά γράμμα τους κανόνες του γκουρού Herbert Marcuse του οποίου το κείμενο για την καταπιεστική ανοχή πρέπει να διαβαστεί από όλους όσους επιθυμούν να κατανοήσουν την ρίζα αυτής της συμπεριφοράς.
Αυτό που έμαθαν και πλέον πράττουν οι φεμινίστριες και λοιποί φονταμενταλιστές από τον Marcuse, είναι πως οφείλουν να δείχνουν ανοχή στην ρητορική και τις απόψεις του εκάστοτε αυτοαποκαλούμενου καταπιεσμένου, την ίδια ακριβώς στιγμή που δουλεύουν ενεργά ώστε να μην υπάρχει καμία ανοχή στις απόψεις και την ρητορική των ιδεολογικών τους αντιπάλων. Και φυσικά αυτή η πλάνη όπως και οι περισσότερες βγάζει νόημα σε ένα επίπεδο: εάν πραγματικά πιστεύεις ότι είσαι με την πλευρά του “καλού” και πως ο αντίπαλος σου είναι με την πλευρά του “κακού” και πως ζεις σε μια κοινωνία μαζικής καταπίεσης, τότε κανένα καλό δεν μπορεί να πηγάζει από την ανοχή μας στην λανθασμένη άποψη που συμβάλλει στην καταπίεση. Η λανθασμένη άποψη οδηγεί σε περισσότερες λανθασμένες απόψεις και άρα σε περισσότερη μαζική καταπίεση. Οι εχθροί σου πρέπει να εξαγνιστούν από τα λάθη τους και τις καταπιεστικές τους απόψεις.
Οι απόψεις που προκαλούν ζημιά πρέπει να εξαφανιστούν.
Οποιαδήποτε προσπάθεια επίκλησης στην λογική που αφορά την ελευθερία της έκφρασης δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Γιατί η ελευθερία της έκφρασης είναι εχθρός του φονταμενταλισμού. Η μόνη ελευθερία είναι η δύναμη. Όταν αυτή βρίσκεται στα χέρια τους. Η ελευθερία να λογοκρίνουν διαφορετικές απόψεις και να προπαγανδίσουν τον όχλο. Η λογοκρισία αυτή έχει πλέον κανονικοποιηθεί στο ίντερνετ και προσπάθεια έγινε πριν λίγο καιρό να κανονικοποιηθεί και στο youtube (ένα εργαλείο που θεωρείται η μεγαλύτερη πλατφόρμα ελεύθερης έκφρασης ιστορικά), αλλά αποκρούστηκε δυναμικά. Φυσικά λίγο καιρό μετά, πέρυσι, χρησιμοποίησαν τον δούρειο ίππο του ναζισμού για να το καταφέρουν. Αυτό που κατάφεραν συνάμα είναι την απαγόρευση οποιουδήποτε υλικού αφορά τον ναζισμό και που θα μπορούσε να χρησιμεύσει για να εμβολιάσει τους νέους κατά του φασισμού.
Καθηγητές ιστορίας από την Αγγλία, λογοκρίνονται και μπανάρονται από το youtube επειδή ανέβασαν σπάνιο υλικό στην πλατφόρμα, υλικό που θα χρησιμοποιούσαν για να δείξουν στους μαθητές τους το πραγματικό πρόσωπο του ναζισμού.
Στην ΛΟΑΤΚΙ φεμινιστική κοινότητα η έννοια του “ασφαλούς χώρου” υπάρχει εδώ και δεκαετίες. Τα γνωστά “no men” πάρτι τους σιγόνταραν την έννοια αυτή. Ο άντρας μετατρέπεται σε ένα σκεύος “ματσίλας”, “κινδύνου”, “απειλής” και “ανεπιθύμητου βλέμματος”. Ακόμα και ο τρανς άντρας θεωρείται απειλή επειδή επέλεξε συμμαχήσει με τον “εχθρό”. Ακόμα και η τρανς γυναίκα θεωρείται απειλή επειδή παραμένει στο αντίπαλο στρατόπεδο σύμφωνα με τεράστιο κομμάτι των ακραίων φεμινιστριών τερφ. Σε πιο πρόσφατα νέα ο ΛΟΑΤΚΙ “ασφαλής χώρος” αποκλείει και την αρρενωπότητα. Πορτιέρηδες σε μαγαζιά, συναθροίσεις, ομιλίες και events έχουν “αρρενωπόμετρο”. Εάν είσαι άντρας και αρκετά αρρενωπός, θεωρείσαι “κίνδυνος” για την ασφάλεια του χώρου. Ο άντρας δαιμονοποιείται, η αρρενωπότητα συνάδει με το τοξικό.
Και θεωρείται απειλή.
Με λίγα λόγια η πλήρης κανονικοποίηση μεθόδων και πρακτικών τυραννικών καθεστώτων, με στόχο την λογοκρισία και την απαγόρευση όσων δεν γουστάρουμε. Ο βασικός λόγος που δείχνουμε ανοχή στις ξεκάθαρα αυτές φασιστικές πρακτικές είναι η ηθική δειλία. Ή και σε κάποιον βαθμό πολύς κόσμος πιστεύει στον υποτιθέμενο αυτό αγώνα για ισότητα. Ο περισσότερος κόσμος δεν έχει την απαραίτητη γνώση και είναι ανίκανος να ξεχωρίσει ουσιαστικές έννοιες στο κεφάλι του. Έννοιες όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, η ελευθερία της έκφρασης, η τυραννία και η λογοκρισία. Ο περισσότερος κόσμος είναι ανίκανος να εξετάσει ιστορικά, πρακτικά και φιλοσοφικά τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτών των πρακτικών.
Η άνεση και η ασφάλεια έχει μεταμορφώσει τις σύγχρονες κοινωνίες σε φερέφωνα φασισμού, τυραννίας και λογοκρισίας. Όλα στο όνομα της ασφάλειας.
Ο φεμινισμός έχει εδώ και δεκαετίες μεταμορφωθεί σε κίνημα αστυνόμευσης της σκέψης, της σεξουαλικότητας, των σχέσεων, της εμφάνισης, της γλώσσας του σώματος, της γλώσσας και της συμπεριφοράς. Επικροτεί την τιμωρία και απαιτεί κι άλλη, περισσότερη αστυνόμευση. Συνεχώς. Αστυνόμοι, τιμωρίες, δικαστές, φυλακές. Η ποινοκολαγνία είναι ο βασικός του πυρήνας. Στο όνομα της ασφάλειας φυσικά.
Στο πλαίσιο του “ασφαλούς χώρου” άτομα με συγκεκριμένα γενετήσια χαρακτηριστικά, άντρες κυρίως, αποκλείονται από επίσημες κρατικές ή μη κυβερνητικές δομές. Το ότι είναι άντρες αρκεί για να τους αρνηθούν βασικές υπηρεσίες υποστήριξης οι οποίες υπάρχουν μόνο για γυναίκες. Η παρουσία τους στον χώρο, ακόμα και τον ιντερνετικό θεωρείται “απειλή” και το μαρτύριο τους καθίσταται αόρατο.
Η αναζήτηση της αλήθειας, η ίδια η επιστήμη βάλλεται πλέον από την έννοια “ασφαλής χώρος”. Οι καθηγητές αναγκάζονται για να προσληφθούν να υπογράφουν συμβόλαια μέσα στα οποία καταθέτουν ότι η έρευνα τους και οι απόψεις τους δεν θα απειλούν την “ασφάλεια” και τα κεκτημένα των γυναικών και περιθωριοποιημένων λοιπών ομάδων.Ή με άλλες αναγνωρισμένες πρακτικές εδώ και δεκαετίες στον χώρο της μελέτης για την ενδοοικογενιακή βία.
Όμως στο τέλος της ημέρας η ασφάλεια δεν μπορεί να πραγματωθεί με άγνοια και ψέματα.
Με μεγαλύτερη αστυνόμευση και τιμωρία. Με πουριτανισμό, τρομολαγνεία και δαιμονοποίηση του σεξ. Ούτε με λογοκρισία και ηθικό εκβιασμό. Μπορεί να πραγματωθεί με γνώση, επεξεργασία των πραγματικών δεδομένων και συστηματική δουλειά έξω από τα πλαίσια ιδεολογικών αιρέσεων. Ασφάλεια -η ουσιαστική ασφάλεια και όχι η σκιά της την οποία εργαλειοποιεί ο φεμινισμός- μπορεί να υπάρχει μόνο με την αναζήτηση της αλήθειας η οποία ανθίζει αποκλειστικά έξω από το άγονο έδαφος των τυραννικών πρακτικών και της λογοκρισίας.
