Υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στην τοξική θηλυκότητα και την τοξική αρρενωπότητα. Η τοξική θηλυκότητα έχει αποδειχτεί επιστημονικά, ενώ η τοξική αρρενωπότητα όχι. Οι γυναίκες χρησιμοποιούν συχνά έμμεση επιθετικότητα προς όσους και όσες θεωρούν απειλή. Η έμμεση επιθετικότητα συμπεριλαμβάνει ανάμεσα σε άλλα κριτική στην εμφάνιση του άλλου, την συκοφαντία για την σεξουαλικότητα του και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οι γυναίκες χρησιμοποιούν αυτή την μορφή επίθεσης συνήθως, αλλά όχι μόνο, σε άλλες γυναίκες. Ιδίως όμορφες και σεξουαλικά διαθέσιμες, μέσα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού για συντροφικότητα.
Η έμμεση επιθετικότητα συναντάται συχνά στην φύση και στόχος της είναι να προκαλέσει την δυσαρέσκεια πολλών ανθρώπων απέναντι σε ένα άτομο, να το αποκλείσει από ένα γκρουπ, να το αποσιωπήσει και να αναπαράγει μυστικά και προσωπικά δεδομένα του ατόμου αυτού χωρίς την συγκατάθεση του. Η τοξική θηλυκότητα σε όλο της το μεγαλείο.
Η συμπεριφορά αυτή έχει μελετηθεί και έχει φανεί να είναι παρόμοια σε όλες τις γυναίκες στον κόσμο ανεξάρτητα κουλτούρας.
Οι γυναίκες προτιμούν να χρησιμοποιούν αυτού του είδους την βία αντί για λεκτική ή σωματική επειδή αυτή η μορφή βίας καταφέρνει τεράστια ζημιά στο θύμα χωρίς να θέτει τις ίδιες σε κίνδυνο. Το ρίσκο είναι πολύ μικρό μιας και η θύτης παραμένει ανώνυμη. Και έτσι το θύμα δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του απέναντι της. Αυτού του είδους οι στρατηγικές έχουν εφαρμοστεί ιστορικά ανά τους αιώνες από όλες τις γυναίκες και σε όλες τις περιόδους και κουλτούρες επειδή οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερο ένστικτο αυτοπροστασίας από τους άντρες για να προστατεύουν τα αναπαραγωγικά τους όργανα, και για αυτό δεν επιλέγουν να θέσουν τα σώματα τους σε άμεσο κίνδυνο με άλλες μορφές βίας.
Είδαμε για παράδειγμα στην ιστορική αναδρομή που κάναμε για την σχέση των γυναικών με την δύναμη πως στην αρχαία Ρώμη λειτουργούσαν πολιτικά πίσω από τα παρασκήνια, αφήνοντας τους άντρες που κατείχαν δύναμη να δολοφονούνται στην αρένα αίματος που ήταν τότε η πολιτική, είδαμε πως στον Μεσαίωνα εφεύραν τον ρομαντισμό, ένα σύστημα αξιών που τους έδωσε θεϊκή υπόσταση απέναντι στον άντρα που όφειλε να τις υπηρετεί και δέχτηκαν να ταξιδέψουν στις πρώτες Αμερικανικές αποικίες μόνο όταν το θανατικό είχε τελειώσει και τα σπίτια, οι γέφυρες, οι δρόμοι και τα μαγαζιά είχαν χτιστεί πάνω στα νεκρά σώματα χιλιάδων αντρών και αγοριών.
Η πρακτική αυτή έχει μελετηθεί σε ένα τεράστιο φάσμα των κοινωνικών μας αλληλεπιδράσεων.
Για παράδειγμα οι γυναίκες χρησιμοποιούν συστηματικά την έμμεση επιθετικότητα σε άλλες πιο όμορφες γυναίκες στον χώρο της εργασίας επειδή αισθάνονται απειλή ενώ αντιθέτως οι άντρες δεν κάνουν κάτι τέτοιο. Η συμπεριφορά αυτή έχει μελετηθεί και εξακριβωθεί επιστημονικά, έχει βιολογικές ρίζες και συμβαίνει συστηματικά στον χώρο αναζήτησης εργασίας. Παρόλα αυτά οι φεμινίστριες αδιαφορούν ως συνήθως για την πραγματικότητα και την επιστήμη. Και παρουσιάζουν το πρόβλημα του χάσματος των φύλων σε κάποιους χώρους εργασίας ως αποτέλεσμα της μαγικής “πατριαρχίας”. Και του πασπαρτού του “σεξισμού”. Όταν στην πραγματικότητα είναι οι ίδιες οι γυναίκες που στέκονται εμπόδιο στην επαγγελματική εξέλιξη άλλων γυναικών.
Η έμμεση επιθετικότητα είναι εκτός από την ομορφιά συνδεδεμένη και με την σωματική διάπλαση. Μια αδύνατη γυναίκα θεωρείται όμορφη επειδή ένα λεπτό σώμα είναι άμεσα συνδεδεμένο με την νεότητα. Και άρα με μεγαλύτερη αναπαραγωγική αξία βιολογικά. Μελέτες που έχουν γίνει σε όλες τις πλευρές του πλανήτη και σε όλες τις κουλτούρες δείχνουν πως είναι ειδικά οι γυναίκες αυτές που θεωρούν το αδύνατο γυναικείο σώμα ως όμορφο.
Και όχι οι άντρες όπως προτείνουν συνέχεια οι φεμινίστριες.
Και μπορεί να είναι αλήθεια πως οι άντρες επιθυμούν συνήθως γυναίκες με μικρή σεξουαλική εμπειρία. Είναι όμως οι γυναίκες αυτές που, χρησιμοποιώντας την έμμεση επιθετικότητα, διαιωνίζουν και στιγματίζουν τα “χαλαρά ήθη” άλλων γυναικών. Τις οποίες ανταγωνίζονται σεξουαλικά. Δεν είναι οι άντρες που στιγματίζουν τις σεξουαλικά απελευθερωμένες γυναίκες. Είναι οι γυναίκες αυτές που το κάνουν σε αντίθεση με το φεμινιστικό αφήγημα. Το σεξ χρησιμοποιούνταν από πάντα ιστορικά σαν διαπραγματευτικό εργαλείο από τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν τις σεξουαλικά απελευθερωμένες γυναίκες επιθετικά επειδή γνωρίζουν πως όταν το σεξ σπανίζει μπορούν να κερδίζουν ευκολότερα αυτό που θέλουν.
Αυτό λοιπόν σημαίνει πως η σεξουαλική καταπίεση των γυναικών προέρχεται από τις ίδιες τις γυναίκες και όχι από τους άντρες και πετυχαίνεται με την έμμεση επιθετικότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό, τον εξωστρακισμό και το κουτσομπολιό. Με λίγα λόγια οι γυναίκες τιμωρούν έτσι τις γυναίκες που κάνουν το σεξ να φαίνεται ως κάτι πολύ εύκολα διαθέσιμο, γιατί έτσι προστατεύουν τα δικά τους συμφέροντα τα οποία διαπραγματεύονται με το να χρησιμοποιούν το σεξ σαν διαπραγματευτικό εργαλείο. Παρόλα αυτά οι κοινωνίες μας υποκρίνονται πως δεν βλέπει πουθενά αυτή την τοξική θηλυκότητα.
Καταραμένη πατριαρχία.
Έρευνες που έχουν γίνει λοιπόν προτείνουν πως αυτές οι μορφές επιθετικότητας ξεκινάνε από πολύ μικρές ηλικίες από τα κορίτσια. Συνήθως σε άλλα πιο όμορφα κορίτσια. Σε αντίθεση με τα αγόρια που τείνουν να προστατεύουν τα κορίτσια αυτά από αυτές τις επιθέσεις. Προτείνεται μάλιστα η αναθεώρηση των στρατηγικών κατά του bullying. Μιας και οι ομάδες αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται ως θύτες εξαιτίας, μαντέψτε, του φεμινιστικού αφηγήματος. Που φυσικά θεωρεί την γυναίκα απλά και πάντοτε θύμα των αντρών. Σημαντικά πειράματα κλινικών ψυχολόγων έχουν καταλήξει με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια στα αποτελέσματα αυτά.
Σε ένα τέτοιο πείραμα όμορφες γυναίκες πλησίασαν ντυμένες με σέξι ρούχα γκρουπ γυναικών και μετά οι ίδιες ακριβώς γυναίκες πλησίασαν γκρουπ γυναικών ντυμένες συντηρητικά. Με την εξαίρεση δυο μόνο γυναικών, όλες οι υπόλοιπες άρχισαν να επιτίθενται με την στρατηγική της έμμεσης επιθετικότητας στις γυναίκες που ήταν ντυμένες προκλητικά. Μελέτες δείχνουν πως οι απόπειρες αυτοκτονίας που κάνουν τα νεαρά κορίτσια και αγόρια, είναι άμεσα συνδεδεμένες με την έμμεση επιθετικότητα που δέχονται από άλλα κορίτσια. Κάτι που αντιστρέφει την μέχρι τώρα επικρατούσα αντίληψη πως τα αγόρια είναι αυτά που έχουν τα ινία στον σχολικό τραμπουκισμό.
Έρευνες έχουν δείξει επίσης πως οι γυναίκες χρησιμοποιούν πολύ συχνότερα τον κοινωνικό αποκλεισμό από ότι οι άντρες. Και πως αντιλαμβάνονται και πολύ πιο εύκολα πότε αυτός πράττεται επάνω τους και οι χτύποι της καρδιάς τους αυξάνονται σημαντικά όταν αποκλείονται κοινωνικά. Η ενσυναίσθηση σε αυτού του είδους την επιθετικότητα είναι και αυτή συνδεδεμένη με την πιο άμεση ανάγκη της για επιβίωση.
Η τοξική θηλυκότητα λοιπόν έχει αποδειχτεί από δεκάδες έγκυρες επιστημονικές έρευνες. Που έχουν γίνει ανά τον κόσμο σε δεκάδες χιλιάδες δείγματα από όλες τις κουλτούρες. Παρόλα αυτά εμείς συνεχώς ασχολούμαστε με την υποτιθέμενη τοξική αρρενωπότητα που δεν έχει αποδειχτεί επιστημονικά. Επειδή αυτό θέλουν οι φεμινίστριες.
Είναι καιρός λοιπόν να σοβαρευτούμε και να αρχίζουμε να εξετάζουμε τα γεγονότα.
Είναι καιρός να αρχίζουμε να πετάμε τις ιδεοληψίες και τις δογματικές απόψεις στα σκουπίδια. Η φεμινιστική μυωπική ματιά αρέσκεται να προσάπτει συνεχώς μια “έμφυλη” διάσταση στα πάντα. Ιδίως την βία. Και έχει πάρει ήδη πολλά θύματα στον λαιμό της.
Ουσιαστική δουλειά μπορεί να βοηθήσει μελλοντικά θύματα. Και μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τις κοινωνίες μας και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Μπορεί όμως να γίνει μόνο μέσα από την σοβαρή έρευνα και μελέτη. Και όχι μέσα από φονταμενταλιστικά κινήματα που προστάζουν πολιτικές που βασίζονται στα ιδεοληπτικά τους άμπρα κατάμπρα. Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης δεν δολοφονήθηκε απλά από “λεβέντες”. Δολοφονήθηκε και από την έμμεση επιθετικότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό που χρησιμοποιεί τους λεβέντες ως δολοφονικά εργαλεία.
