Η αφόρητη φεμιγκρίνια του φεμινισμού μας βουλιάζει καθημερινά σε βάλτους από άρθρα, “μελέτες”, περιστατικά, αναφορές και διαφημίσεις που χειροκροτούν τις γυναίκες που πολεμούν τον σεξισμό και τις προκαταλήψεις της κοινωνίας μας που υπάρχουν εξαιτίας του υποτιθέμενου μισογυνισμού και της “πατριαρχίας”. Αλλά όταν ένας λογικός άνθρωπος έρθει αντιμέτωπος με την αφόρητη αυτή γκρίνια και την εξετάσει ψύχραιμα θα καταλάβει πως πολύ σπάνια θα βρει κάποιο παράπονο που να έχει πραγματικές βάσεις. Οι μισανδρικές αυτές αντιδράσεις που δεν έχουν καμία απολύτως βάση στην πραγματικότητα και την λογική, όπως και η βαθιά κατανόηση που δείχνει η κοινωνία μας σε αυτά τα περιστατικά, μας έχει φέρει στο σημείο να ακούμε την κάθε τραβηγμένη από τα μαλλιά ανοησία ως κάτι που οφείλουμε να του δώσουμε προσοχή εφόσον θέλουμε ισότητα και έναν καλύτερο κόσμο για τις γυναίκες.
Η ασυναρτησία που συνδέει την συντριπτική πλειοψηφία αυτών των περιστατικών συνθέτει ένα φαινόμενο το οποίο αξίζει έναν νέο γλωσσικό όρο για να το περιγράψει.
Προσωπικά θα αρχίσω να αναφέρομαι σε αυτό με τον όρο φεμιγκρίνια.
Πριν από μερικές ημέρες ένα σποτάκι που υποθετικά ήταν μια περίτρανη απόδειξη του σεξισμού που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στις κοινωνίες μας μας απασχόλησε αποκλειστικά, εις βάρος μια δολοφονίας άντρα από την σύντροφο του. Ακόμα και όταν το βίντεο αποσύρθηκε όμως η φεμιγκρίνια δεν σταμάτησε. Οργανώμένες επιθέσεις έλαβαν χώρα όπως και δημόσιος ντροπιασμός και λιντσάρισμα σε όποιον άντρα τολμούσε και να πει έστω πως η λογοκρισία δεν είναι κάτι θεμιτό για τις κοινωνίες μας. Τι γινότανε δηλαδή στην πραγματικότητα;
Ο φεμινισμός παραπονιόταν πως η κοινωνία που κατέβασε αυτόματα ένα υποτιθέμενα σεξιστικό βίντεο, και που όσοι αναπνέουν στην Ελλάδα συμφώνησαν πως έτσι έπρεπε να γίνει, και που όσοι ανέφεραν το θέμα της λογοκρισίας λιθοβολήθηκαν δημόσια, ο φεμινισμός λοιπόν παραπονιόταν πως η κοινωνία αυτή είναι σεξιστική ως προς την γυναίκα. Και φυσικά όλο αυτό εις βάρος μιας ακόμα δολοφονίας άντρα από γυναίκα που θα περάσει στα αζήτητα και ποτέ δεν θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα.
Φεμιγκρίνια.
Πρόσφατα διάβαζα έναν άρθρο με τίτλο “Ένα ακόμα εμπόδιο για τις γυναίκες στην επιστήμη”.
Η υποτιθέμενη ανισότητα των γυναικών στον χώρο της επιστήμης είναι μια τεράστια πηγή φεμιγκρίνιας τα τελευταία χρόνια. Φυσικά υπάρχει έρευνα που αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Ότι δηλαδή είναι διπλάσιες οι πιθανότητες να προσληφθεί μια γυναίκα στον χώρο της επιστήμης από ότι ένας άντρας.
Αλλά σταμάτησε ποτέ την φεμιγκρίνια κάτι τόσο ανάξιο αναφοράς όπως η πραγματικότητα; Όχι φυσικά. Οπότε καθημερινά ο φεμινισμός εφευρίσκει ανοησίες. Που υποθετικά είναι περίτρανες αποδείξεις για την πατριαρχία που επικρατεί στον χώρο της επιστήμης. Η συγγραφέας του άρθρου λοιπόν μας περιγράφει σε μια ακατάπαυστη ροή φεμιγκρίνιας τις δυσκολίες του να κάνεις πιπί στην Ανταρκτική. Φορώντας μια στολή που είναι φτιαγμένη για άντρες. Φυσικά υπάρχουν και ανάλογες στολές σχεδιασμένες για γυναίκες. Και φυσικά θα μπορούσε να την έχει πάει σε έναν ράφτη για να την προσαρμόσει -μιλάμε για ένα φερμουάρ-. Αλλά όχι. Η ανάδειξη της πατριαρχικής καταπίεσης του πιπί των γυναικών επιστημόνων στην Ανταρκτική απασχόλησε την δημόσια σφαίρα με την μορφή άρθρων και αναπαραγωγής του “βιώματος” καταπίεσης της ταλαίπωρης επιστήμων.
Γενικά ο Φρόιντ θα άνοιγε σαμπάνιες διαβάζοντας το άρθρο της. Αλλά άσχετα με αυτό η επιστήμων περιγράφει με τόσο φρικιαστικές λεπτομέρειες τις δυσκολίες της να κάνει πιπί στην Ανταρκτική που πραγματικά στο τέλος απλά νιώθεις ένα περίεργο συναίσθημα χαράς που για αρχή η φεμιγκρίνια τελείωσε. Και επειδή δεν μπήκε στην διαδικασία να σου περιγράψει τις ανάλογες δυσκολίες του να κάνει κακάκια στην Ανταρκτική με τόσες γλαφυρές λεπτομέρειες.
Και προσέξτε τώρα. Εάν αυτό ήταν ένα άρθρο το οποίο περιέγραφε με κωμικό ύφος τις δυσκολίες μιας γυναίκας στην δουλειά της στην Ανταρκτική η αντίδραση μου θα ήταν εντελώς διαφορετική. Όμως δεν είναι. Είναι ένα τεράστιο καταγγέλλω απέναντι στην πατριαρχία που καταπιέζει το πιπί της γυναίκας επιστήμων στην Ανταρκτική.
Φεμιγκρίνια.
Παραμένοντας στον χώρο της επιστήμης δεκάδες άρθρα γράφτηκαν για το πως οι γυναίκες κινδυνεύουν περισσότερο από την πανδημία μιας και κατέχουν το μεγαλύτερο ποσοστό στον τομέα της υγείας. Πριν μερικά χρόνια ο φεμινισμός γκρίνιαζε επειδή δεν υπήρχαν αρκετές γυναίκες στον χώρο της υγείας. Τώρα που οι γυναίκες είναι περισσότερες στον χώρο της υγείας γκρινιάζει επειδή οι γυναίκες είναι περισσότερες στον χώρο της υγείας. Και πως οι ζωές των γυναικών αυτών βρίσκονται σε κίνδυνο εξαιτίας της πανδημίας. Φυσικά οι στατιστικές δείχνουν πως σε ποσοστά από 70% εως και 80% αυτοί που πεθαίνουν εξαιτίας του ιού είναι άντρες. Οπότε ο φεμινισμός μας εξηγεί πως ενώ άντρες είναι αυτοί που πεθαίνουν από τον ιό, είναι οι γυναίκες αυτές που κινδυνεύουν από τον ιό.
Φεμιγκρίνια.
Διάβαζα προχθές μια περίπτωση αντρικού προνομίου μέσα στις τάξεις πανεπιστημίων. Μια φοιτήτρια εξοργισμένη από την προσοχή που οι καθηγητές δείχνουν στους άντρες φοιτητές τους.
Χρησιμοποιώντας εκφράσεις όπως “άρχισα σταδιακά να αντιλαμβάνομαι” που στα φεμινιστικά είναι η μετάφραση του “άργησα να εκλογικεύσω το μίσος μου για τους άντρες”, η εξοργισμένη φεμινίστρια μας εξηγεί όχι πως η ίδια και οι υπόλοιπες συμφοιτήτριες της διακόπτονται. Ή ότι δεν έχουν ίδιες ευκαιρίες με τους άντρες για συμμετοχή στην τάξη. Όχι. Μας εξηγεί πως οι άντρες είναι πιο ενεργοί στο μάθημα. Πως ρωτάνε περισσότερες ερωτήσεις και για αυτό οι καθηγητές τους δίνουν περισσότερο σημασία. Στις άλλες περιπτώσεις φεμιγκρίνιας δηλαδή υπήρχε ένα αντικείμενο πάνω στο οποίο εστιάζονταν η γκρίνια. Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει καν.
Περισσότερες γυναίκες αποφοιτούν πλέον από τα πανεπιστήμια από ότι άντρες. Κάτι που παρουσιάζεται ως κάτι θετικό αλλά όλοι μας ξέρουμε πως εάν ίσχυε το αντίστροφο θα παρουσιάζονταν ως μια τεράστια συνωμοσία της πατριαρχίας. Και σε αυτό το πλαίσιο αυτές οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ισότιμα στα πανεπιστήμια, και μάλιστα έχουν σωρό προνομίων. Η αρθρογράφος απλά μας εξηγεί πως επειδή οι άντρες είναι πιο ενεργοί στο μάθημα οι γυναίκες αισθάνονται υποδεέστερες. Και πως μιας και οι άντρες είναι πιο ενεργοί στο μάθημα τότε λαμβάνουν πιο συχνά καλά λόγια από τους καθηγητές. Μας λέει με λίγα λόγια να το βουλώσουμε στις αίθουσες διδασκαλίας για να μην αισθάνονται παραμελημένες οι γυναίκες. Και αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε ξανά και ξανά στον τύπο. Και η φοιτήτρια που το έγραψε αποθεώθηκε από τον φεμινισμό και από πολιτικούς φορείς.
Φεμιγκρίνια.
Η ψυχική αυτή ασθένεια πηγάζει από το ιδεολόγημα του φεμινισμού. Και καθιστά το θύμα της ανίκανη να συνειδητοποιήσει την λογική πλάνη των επιχειρημάτων της. Εάν ζούσαμε πραγματικά σε πατριαρχικές κοινωνίες τέτοιες ανυπόστατες γκρίνιες δεν θα αναπαράγονταν με την οκά σε χιλιάδες σοβαρά περιοδικά. Πολιτικοί δεν θα τις χειροκροτούσαν. Το γυναικείο πιπί στην Ανταρκτική δεν θα απασχολούσε το μεγαλύτερο επιστημονικό περιοδικό της Αμερικής. Και εάν ζούσαμε σε μια κοινωνία απόλυτου σεξισμού το τηλεοπτικό σποτ του Λούλη δεν θα αποσύρονταν λίγες μέρες κιόλας αφότου ξεκίνησε η φεμιγκρίνια.
Τα περισσότερα περιστατικά που ο φεμινισμός μας έχει πιέσει με ψυχολογικούς και ηθικούς εκβιασμούς να μας απασχολούν είναι ασήμαντα. Και το γεγονός του ότι οι φεμινίστριες δεν καταλαβαίνουν καν πόσο ασήμαντα είναι αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που διαφημίζει ο φεμινισμός. Έχουμε να κάνουμε με απίστευτα προνομιούχες γυναίκες. Οι οποίες θεωρούν πως ακόμα και η πιο ασήμαντη λεπτομέρεια που τις αφορά πρέπει να απασχολεί συνεχώς την δημόσια σφαίρα. Και πως τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτές.
Όλη την ώρα.
