Τα καλοκαίρια διαβάζαμε κόμικς. Δηλαδή όλο τον χρόνο διαβάζαμε κόμικς αλλά τα καλοκαίρια διαβάζαμε περισσότερο. Βουτάγαμε όχι σε νερά που λαμπύριζαν στον ήλιο αλλά σε φανταστικούς κόσμους όπου οι νόμοι της πραγματικότητας δεν ίσχυαν και μικρά αγόρια μπορούσαν να σώσουν τον κόσμο. Τα αγόρια φαντασιώνουν διαφορετικά τις ιστορίες από ότι τα κορίτσια. Μέσα σε αυτές μπορούν να πετάξουν ή να τρέχουν σαν τον άνεμο κρύβοντας τα πραγματικά τους πρόσωπα με μάσκες και βλέποντας τους ανθρώπους που κατά τα άλλα αγνοούν την ύπαρξη τους, να θαυμάζουν τα κατορθώματα τους. Ο Πήτερ Πάρκερ που είναι ο φύτουκλας που όλοι γελάνε μαζί του είναι ο εκπληκτικός Σπάιντερμαν ενώ ο ντροπαλός και λιγομίλητος Κλαρκ Κεντ είναι ο ανίκητος Σούπερμαν. Ήταν δύσκολο για εμάς να βρούμε φίλους. Κανένας δεν μας έπαιζε. Ασχολούμασταν με κάτι που φάνταζε ξενέρωτο. Έχουμε χλευαστεί για αυτή μας την αγάπη. Έχουμε φάει ξύλο.
Και όσοι είχαμε την τύχη να ενωθούμε, να φτιάξουμε την προσωπική μας ομάδα σούπερ ηρώων, μπορούσαμε επιτέλους να μοιραστούμε όχι μόνο τα τραύματα μας αλλά και το ενδιαφέρον μας για τους φανταστικούς αυτούς κόσμους. Και καθώς τα χρόνια πέρναγαν δυο πράγματα γινόντουσαν όλο και πιο ξεκάθαρα: τα κορίτσια θεωρούσαν πως τα αγόρια που ασχολούνται με κόμικς και το φανταστικό ήταν σπασίκλες και ξενέρωτοι και δεν ήθελαν καμία επαφή μαζί τους, και πως υπήρχαν προφανώς διάφοροι τρόποι να σηκώσει κάποιος το σφυρί του Θωρ αψηφώντας τις αρχαίες δυνάμεις που ήθελαν μόνο αυτόν να είναι ικανός για κάτι τέτοιο.
Τα κορiτσια δεν εiχαν καμiα σχeση με τον Θωρ.
Τα κορίτσια δεν είχαν καμία σχέση με αυτή την κουλτούρα. Τα κορίτσια μας κορόιδευαν που είχαμε σχέση με αυτή την κουλτούρα. Είμασταν αδύναμοι και ανάξιοι για αυτές. Έτσι πίστευαν επειδή δεν ήξεραν τις μυστικές μας ταυτότητες. Τα κορίτσια φαντασιώνουν διαφορετικά τις ιστορίες από ότι τα αγόρια. Μέσα σε αυτές οι γονείς τους δεν είναι οι γονείς τους. Οι ζωές τους δεν είναι οι ζωές τους. Είναι πριγκίπισσες. Από μακρινές φανταστικές χώρες. Και μια μέρα οι κανονικοί γονείς τους ή ένας πρίγκιπας έρχονται και τους δίνουν την ζωή που τους αρμόζει και ζούνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Δεν ήθελαν να ακούν για σούπερ ήρωες και τα μαγικά σφυριά τους. Για μεταλλαγμένους και κοσμικά όντα καταστροφής. Επιβιώσαμε εμείς όμως. Μέσα σε κομιξάδικα και παιχνιδάδικα και μέσα σε μαγαζιά με ηλεκτρονικά παιχνίδια και παιχνίδια ρόλων γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον και νιώσαμε πως δεν είμαστε μόνοι.
Μοιραστήκαμε το όνειρο του Ξαβιέ και αναπολούσαμε στενάχωρα τον θάνατο της Γκουέν Στέιση.
Και ξαφνικά ήρθε η Τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και αυτό άνοιξε την πόρτα στην κουλτούρα μας. Ο κόσμος κατάλαβε την ομορφιά της. Συνειδητοποίησε την σημασία των κόμικς και της φαντασίας. Μέσα σε μια δεκαετία πληθώρα σειρών και ταινιών όχι μόνο κανονικοποίησε τους σπασίκλες αλλά τους έκανε κουλ. Για πρώτη φορά στην ζωή μας δεν νιώθαμε την ανάγκη να κρύβουμε τα χόμπι μας και τα κόμικς μας κάτω από άλλα βιβλία όσο είμασταν έξω. Μπορούσαμε να μιλάμε άνετα για αυτά χωρίς να τραβάμε την προσοχή και περιφρονητικά βλέμματα και πλέον ένα μπλουζάκι των ΧΜΕΝ ή του Έλρικ φάνταζε γαμάτο και ιδιαίτερο.
Για πρωτη φορα νιωσαμε οτι ανηκουμε
Και μετά ξέσπασε η θύελλα της συμπεριληπτικότητας. Από παλιά η κομιξάδικη κουλτούρα και αυτή της φαντασίας είχε απενοχοποιήσει πολλά στερεότυπα. Όσοι διαβάζαμε ΧΜΕΝ και Πτήση Άλφα γνωρίζαμε πως ο Ζαν Πωλ το Πολικό Αστέρι ήταν ομοφυλόφιλος. Δεν είχε καμία απολύτως σημασία το εάν ήσουν αγόρι ή κορίτσι σε αυτούς τους κόσμους. Το θάρρος, η δύναμη και θέληση του να βάζεις το συνολικό καλό πάνω από το προσωπικό σου δεν είχε φύλο. Άντρες και γυναίκες ακόμα και μυστήρια πράγματα που δεν έμοιαζαν σε τίποτα από αυτά, ανεξαρτήτου ηλικίας, χρώματος και εθνικής καταγωγής ήταν ήρωες. Αυτά φυσικά όμως δεν είχαν καμία απολύτως σημασία για όλα αυτούς που θέλησαν να εισβάλλουν με το στανιό σε αυτή την κουλτούρα που λειτουργούσε ως καταφύγιο για τους κατατρεγμένους και να την ισοπεδώσουν. Σειρές, ταινίες και κόμικς φτιάχνονται πλέον με μόνη τους προυπόθεση την συμπερίληψη.
Κενοί χαρακτήρες, άδειες ιστορίες και κούφια ηθικά διλήμματα αντικατέστησαν την δίψα μας για περιπέτεια, ουσία και νόημα. Όλοι αυτοί οι φανταστικοί μας φίλοι και οι κόσμοι που τους φιλοξενούσαν άλλαξαν με βία από τους ίδιους τους ανθρώπους που παλιότερα μας χλεύαζαν για αυτή μας την αγάπη.
Οι γυναίκες που μας χλεύαζαν παλιά για την κόμικ κουλτούρα μας πλέον μας χλευάζουν μέσα από αυτή. Πρωταγωνίστριες στο Star Wars, Star Trek, κινούμενα σχέδια, ταινίες και κόμικς σούπερ ηρώων και φαντασίας δεν χάνουν ευκαιρία να μας χλευάσουν ως κάτι που δεν είναι δυνατό στην πραγματικότητα. Εμείς που φάγαμε όλες αυτές τις θεόρατες χλέπες επειδή μεγαλώναμε με τα κόμικς, πλέον τρώμε φτύσιμο και μέσα από αυτά. Θεωρούνται αστεία.
Εξαλλου δεν εχει πλακα να δειχνεις ποσο αχρηστα ειναι στην πραγματικοτητα τα αγορια;
Ολόκληροι κινηματογράφοι σκάνε στα γέλια με αστεία που εάν τα φύλα ήταν αντεστραμμένα και κάποιος άντρας ήρωας τολμούσε να πει πως οι γυναίκες είναι άχρηστες, θα υπήρχε τουλάχιστον κοινωνική κατακραυγή. Το ρεύμα της ψευτοηθικοπλασίας εισέβαλε με βία στην κουλτούρα μας και μας πέταξε έξω από αυτή. Επειδη δεν ειμαστε αξιοι.
Η πρωταγωνίστρια του Κάπτεν Μάρβελ δήλωσε πως κανένας άντρας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει τις ταινίες της, και ο σκηνοθέτης της επερχόμενης ταινίας του Θωρ, η οποία σκίζει οποιαδήποτε ιστορική πλοκή του χαρακτήρα και τον κάνει γυναίκα απλά για να ικανοποιήσει την λύσσα για “κοινωνική δικαιοσύνη”, δήλωσε πως δεν τον νοιάζει η συνέπεια της ιστορίας και πως τα σπασικλάκια θα κλαίνε με τις αλλαγές που θα κάνει και πως οι άντρες να μην πάνε να δουν την ταινία του.
Πληθωρα παραδειγματων.
Η δεύτερη ταινία του Antman εστίασε στην Wasp ενώ υποθετικά ήταν μια ταινία για τον Antman και αυτός χρησιμοποιήθηκε ως comic relief που συνεχώς έδειχνε βλάκας με το πόσο πιο καλά έκανε τα πράγματα η γυναικεία έκδοση του. Η Ray στο Star Wars μπορεί να χρησιμοποιήσει το lightsaber και την Force χωρίς ΚΑΜΙΑ απολύτως εκπαίδευση και μπορεί να πετάξει το Milenium Falcon ΚΑΛΥΤΕΡΑ από τον Χανς Σόλο. ΑΠΛΑ επειδή είναι γυναίκα και αυτό πρέπει να φανεί στις ταινίες. Ότι να ρε παιδί μου ήρθαμε και τα κάνουμε όλα καλύτερα. Το Men in Black θέλουν να το αλλάξουν σε Humans in Black. Η Mystic λέει στον Xavier πως αυτός δεν κάνει τίποτα (λολ) και πολεμάει μόνη της και πως ρε παιδί μου να μην τους λέμε X”MEN” πλέον. H Victoria Alonso παραγωγός της Marvel δήλωσε πως το όνομα ΧΜΕΝ είναι “ξεπερασμένο”.
Η νέα σειρά της Batwoman προωθείθηκε σχεδόν αποκλειστικά με male bashing κάνοντας τον Batman να φαίνεται υποδεέστερος. Στο Toy Story 4 βλέπουμε ΣΥΝΕΧΩΣ τον Woody να χειραγωγείται και να προσβάλλεται από την Bo, το Lost in Space δεν βλέπεται επειδή αντί να έχουμε μια οικογένεια που είναι ενωμένη όπως την γνωρίζαμε, έχουμε απλά dysfunction και αλλαγές όπως η σύζυγος είναι η αρχηγός της οικογένειας η οποία τα κάνει όλα καλά ενώ ο σύζυγος είναι σχεδιασμένος έτσι ώστε να φταίει για τα πάντα, κάνει συνεχώς λάθη και φτάνει μέχρι και στο σημείο να αφήσει το παιδί του να πεθάνει στο δάσος προς δυσάρεστη έκπληξη της γυναίκας του. Ο James Bond θα είναι πλέον γυναίκα.
Θα μπορουσα να γραφω μερες κυριολεκτικα.
Αντί λοιπόν να εστιάζουν σε χτίσιμο δυνατών γυναικείων παρουσιών (όπως έκαναν με την ταινία της Wonder Woman που ήταν από τις ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ της DC ever), ή την Buffy κάθονται και την λένε συνεχώς στους άντρες, δίνουν στις γυναίκες δύναμη που δεν την έχουν κερδίσει, ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ήδη υπάρχων χαρακτήρες με γυναίκες και όλα αυτά χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να χτίσουν πιστευτούς ήρωες. Χωρίς καμιά ντροπή ακόμα και όταν το 95% των αναγνωστών τους είναι άντρες. Identity politics at its best. Το Τζόκερ θάφτηκε μήνες πριν κυκλοφορήσει από φεμινιστικές σελίδες που προέτρεπαν τον κόσμο να το μποϊκοτάρει. Επειδή προσπαθεί να “εξανθρωπίσει την αντρική βία”. Τo Birds od Prey πάτωσε. Το Rotten Tomatoes για πρώτη φορά στην ιστορία, έσβησε πάνω από 50.000 άσχημες κριτικές της ταινίας Captain Marvel. Επειδή προωθήθηκε ως μια φεμινιστική ταινία, και δεν άρεσε στον κόσμο.
Και είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι από εμάς δεν θα είχαμε πρόβλημα εάν εντέλει το τίμημα ήταν απλά οι χαζομάρες που δηλώνουν άσχετοι με την συγκεκριμένη μυθοπλασία βλάκες και χαζές. Όμως το τίμημα δεν είναι αυτό. Το τίμημα είναι η σταδιακή φθορά του τρόπου με τον οποίο λέγονται πλέον αυτές οι ιστορίες. Δεν έχουμε πλέον την Ερμιόνη, την Τζην Γκρέι και την Μπάφι ως δυναμικές γυναικείες παρουσίες σε αυτά τα μέσα, όπου το παράδειγμα και το θάρρος τους απαιτούν τον σεβασμό μας μέσα από τις πράξεις τους. Όχι. Έχουμε κενούς χαρακτήρες που μας φτύνουν στα μούτρα λέγοντας μας άχρηστους ή κυριολεκτικά παπαγαλίζοντας φεμινιστικές ιδεοληπτικές κενές ατάκες. Δεν έχουμε ήρωες που προσπαθούν να κερδίσουν την θέση που τους αξίζει στην ζωή. Που αγωνίζονται και κλαίνε και πεθαίνουν ίσως για να προστατέψουν αυτούς που τους μισούν.
Εχουμε φαστ φουντ ετοιμη διαφορετικοτητα οπου ολοι τους αποδεχονται για αυτο που ειναι.
Δεν πληρώνουν κανένα τίμημα, και δεν χρειάζεται να αγωνιστούν για τίποτα. Χαρακτήρες που δεν έχουν να μας πουν και να μας μάθουν τίποτα. Και που υπάρχουν εκεί για να βγάζουν απλά λεφτά.
Το τίμημα δεν είναι ότι για άλλη μια φορά θα εξοστρακιστούμε και μάλιστα μέσα από το ίδιο το μέσο το οποίο αγαπάμε και αφιερώσαμε τόσο μεγάλο κομμάτι από την ζωή μας. Το τίμημα είναι πως οι χαρακτήρες που αγαπήσαμε και αυτοί που γεννιούνται είναι κενοί. Όσο και η ψευδοηθικοπλασία που τους προωθεί.
Οι ήρωες μας θυσιάστηκαν για εμάς.
