Μεθοδικά ο φεμινισμός υποβάλλει ιστορικά τους άντρες σε καταδίκη της μνήμης. Το Φιλί είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωτογραφίες παγκοσμίως. Η στιγμή αποθανατίστηκε από τον Alfred Eisenstaedt τον Αύγουστο του 1945 και απεικονίζει έναν ναύτη να φιλάει μια γυναίκα στον πανηγυρισμό της ημέρας που τελείωσε ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, λίγες ώρες μετά την λήξη του. Τα πρόσωπα στην φωτογραφία είναι ο George Mendonsa, ένας ναύτης και η Greta Friedman, μια βοηθός οδοντιάτρου. Και οι δυο τους είναι σήμερα νεκροί.
Η φωτογραφία είναι εικονική. Η αρρενωπότητα δίπλα στην θηλυκότητα, ο άντρας ήρωας του πολέμου και η θεραπεύτρια γυναίκα ντυμένη στα λευκά. Όλα τα πρόσωπα στην φωτογραφία είναι χαρούμενα και χαμογελαστά, συνεπαρμένα από την χαρά και την συγκίνηση που προκάλεσαν αυτό το φιλί. Ανακουφισμένοι που ο πόλεμος τελείωσε και που είναι ζωντανοί. Φυσικά ακόμα και εκείνη την εποχή δεν ήταν νόμιμο να φιλήσει κάποιος ένα άγνωστο άτομο στον δρόμο, όμως εκείνες τις στιγμές της ανακοίνωσης της λήξης του πολέμου, οι εορταζόμενοι ποσώς νοιάζονταν για τα ήθη μπροστά στην ανυπέρβλητη χαρά του σκότους που είχε επιτέλους νικηθεί.
Σε μια συνέντευξη του ο George Mendonsa είχε πει: “όλοι οι άνθρωποι ήταν χαρούμενοι, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα στο να φιλιούνται ξένοι. Όλο αυτό γίνονταν με χαρά”. Η κοπέλα του Mendonsa μάλιστα είναι αυτή που στέκεται πίσω από τον δεξί του ώμο. Και ακόμα και αυτή χαμογελά με το φιλί που το αγόρι της έδωσε στην Friedman.
Ένα άγαλμα που απεικονίζει την εικονική φωτογραφία ανεγέρθηκε to 2009 στην Florida. Μια μέρα μετά τον θάνατο του Mendonsa, φεμινίστριες έγραψαν με γκραφίτι στο πόδι της νοσοκόμας επάνω στο άγαλμα: “#metoo”.
Το Φιλί δεν ήταν αυτό που νομίζαμε.
Το Φιλί είναι σεξουαλική κακοποίηση. Δεν ήταν μια έκφραση χαράς, ελπίδας και εορτασμού. Ήταν βδελυρό και μη συναινετικό. Το γεγονός του ότι το άγαλμα βανδαλίστηκε μια μέρα μετά τον θάνατο του Mendonsa δεν είναι τυχαίο. Οι φεμινίστριες σπιλώνουν το όνομα του άντρα που έμεινε στην ιστορία ανακατασκευάζοντας την για να τον σβήσουν από αυτή.
Η πιο αυστηρή τιμωρία που υπήρχε στην αρχαία Ρώμη ονομάζονταν Καταδίκη της Μνήμης, Damnatio Memoriae, και ήταν η επικυρωμένη από την Πολιτεία πρακτική της ακύρωσης κάθε ίχνους της ζωής ενός ατόμου, προκειμένου να διατηρηθεί η υπόληψη και η τιμή της. Όσοι θεωρούνταν επικίνδυνοι ή προδότες έπρεπε να ξεχαστούν, για την ακρίβεια να πάψουν να υπάρχουν. Για να επιτευχθεί η Καταδίκη της Μνήμης οι Ρωμαίοι έσβηναν το όνομα του ατιμασμένου από όλες τις επιγραφές, επίσημα αρχεία και κείμενα και κατέστρεφαν τα αγάλματα του. Η πρακτική αυτή προϋπήρχε της Ρώμης και έχει καταγραφεί ακόμα και στην αρχαία Αίγυπτο. To Damnatio Memoriae εφαρμόστηκε και σε σύγχρονα απολυταρχικά καθεστώτα και τo εφάρμοσαν δικτάτορες όπως ο Kim Jong Un, o Στάλιν και ο Χίτλερ.
Ο βανδαλισμός του αγάλματος του Mendonsa επικροτήθηκε από σειρά φεμινιστικών δηλώσεων και άρθρων που επαναπροσδιόρισαν τον άντρα όχι ως έναν ήρωα πολέμου αλλά ως έναν φριχτό κακοποιητή γυναικών. Τα άρθρα επικαλούνται μια συνέντευξη της Friedman στην οποία είχε δηλώσει πως ο Mendonsa εμφανίστηκε από το πουθενά και την άρπαξε για να την φιλήσει και πως αυτός την φίλαγε και όχι αυτή. Ένα φιλί που ενέπνευσε και έδωσε χαρά σε γενιές ανθρώπων μετατρέπεται σε κάτι απάνθρωπο. Που πρέπει να καταδοθεί στην φεμινιστική αστυνομία. Ο φεμινισμός για άλλη μια φορά ανακατασκευάζει το παρελθόν και εργαλειοποιεί συγκεκριμένα κομμάτια της ιστορίας.
Για να πείσει για το αφήγημα του.
Εκτός του ότι ξεδιάντροπα προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Mendosna ως βιαστή, στο σύνηθες μοτίβο των φεμινιστριών παραποιούν τα λεγόμενα της Friedman για να το κάνουν. Και αυτό επειδή στην συνέντευξη της η Friedman, μπορεί να εξηγεί πως όντως ο Mendonsa την άρπαξε να την φιλήσει και πως αυτός της φιλούσε παρά αυτή. Όμως συνάμα εξηγεί πως γνώριζε πως αυτό ήταν μια έκφραση χαράς επειδή ο άντρας αυτός δεν θα χρειάζονταν να πολεμήσει και να θυσιάσει την ζωή του. Αναγνωρίζει πως ήταν μια έκφραση ζωής και όχι κακοποίησης. Εκτός από αυτό η Friedman κρατούσε φιλική επαφή με τον Mendonsa. Και είχε συλλέξει τα περιοδικά και τις εφημερίδες στις οποίες είχε τυπωθεί το Φιλί και τις έδειχνε στην δημοσιογράφο με περηφάνια.
Συγκεκριμένα η δημοσιογράφος την ρωτάει. “Το φιλί σας με τον Mendonsa είναι ένα αναλλοίωτο σύμβολο της χαράς και της ανακούφισης που ένιωσε ένα ολόκληρο έθνος όταν τελείωσε ο πόλεμος”. “Σωστά” απαντά η Friedman. Βγάζοντας λοιπόν τρεις λέξεις εκτός πλαισίου από την συνέντευξη οι φεμινίστριες ξεκίνησαν το σβήσιμο της μνήμης του Mendonsa. Που το φιλί του ενέπνευσε εκατομμύρια ανθρώπους. Οι φεμινίστριες απαίτησαν πρόσφατα από τον κυβερνήτη της Florida να κατεβάσει το άγαλμα της “ντροπής”. Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που ο φεμινισμός επιτίθεται σε διάσημους άντρες που πρόσφεραν στην ανθρωπότητα.
Επαναπροσδιορίζοντας τους ως κακοποιητές μετά τον θάνατο τους.
Ο Diego Maradona δεν ήταν ένας φτωχός άντρας που κατάφερε με το καθαρό ταλέντο του να ανέβει στην κορυφή. Και να δώσει ελπίδα και χαρά σε δισεκατομμύρια και να παραμένει στο πλάι των φτωχών ανθρώπων. Ήταν ένας κακοποιητής γυναικών. O Charlie Chaplin δεν ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός που με το ταλέντο του χάρισε χαρά και γέλιο σε δισεκατομμύρια ανθρώπους. Και που ο εικονικός του λόγος στον Μεγάλο Δικτάτωρ επηρέασε ολόκληρες γενιές. Ήταν ένας κακοποιητής γυναικών. O Lewis Carroll δεν ήταν ο συγγραφέας που ενέπνευσε δισεκατομμύρια ανθρώπους με την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων. Ήταν ένας κακοποιητής γυναικών. O Άλμπερτ Άινσταιν δεν ήταν ο λαμπρός επιστήμονας που παρά την φτώχεια του κατάφερε να αναδειχτεί με την αξία και την δουλειά του. Και να αλλάξει την πορεία της ανθρωπότητας και της επιστήμης. Ήταν ένας κακοποιητής γυναικών. H λίστα είναι κυριολεκτικά ατελείωτη.
Damnatio Memoriae.
O Mendonsa είχε πολύ καλούς λόγους να γιορτάζει με έκσταση εκείνη την ημέρα που έδωσε το εικονικό φιλί στην Friedman. Κάτι που επίσης ο φεμινισμός ξεχνά βολικά. Το αντρικό βίωμα του ως στρατιώτη στον B Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως εκατομμύρια άλλοι νεαροί άντρες ο Mendonsa κατατάχθηκε εθελοντικά για να πολεμήσει τον ναζισμό στην ηλικία των 19. Πέρασε 2,5 ολόκληρα χρόνια πολεμώντας στην θάλασσα και συμμετείχε στην τελευταία μάχη που έδωσε ουσιαστικά τέλος στον πόλεμο, μια μάχη που όσοι συμμετείχαν γνώριζαν πως θα ήταν μια αποστολή αυτοκτονίας και στην οποία πέθαναν πάνω από 50.000 στρατιώτες.
Στα 21 του χρόνια ο George Mendonsa ήταν έτοιμος να θυσιάσει την ζωή του για την ελευθερία, αντίκρισε την πολεμική φρίκη και είδε χιλιάδες συντρόφους του να σκοτώνονται με τους φρικιαστικότερους τρόπους, κάτι που είναι εμφανές ακόμα και στο υλικό που υπάρχει από την μάχη αυτή. Έχοντας αντικρίσει τον θάνατο στα μάτια αμέτρητες φορές ο George Mendonsa ένιωσε εκστασιασμένος που δεν θα χρειάζονταν να ξαναγυρίσει στον πόλεμο. Που είχε και αυτός μια ευκαιρία στην ζωή. Το Φιλί ήταν αυτό ακριβώς που ο φακός του Eisenstaedt αποτύπωσε: η νίκη της ζωής απέναντι στον θάνατο. Και όχι η κακοποίηση μιας γυναίκας που ένιωθε καμάρι για αυτή την στιγμή. Και διατηρούσε φιλικές επαφές με τον άντρα που εκείνη την περίχαρη ημέρα την φίλησε στον δρόμο.
Ο φεμινισμός μέσα στα πλαίσια της μισανδρικής του προπαγάνδας έχει επιβάλλει Damnatio Memoriae σε όλο τον αντρικό πληθυσμό ιστορικά. Επαναπροσδιορίζοντας τους άντρες από προστάτες και ήρωες σε κακοποιητές και καταπιεστές. Η Καταδίκη της Μνήμης που οι φεμινίστριες μεθοδικά, εδώ και δεκαετίες, επιβάλλουν στους άντρες που έχτισαν, εξέλιξαν και προστάτεψαν τις ελεύθερες κοινωνίες που απολαμβάνουμε σήμερα, επονομάστηκε “πατριαρχία” και βρίσκεται στον πυρήνα του φεμινιστικού δόγματος.
