Γυναικοκτονία και άλλοι μύθοι
Πριν από 2 χρόνια άρχισε να εισάγεται στον ελληνικό φεμινισμό ο όρος γυναικοκτονία. Ο φεμινισμός από πάντα χρησιμοποιούσε διπλή γλώσσα. Και οι ορολογίες που χρησιμοποιεί πάντα υποδηλώνουν κάτι πολιτικό και δεν είναι ποτέ απλές και αθώες λέξεις. Στην περίπτωση λοιπόν της γυναικοκτονίας ο ορισμός υπάρχει από τα τέλη του 70 ακόμα και περιγράφει την δολοφονία μιας γυναίκας από έναν άντρα απλά επειδή είναι γυναίκα. Εν ολίγοις αφαιρεί από τον δράστη το οποιοδήποτε άλλο κίνητρο μπορεί να είχε. Και του αποδίδει την κατηγορία πως αυτός σκότωσε την γυναίκα επειδή ζούμε σε πατριαρχία και έχει μάθει πως η ζωή της γυναίκας δεν έχει σημασία.
Ο όρος γυναικοκτονία δεν χρησιμοποιείται για παράδειγμα για να περιγράψει την δολοφονία μιας γυναίκας από άλλη γυναίκα. Ο δράστης πρέπει να είναι αποκλειστικά άντρας. Ο όρος λοιπόν αυτός χρησιμοποιείται για να μεταφράσει την δολοφονία μιας γυναίκας από έναν άντρα ως έγκλημα μίσους. Αφαιρώντας από τον άντρα οποιοδήποτε άλλο κίνητρο μπορεί να είχε. Πχ εν βρασμώ ψυχής, οικονομικό, ζήλια κτλ.
Φυσικά στρατιές από άσκεφτες και άσκεφτους έσπευσαν να υπερασπιστούν τον όρο όταν αυτός άρχισε να παρουσιάζεται στην Ελλάδα προσπαθώντας να μας εξηγήσουν πως ο όρος περιγράφει το θύμα και όχι το κίνητρο. Ότι η λέξη γυναικοκτονία μας εξηγεί απλά πως το θύμα ήταν γυναίκα όπως μας εξηγεί ο όρος βρεφοκτονία πως το θύμα είναι ένα βρέφος. Φυσικά η άποψη αυτή είναι αστεία, αμόρφωτη και λάθος. Ο όρος γυναικοκτονία λοιπόν προσπαθεί να εξαλείψει το κίνητρο ενός άντρα όταν αυτός δολοφονεί μια γυναίκα.
Υπονοώντας πως το κίνητρο ήταν απλά ο μισογυνισμός και πως ο φόνος ήταν έγκλημα μίσους.
Ας δούμε για να καταλάβουμε πως ακριβώς αυτό επηρεάζει το νομικό πλαίσιο. Αλλά και το πως αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει η κοινωνία το κίνητρο πίσω από το έγκλημα. Για αρχή τα κοινωνικά αντανακλαστικά είναι πως όταν μια γυναίκα δολοφονεί έναν άντρα “κάτι πρέπει να της έκανε”. Δηλαδή μας ενδιαφέρει το κίνητρο το οποίο μας βοηθά να κατανοήσουμε την ειδεχθής αυτή πράξη. Και να αντιμετωπίσουμε την εγκληματία σωφρονιστικά και όχι τιμωρητικά. Αυτό γίνεται συνεχώς, όταν οι γυναίκες σκοτώνουν ακόμα και τα βρέφη τους ή τους συντρόφους. Αυτό έγινε και στις τρεις περιπτώσεις πέρυσι με τις γυναίκες βρεφοκτόνους, αυτό έγινε και στις περιπτώσεις γυναικών που δολοφονούν τους συντρόφους τους.
Με λίγα λόγια το κίνητρο μας αφορά αποκλειστικά μόνο όταν γυναίκες δολοφονούν άντρες.
Ή όταν προσπαθούν να δολοφονήσουν γυναίκες. Ο δικηγόρος της κατηγορούμενης για την επίθεση με το βιτριόλι μας εξηγεί σε συνέντευξη: “Δεν λέω ενοχή της, λέω εμπλοκή της κατά κάποιο τρόπο. Οπότε η καλύτερη υπεράσπιση είναι η αλήθεια. Αν το έπραξε να πει γιατί το έπραξε, ποια ήταν τα κίνητρά της ώστε να μπορέσω κι εγώ να αναδείξω αυτά τα κίνητρα και να τη βοηθήσω με τις συμβουλές μου”. Με λίγα λόγια η υπεράσπιση της γυναίκας επικαλείται τα κίνητρα πίσω από την απόπειρα για να την υπερασπιστεί.
Πιο κάτω μάλιστα λέει πιο συγκεκριμένα. “Αυτός που διαπράττει αυτό το αδίκημα, θέλει να καταστρέψει, θέλει να κάψει και θέλει να σημαδέψει για πάντα. Δεν θέλει να σκοτώσει. Όποιος θέλει να σκοτώσει, παίρνει ένα πιστόλι και σκοτώνει”. Τι μας λέει εδώ λοιπόν; Μας λέει πως το κίνητρο της γυναίκας δεν ήταν να σκοτώσει. ήταν να “σημαδέψει”. Και πως άρα δεν έπρεπε να της ασκηθεί δίωξη για απόπειρα ανθρωποκτονίας, πράγμα το οποίο εξάλλου αναφέρει και ο ίδιος.
Η υπεράσπιση της βασίζεται λοιπόν στο κίνητρο σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό. Και το κίνητρο μπορεί να κρίνει για πόσο θα πάει φυλακή ή εάν θα πάει φυλακή ή όχι. Άλλο το σκότωσε από μίσος, άλλο το σκότωσε επειδή την έπιασε στο κρεβάτι με τον φίλο του, άλλο το σκότωσε επειδή τον απείλησε πως θα αποκαλύψει στην οικογένεια του πως είναι ομοφυλόφιλος, άλλο το σκότωσε επειδή τον απείλησε πως θα τους πάρει τα παιδιά και θα τον καταστρέψει οικονομικά.
Το κίνητρο λοιπόν δεν είναι κάτι απλό και άνευ σημασίας.
Και όταν ο φεμινισμός με την διπλή του γλώσσα προσπαθεί να πείσει ολόκληρες κοινωνίες πως οι άντρες δολοφονούν γυναίκες χωρίς κανένα απολύτως κίνητρο πέρα από το ότι αυτές είναι γυναίκες, καθιστούν τον κατηγορούμενο στο εδώλιο προδεδικασμένα σαν δράστη εγκλήματος μίσους. Για αυτό και ο λόγος που έβγαλε η εισαγγελέας στην δίκη της Τοπαλούδη θεωρήθηκε συγκινητικός. Αν και υπονοούσε πως οι δράστες του εγκλήματος δεν θα έπρεπε καν να έχουν υπεράσπιση. Επειδή το κίνητρο τους είναι ήδη προδεδικασμένο.
Καμία συνέντευξη δεν έδωσαν οι δικηγόροι των δολοφόνων της Τοπαλούδη για παράδειγμα στην τηλεόραση. Και σε κανένα δημόσιο βήμα δεν μίλησαν για το κίνητρο πίσω από την δολοφονία της. Αντιθέτως όταν απλά προσπάθησαν να κάνουν την δουλειά τους -που είναι να υπερασπιστούν τους κατηγορούμενους- κατακρίθηκαν από την κοινωνία ως υπερασπιστές δολοφόνων. Όταν όμως η δολοφόνος είναι γυναίκα οι δικηγόροι της δίνουν άνετα συνέντευξη εξηγώντας μας -όπως εξάλλου έχουν κάνει ήδη από την πρώτη κιόλας ημέρα οι φεμινίστριες- πως δεν έχουμε καταλάβει τα κίνητρα και πως αυτά είναι σημαντικά για να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα.
Πάμε ξανά λοιπόν, ώστε να είμαστε σίγουροι πως έγινε εντελώς αντιληπτό. Το κίνητρο είναι βασικό συστατικό στην κατανόηση ενός εγκλήματος, ιδίως της δολοφονίας. Και αυτό φαίνεται και από το νομικό σύστημα αλλά και συνεχώς από τις αντιδράσεις της κοινωνίας όταν η γυναίκα είναι αυτή που δολοφονεί. Αντίθετα ο φεμινισμός εισήγαγε τον νεολογισμό “γυναικοκτονία” για να αποτρέψει από τους άντρες να έχουν την ίδια αντιμετώπιση από τον νόμο και την κοινωνία. Αποδίδοντας τους ως μόνο κίνητρο το υποτιθέμενο μίσος τους για τις γυναίκες. Τέλος είναι ένας σεξιστικός όρος που προσπαθεί να καθιερώσει πως η δολοφονία μιας γυναίκας είναι πιο σημαντική από αυτή ενός άντρα ή ενός παιδιού.
