Το φαινόμενο της υπέροχης γυναίκας είναι το κομμάτι της κοινωνικής αντίληψης που θεωρεί πως η γυναίκα δεν μπορεί να είναι κακιά, ψεύτρα, ικανή για εκδικητικότητα ή έγκλημα. Ο φεμινισμός ποντάρει συνεχώς στην αγγελική μορφή της μητέρας η οποία επηρεάζει βαθιά τα αντανακλαστικά μας. Σε μια υπόθεση του 2018 όπου μια τρανς γυναίκα δολοφόνησε την γιαγιά της, τα ΜΜΕ έκαναν αναφορά στο φύλο της ως άντρα παρά το γεγονός του ότι στην Αμερική και στον Καναδά η πράξη αυτή είναι αδίκημα. Όχι όμως σε αυτή την περίπτωση παρά το γεγονός ότι η θύτης αυτοπροσδιορίζονταν ως γυναίκα. Και ότι όλα τα νομικά της έγγραφα έκαναν αναφορά σε γυναικείο φύλο.
Η αντανακλαστική αυτή συμπεριφορά προσπαθεί να μας κάνει να βλέπουμε πάντα τις γυναίκες ως απόλυτα καλές. Ένα ουσιαστικό πρόβλημα που οι σύγχρονες Δυτικές κοινωνίες αντιμετωπίζουν σήμερα (και ποτέ ιστορικά σε τέτοιο βαθμό) είναι πως αδυνατούν να αντιληφθούν και να πιστέψουν την ικανότητα των γυναικών για βίαιη συμπεριφορά, σκληρότητα και εγκληματική διάθεση. Οποιαδήποτε κριτική στάση απέναντι στο φαινόμενο αποσιωπάται σε μια κοινωνία που θυμίζει παιδί που τρομάζει στην σκέψη και μόνο του να απογοητεύσει την μητέρα του.
Είμαστε διστακτικοί στο να υποθέσουμε πως οι γυναίκες μπορεί να έχουν εγκληματικά κίνητρα, διστακτικοί στο να κρίνουμε τις επιλογές τους, ακόμα και να παραδεχτούμε πως έχουν επιλογές και είμαστε συνεχώς ανοιχτοί στο να δεχτούμε τις δικαιολογίες που χρησιμοποιούν. Το να λες όχι σε μια γυναίκα, έχει γίνει σχεδόν κοινωνικά μη αποδεκτό. Το φαινόμενο αυτό έχει ονομαστεί “φαινόμενο της υπέροχης γυναίκας” σε μια έρευνα η οποία δείχνει πως οι άντρες αλλά και οι γυναίκες συνηθίζουν να έχουν θετική προδιάθεση προς τις γυναίκες, πολύ περισσότερο από ότι έχουν προς τους άντρες. Υπάρχουν και άλλες όμως έρευνες που δείχνουν πως το φαινόμενο αυτό επηρεάζει τους άντρες αλλά και τις γυναίκες.
Στο να έχουν μια μεροληπτική προδιάθεση προς τις γυναίκες.
Τόσο πιστευτό είναι πλέον το αφήγημα πως οι γυναίκες είναι ανώτερες ηθικά όπου γυναίκες που βάζουν υποψηφιότητα για μεγάλες πολιτικές καρέκλες στην Αμερική δηλώνουν δημόσια στις καμπάνιες τους πως είναι οι κατάλληλες για τις θέσεις αυτές απλά επειδή δεν έχουν πέος, όπως έκανε στην σοβινιστική της καμπάνια η φεμινίστρια Dana Nessel. Φυσικά κέρδισε τις εκλογές.
Και δεν είναι η μόνη. Είναι πλέον συχνό το φαινόμενο του να βλέπουμε συνεχώς άρθρα που εστιάζουν στις “πρώτες γυναίκες που”. Βέβαια η ενασχόληση και χαρά μας με το φύλο του εκλεγμένου προσώπου σταματά στην εκλογή του, και καμία κριτική στάση απέναντι στο έργο αυτών των “πρώτων γυναικών που” δεν υπάρχει. Όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της Ana Brnabic την “πρώτη γυναίκα που” εκλέχτηκε πρωθυπουργός στην Σερβία και παρά το γεγονός του ότι η ίδια είναι λεσβία και έχει υιοθετήσει παιδί με την σύντροφό της, απαγόρεψε τις υιοθεσίες από gay ζευγάρια στην χώρα της.
Ή την περίπτωση της “πρώτης γυναίκας που” εκλέχτηκε δήμαρχος του Άμστερνταμ και που αποφάσισε να μετακινήσει την red light district, ξαναγυρνώντας έτσι τα δικαιώματα και την προστασία των σεξεργατών στο μηδέν για χάρη του πουριτανισμού της φεμινιστικής της ατζέντας. Η δυνατότητα της γυναίκας να εγγυμονεί ήταν πάντα ένας βασικός λόγος προστασίας της σε όλες της κοινωνίες και την επιβίωση τους.
Και είναι άμεσα συνδεδεμένη με το φαινόμενο αυτό.
Ιστορικά όμως ενώ η συντριπτική πλειοψηφία της παγκόσμιας κουλτούρας μπορεί να κάνει διάκριση ανάμεσα σε καλές και κακές γυναίκες, οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες διακρίνονται από την ανικανότητα τους να αντιληφθούν έστω και την υπόνοια του γυναικείου κακού. Ακόμα και όταν αυτό μας κοιτά κατάματα. Και αυτό είναι ευδιάκριτο. Όλες οι σχετικές έρευνες έχουν δείξει πως υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στα δυο φύλα όσον αφορά το σύστημα δικαιοσύνης μας. Οι γυναίκες τιμωρούνται εως και με 63% μικρότερες ποινές από τους άντρες για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα. Οι γυναίκες συλληφθέντες είναι τρομακτικά πολύ πιο πιθανό να αποφύγουν κατηγορίες και καταδίκη και δυο φορές πιθανότερο να αποφύγουν φυλάκιση από ότι οι άντρες. Για τα ίδια ακριβώς εγκλήματα.
Η μεροληψία αυτή υπάρχει εδώ και αρκετό καιρό. Παραπάνω από έναν αιώνα πριν ο Grant Richards συζήτησε ανοιχτά στην πατριαρχική κοινωνία του Λονδίνου για το πώς σε όλα τα εγκλήματα οι γυναίκες δικάζονται μεροληπτικά και συγκεκριμένα στην περίπτωση του φόνου “χρειάζονται τα διπλάσια πειστήρια για να κρεμαστούν, από ότι χρειάζονται για έναν άντρα. Ακόμα και εάν αποδειχτεί πως ο φόνος έλαβε χώρα από γυναίκα αυτή σχεδόν ποτέ δεν καταδικάζετε” Την εποχή που ο Grant έγραφε αυτά οι σύζυγοι των γυναικών που σκότωναν τα παιδιά τους καταδικάζονταν ως συνεργοί για το έγκλημα των γυναικών τους. Το φαινόμενο της υπέροχης γυναίκας υπήρχε από τότε.
Η σύγχρονη δυτική κοινωνία φροντίζει να κρατάει την πλειοψηφία των γυναικών εγκληματιών έξω από τις φυλακές.
Αμφισβητώντας τις κακές τους προθέσεις και αποδίδοντας συνεχώς τα εγκλήματα τους σε υποτιθέμενη πατριαρχική καταπίεση ή σε κακοποίηση. Άρθρα και μελέτες προσπαθούν να κρατήσουν τις γυναίκες μακριά από την τιμωρία. Σε μία από αυτές ενώ φάνηκε πως η εμπειρία της φυλακής ήταν μια πολύ άσχημη εμπειρία και για τα δυο φύλα. Βρέθηκε πως είναι “ιδιαίτερα αγχωτική” για τις γυναίκες. Επιχειρηματολογώντας κατά αυτό τον τρόπο για ποιους λόγους οι γυναίκες δεν πρέπει να πηγαίνουν φυλακή. Η δικαιολογία για αυτή την στάση είναι πως οι γυναίκες που εγκληματούν έχουν συνήθως κακοποιηθεί στο παρελθόν.
Πως είναι θύματα κακοποίησης. Πως έχουν ψυχολογικά προβλήματα και έχουν καταδικαστεί για έγκλημα που έπραξαν κατά κάποιου κακοποιητικού προσώπου. Η αλήθεια όμως είναι πως στις έρευνες που προανέφερα οι άντρες που εγκληματούν έχουν συνήθως και αυτοί κακοποιηθεί στο παρελθόν. Είναι θύματα κακοποίησης, έχουν ψυχολογικά προβλήματα και έχουν επηρεαστεί ή τους έχουν εκμεταλλευτεί κακοποιητικά πρόσωπα. Η διαφορά είναι πως το φαινόμενο της υπέροχης γυναίκας βοηθά τον φεμινισμό να ρητορεύει υπέρ της ατιμωρησίας των γυναικών. Υπερασπίζοντας ταυτόχρονα την τιμωρία των αντρών.
Αδιαφορώντας για τα στοιχεία ή μεθοδευμένα αποκρύπτοντας ή αλλοιώνοντας τα.
Σε ένα από τα παραπάνω άρθρα ο Βρετανός γραμματέας Δικαιοσύνης γράφει πως “οι γυναίκες εγκληματίες είναι ευάλωτοι άνθρωποι”. Και πως “το να καταδικάζουμε τις γυναίκες σε φυλάκιση, κάνει περισσότερο κακό από ότι καλό στην κοινωνία”. Πατριαρχικά πάντα. Και συμπεραίνει πως η Βρετανική κυβέρνηση αλλάζει την τιμωρητική της πολιτική προς τις γυναίκες. Προς κοινοτική εργασία αντί για φυλάκιση. Ούτε λόγος φυσικά για τον αριθμό των αντρών που σαπίζουν στις φυλακές. Για το πως θα κρατήσουν τους άντρες έξω από τις φυλακές με κοινοτική εργασία. Το πόσο ευάλωτοι είναι οι άντρες, ή για αυτούς που είχαν κακοποιηθεί στο παρελθόν συχνά από τις μητέρες τους. Τις ίδιες μητέρες που προσπαθούν να κρατήσουν μακρυά από την φυλακή ώστε να “φροντίσουν” τα παιδιά τους.Το φαινόμενο της υπέροχης γυναίκας όμως δεν επιτρέπει να βλέπουμε την κακοποίηση που πράττουν.
Με αυτή ακριβώς την λογική ο Καναδάς χρησιμοποιώντας την κραυγή του φεμινισμού για περισσότερη προστασία βρήκε έναν πανέξυπνο τρόπο να ποινικοποιήσει την πορνεία. Χωρίς όμως να φανεί ότι με την νομοθεσία του αυτή βλάπτει τις γυναίκες ή ότι ο νόμος είναι στην ουσία μια πουριτανική απέχθεια προς τις σεξεργάτες. Αποφάσισε λοιπόν πως όταν οι άντρες αγοράζουν ή επικοινωνούν έστω για αγορά σεξ αυτό είναι παράνομο. Όμως δεν είναι παράνομο για τις γυναίκες να πουλάνε σεξ. Οι πιθανότητες για παγίδες εκβιασμού σε αυτή την νομική παράνοια είναι φυσικά απεριόριστες. Αλλά ποιος νοιάζεται μιας και αυτοί που μπορούν μόνο να κατηγορηθούν είναι οι άντρες που αγοράζουν σεξ; Και όχι οι γυναίκες που το πουλάνε.
Στην Ελλάδα ψηφίστηκε νόμος φέτος το καλοκαίρι βάση του οποίου οι μητέρες μπορούν να εκτίουν την ποινή τους όχι στην φυλακή αλλά στο σπίτι τους. Φυσικά δεν ισχύει το ίδιο για τους πατέρες. Επειδή αυτοί πάντα θεωρούνται επικίνδυνοι αν και στατιστικά 8 στους 10 θύτες βρεφοκτονιών είναι οι μητέρες.
Και μόνο 1 στους 10 ο πατέρας.
Ακόμα και όταν οι γυναίκες είναι υπεύθυνες για φρικιαστικά εγκλήματα σεξουαλικής φύσης, η κοινωνία είναι πανέτοιμη να τις δικαιολογήσει. Όπως εξάλλου έχουμε δει πολλές φορές και στην Ελλάδα. Με μητέρες που προωθούσαν τα παιδιά τους σε τοπικούς ιερείς ή άλλους άντρες. Για παράδειγμα η περίπτωση της 40άχρονης από το Bedford. Που τράβηξε σε βίντεο, με την δική της και μόνο πρωτοβουλία, την σεξουαλική κακοποίηση του ανήλικου γιου και κόρης της. Με πρόθεση να μοιραστεί τα βίντεο αυτά με τον εραστή της. Και που έλαβε πολύ μικρότερη ποινή από αυτή του άντρα εραστή της ο οποίος απλά είδε τα βίντεο. Αλλά που ούτε είχε απαιτήσει να γυριστούν, ούτε είχε κάποια συμμετοχή σε αυτά.
Ο εραστής της έλαβε 26 χρόνια ποινή ενώ η ίδια μόνο 9. Καθώς η δικηγόρος της έκανε έκκληση στην κακοποίηση που η μητέρα είχε δεχτεί όταν ήταν παιδί. Και ότι έπασχε από μετατραυματικό στρές. Μια ακόμα ψυχική πάθηση που τόσο συχνά συναντάμε στην υπεράσπιση των γυναικών εγκληματιών και μόνο. Το ότι παρομοίως ο εραστής της είχε κακοποιηθεί όταν ήταν μικρός φυσικά δεν ενδιέφερε το δικαστήριο. Και κατά λέξη ο δικαστής είπε στο τέλος της δίκης πως “υπάρχουν πτυχές στο παρελθόν της γυναίκας που την έκαναν ευάλωτη για να πράξει όπως έπραξε”. Και πως “ελπίζει να αναρωτηθεί για τις πράξεις της”. Με διαφορετικά λόγια αναπαράχθηκε η φεμινιστική προπαγάνδα.
Που μας εξηγεί πως τίποτα από όσα έπραξε δεν ήταν δικό της λάθος.
Από μετατραυματικό στρές όμως υποστήριξαν ότι πάσχει και η 19χρονη Βρετανίδα που φέτος το καλοκαίρι κατηγόρησε ψευδώς 12 νεαρούς άντρες για βιασμό στην Κύπρο. Την στιγμή που το σεξ που έκανε μαζί τους ήταν όπως αργότερα αποδείχτηκε, και όπως ομολόγησε και η ίδια συναινετικό. Όταν αργότερα άλλαξε την γνώμη της οι γονείς της μάζεψαν μέσα από ιντερνετική έκκληση πάνω από 30.000 λίρες για την υπεράσπιση της από αγνώστους. Που είναι πανέτοιμοι να πιστέψουν πως η κοπέλα είναι αθώα. Αν και υπάρχουν καταδικαστικά στοιχεία εναντίον της και παρά την ομολογία της. Ενώ υποστήριξαν ότι η ομολογία της αποσπάστηκε αρχικά μετά από πίεση. Πίεση που είναι η δουλειά των ανακριτών να ασκούν σε όλους τους κατηγορούμενους. Και που κανέναν δεν απασχολεί όταν ασκείται σε άντρες εγκληματίες.
Μπορούμε για παράδειγμα να φανταστούμε την κοινωνική αντίδραση εάν μια ολόκληρη ομάδα αντρών ούρλιαζε έξω από το δικαστήριο του Κρητικού που βίασε και δολοφόνησε μια Βρετανή τουρίστρια το καλοκαίρι, ότι είναι αθώος επειδή η μαρτυρία που του απέσπασαν οι ανακριτές αποσπάστηκε με “πίεση”.
Στην δίκη της παρευρέθηκαν προς υποστήριξη Ελληνίδες, Κύπριες αλλά και Ισραηλινές φεμινίστριες. Φωνάζοντας πως η κοπέλα είναι αθώα, πως 12 νεαροί πρέπει να μπουν φυλακή απλά επειδή πρέπει να πιστεύουμε τις γυναίκες. Και πως τα στοιχεία, όπως και η ομολογία της δεν έχουν καμία σημασία. Οι ίδιες Ισραηλινές φεμινίστριες που όταν πριν από 10 χρόνια και μετά από πολλά περιστατικά βιασμών νεαρών αγοριών από τις μητέρες τους και τις δασκάλες τους το κράτος προσπάθησε να αλλάξει τον νόμο περί βιασμών. Ωστε να συμπεριλαμβάνει και τις γυναίκες ως βιαστές, είχαν βγει στους δρόμους του Τελ Αβίβ και απέτρεψαν την ισχύ του νόμου αυτού.
Εξηγώντας μας πως οι γυναίκες δεν μπορούν ποτέ να είναι βιαστές παρά μόνο θύματα.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε το τεράστιο κοινωνικό τραύμα που προκαλεί αυτή η δωρεάν “βγες από την φυλακή” κάρτα που λαμβάνουν στις κοινωνίες μας οι γυναίκες. Απλά επειδή είναι γυναίκες. Το ιδεολόγημα του φεμινισμού φροντίζει να διατηρεί ένα κοινωνικό διήγημα όπου η γυναίκα δεν είναι ποτέ υπεύθυνη για τις πράξεις. Ή την ζωή της. Ένα ιδεολόγημα που συχνά συμβάλει στο να μην προστατεύονται οι ίδιες οι γυναίκες. Επειδή αρνείται ότι οι γυναίκες είναι ικανές για κακό. Με μια πρόσφατη απόφαση του το δικαστήριο του Οντάριο, αρνήθηκε να αποδώσει καταδίκη σε μαστροπούς. Που προσπάθησαν να προωθήσουν ανήλικα κορίτσια χωρίς την θέληση τους. Επειδή οι μαστροποί ήταν γυναίκες.
Ο δικαστής θεώρησε “σκληρή και υπερβολική” την μικρότερη ποινή που υπάρχει για αυτό το αδίκημα για αυτές τις γυναίκες. Επειδή “προετοίμαζαν τις ανήλικες κοπέλες για πορνεία (grooming) και δεν τις είχαν ακόμα εκμεταλλευτεί πλήρως”. Αν και ο μόνος λόγος που δεν πρόλαβαν να το κάνουν ήταν επειδή τις συνέλαβαν. Ο όμως δικαστής θεώρησε τις μαστροπούς, θύματα του εμπορίου του σεξ. Φυσικά σε αυτό το περιστατικό δεν υπήρξε καμία διαμαρτυρία ή επίσημη δήλωση κάποιας φεμινιστικής οργάνωσης. Που να στέκεται δίπλα στα ανήλικα κορίτσια που οι δυο γυναίκες θα προωθούσαν.
Καμία γυναίκα δεν φώναξε έξω από το δικαστήριο πως αυτές είναι οι βιαστές.
Αυτό το πρωτοφανές ιστορικά σε τέτοιο βαθμό φαινόμενο της υπέροχης γυναίκας. Αυτή η ολική κοινωνική άρνηση ότι η γυναίκα είναι ανίκανη για κακές, εγωιστικές και εγκληματικές σκέψεις και πράξεις, έρχεται σε αντίθεση με την πλειοψηφία της παγκόσμιας κουλτούρας (και της Ελληνικής) που ήταν ικανή να ξεχωρίζει τις κακές από τις καλές γυναίκες. Όπως εξάλλου έκανε και κάνει και με τους άντρες. Αυτό το φαινόμενο της υπέροχης γυναίκας, αυτή η μεροληπτική παράνοια πρέπει να σταματήσει. Τώρα.
Αυτή η επιστροφή στις δίκες του Σάλεμ όπου τα στοιχεία δεν παίζουν κανέναν απολύτως ρόλο και το μόνο που έχει σημασία για την καταδίκη είναι το φύλο δεν μπορεί να επαναληφθεί ξανά. Δεν μπορεί να υπάρξει “πίστη” στην δικαιοσύνη. Μπορούν να υπάρχουν μόνο στοιχεία. Και η εφαρμογή της είτε θα είναι ατιμωρητική και συμπονετική προς όλους και όλες είτε όχι. Γιατί εξάλλου αυτό -και τίποτα άλλο- είναι ισότητα.
