Ένας ακόμα μίσανδρος “οδηγός” για την ενδοοικογενειακή βία.
Διάβασα έναν “οδηγό” για την ενδοοικογενειακή βία που εκδόθηκε το 2015, γεμάτος με ανακρίβειες, και φυσικά άπλετη μισανδρία και σεξισμό. Ας τον δούμε αναλυτικά. Για αρχή ο οδηγός απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες. Στον πρόλογο το ομολογεί και επικαλείται το ότι “η συντριπτική πλειοψηφία των ατόμων που
κακοποιούνται στην ερωτική τους σχέση είναι γυναίκες που κακοποιούνται από τον άνδρα (νυν ή πρώην) σύντροφο ή σύζυγό τους”. Κάτι το οποίο φυσικά δεν ισχύει. Πάνω από 300 έρευνες έχουν δείξει ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι ισόποση ανάμεσα στα φύλα. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα οι γυναίκες ασκούν συχνότερα σωματική επίθεση στους συντρόφους τους από ότι αυτοί σε αυτές, και οι Έλληνες άντρες υποφέρουν από το μεγαλύτερο ποσοστό ψυχολογικής βίας στις χώρες που διεξάχθηκε η έρευνα.
Στο κεφάλαιο Β με τίτλο “Μύθοι και πραγματικότητα”, διαβάζουμε ότι είναι μύθος ότι το αλκοόλ μπορεί να είναι αιτία κακοποίησης. Συγκεκριμένα διαβάζουμε ως επιχειρήματα ότι: “Όχι, το αλκοόλ δεν είναι η αιτία της κακοποίησης αφού: α) υπάρχουν πολλοί που κακοποιούν τη σύντροφό τους αλλά δεν πίνουν, β) όλοι όσοι πίνουν δεν κακοποιούν τη σύντροφό τους γ) ακόμη και αν κόψει το ποτό η κακοποίηση συνεχίζεται”.
Για αρχή κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Έρευνες έχουν δείξει ότι το 70% των κακοποιητών στις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας ήταν κάτω από την επήρεια αλκοόλ. Σίγουρα το αλκοόλ δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας λοιπόν, αλλά συνεχίζει να είναι ένας από αυτούς. Σε έκθεση που διαβάζουμε από το Ινστιτούτο Εγκληματολογίας της Αυστραλίας βλέπουμε πως το αλκοόλ είναι συνδεδεμένο με το 47% των δολοφονιών. Μάλιστα τα στατιστικά δείχνουν πως το μεγαλύτερο ποσοστό φόνων που συνδέονται με το αλκοόλ (είτε έπινε ο θύτης είτε το θύμα), ήταν δολοφονίες αντρών από τις συντρόφους τους. Μεταναλύσεις που έχουν γίνει σε δεκάδες έρευνες για το θέμα, δείχνουν πως το αλκοόλ είναι από μικρός έως και σημαντικός παράγοντας στις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας.
Τέλος τα επιχειρήματα του “οδηγού” δεν είναι παρά αστεία. Ας δούμε γιατί με ένα υποθετικό παράδειγμα:
Όχι, η επιλόχειος δεν είναι αιτία δολοφονίας του βρέφους από την μητέρα του αφού: α) υπάρχουν πολλές μητέρες που έχουν δολοφονήσει τα βρέφη τous αλλά δεν έπασχαν από επιλόχειο, β) όλες όσες πάσχουν από επιλόχειο δεν δολοφονούν τα βρέφη τους και γ) ακόμα και όταν τελειώσει η επιλόχειος υπάρχει πάλι πιθανότητα να πράξει βρεφοκτονία.
Διαβάζουμε μετά ότι άλλος ένας μύθος είναι αυτός που συνδέει την ενδοοικογενειακή βία με την ψυχική διαταραχή.
Συγκεκριμένα διαβάζουμε: “Η κακοποίηση δεν οφείλεται σε κάποια ψυχική διαταραχή. Η Βία μεταξύ Ερωτικών Συντρόφων είναι ένα ζήτημα ισχύος και ελέγχου”. Φυσικά και υπάρχουν περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας που αφορούν την ισχύ και τον έλεγχο (coercive control), αλλά το φαινόμενο δεν αφορά όλες τις περιπτώσεις. Και φυσικά δεν αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες. Πολλοί άντρες είναι θύματα αυτής της βίας. Για παράδειγμα όσοι άντρες έχουν στερηθεί τα παιδιά τους από εκδικητικές συντρόφους ή που έχουν αποξενωθεί από αυτά εξαιτίας τους. Το “θα πάρω το παιδί και θα φύγω” για παράδειγμα είναι ζήτημα ισχύς και ελέγχου στον γάμο. Έπειτα αυτό που ισχυρίζεται είναι πάλι λάθος. Σημαντική επιστημονική βιβλιογραφία έχει συνδέσει άμεσα τις ψυχικές διαταραχές με την ενδοοικογενειακή βία. Όπως και στο αλκοόλ, η ψυχική διαταραχή μπορεί να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα.
Πιο κάτω στο ίδιο κεφάλαιο διαβάζουμε ότι είναι μύθος ότι η βία μεταξύ ερωτικών συντρόφων είναι σπάνια, αλλά πιο πάνω διαβάσαμε στον ίδιο “οδηγό” πως σπάνια είναι η βία που βιώνουν οι άντρες στις σχέσεις τους. Ακριβώς πιο κάτω διαβάζουμε ότι είναι μύθος πως οι γυναίκες είναι εξίσου βίαιες με τους άντρες. Και επαναλαμβάνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων είναι γυναίκες. Κάτι που όπως είδαμε δεν ισχύει.
Τέλος ισχυρίζεται ότι “όταν οι γυναίκες ασκούν βία τις περισσότερες φορές το κάνουν για λόγους αυτοάμυνας”.
Κάτι το οποίο δεν ισχύει όπως μας έχουν δείξει τόνοι επιστημονικής βιβλιογραφίας.
Έρευνες έχουν επίσης δείξει πως το 38% των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας που έχουν δεχτεί τραυματισμό είναι άντρες. Και πως οι γυναίκες χρησιμοποιούν σωματική βία συχνότερα από αυτούς. Τα ίδια αποτελέσματα βλέπουμε και στην Ελλάδα.
Επίσης ο ισχυρισμός αυτός έρχεται σε σύγκρουση με το γεγονός του ότι στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανάμεσα σε γυναίκες, έχουν βρεθεί υψηλά ή και μεγαλύτερα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας. Εάν λοιπόν οι γυναίκες δεν είναι εξίσου βίαιες με τους άντρες, τότε πως γίνεται οι αριθμοί βίας ανάμεσα σε ομοφυλόφιλες γυναίκες να είναι τόσο υψηλοί, ακόμα και συγκριτικά με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια; Σύμφωνα με έρευνες τα ποσοστά ατόμων που έχουν βιώσει ενδοοικογενειακή βία σε ομόφυλες συντροφικές σχέσεις, είναι ίδια ή και μεγαλύτερα με αυτά των ετεροφυλόφιλων ζευγαριών.
Την πρωτιά έχουν με 61.1% οι bisexual γυναίκες, ακολουθούν με 43.8% οι λεσβίες, με 37.3% οι bisexual άντρες και με 26.0% οι ομοφυλόφιλοι άντρες. Ακολουθούν τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, με το 35% των γυναικών και το 29% των αντρών να έχουν βιώσει ενδοοικογενειακή βία σε συντροφικές σχέσεις. Στα περιστατικά ακραίας βίας πάλι την πρωτιά έχουν οι γυναίκες. 49.3% στις bisexual γυναίκες, 29.4% στις λεσβίες, 16,4% σε ομοφυλόφιλους άντρες. Σε σύγκριση με το 23.6% ετεροφυλόφιλων γυναικών και με 13.9% ετεροφυλόφιλων αντρών να έχουν βιώσει περιστατικά ακραίας ενδοοικογενειακής βίας από σύντροφο.
Στο τρίτο κεφάλαιο δε του “οδηγού” μαθαίνουμε για τους ξενώνες φιλοξενίας που υπάρχουν αποκλειστικά για τις γυναίκες.
Διαβάζουμε ανάμεσα σε άλλα: “Στους ξενώνες αυτούς μπορείς να πάρεις και τα παιδιά σου μαζί. Υπάρχει ωστόσο ένας περιορισμός στην περίπτωση που το παιδί είναι αγόρι (ενώ για τα κορίτσια δεν υπάρχει τέτοιος περιορισμός). Αν δηλαδή το παιδί είναι αγόρι, μπορείτε να φιλοξενηθείτε μαζί στον ξενώνα μόνο στην περίπτωση που το παιδί είναι κάτω από
μια ορισμένη ηλικία, η οποία διαφέρει από ξενώνα σε ξενώνα (συνήθως το επιτρεπτό όριο είναι μέχρι 12 ετών)”.
Μαθαίνουμε δηλαδή αβίαστα και χωρίς να μας εξηγείται το γιατί, πως τα 12χρονα αγόρια δεν γίνονται δεκτά στους ξενώνες αυτούς. Φυσικά ούτε λόγος για τους άντρες θύματα που δεν έχουν κανέναν απολύτως ξενώνα φιλοξενίας. Και αυτό από έναν επίσημο “οδηγό” για τα θύματα την ενδοοικογενειακής βίας. Στον “οδηγό” γίνεται επίσης εντελώς ξεκάθαρο πως οι ξενώνες στην Ελλάδα φιλοξενούν αποκλειστικά γυναίκες, κορίτσια και αγόρια κάτω των 12.
Εγώ ένα ερώτημα θα θέσω μόνο και θέλω να το σκεφτείτε πριν δώσετε μια απάντηση στον εαυτό σας. Πείτε μου πως θα αισθανθεί ένας άντρας θύμα ενδοοικογενειακής βίας από αυτόν τον “οδηγό” και πως μπορεί να βοηθηθεί από αυτόν;
