Όταν οι μητέρες που ασκούν βία χρειάζονται απλά αγάπη. Δεν είναι ποτέ θύτες. Είναι απλά θύματα. Η Πέννυ Μπαλτατζή μας εξηγεί σε εκπομπή πως η μητέρα της είχε ψυχολογικά προβλήματα. Πως η μητέρα της δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στο καθημερινό πρόγραμμα των παιδιών της. Πως η μητέρα της τους κακοποιούσε. Πως η μητέρα της είχε βάλει μέχρι και μαχαίρι στον λαιμό του αδερφού της. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν παρουσιάζονται ως κάτι φρικιαστικό. Τίποτα από όλα αυτά δεν αποδίδονται στην ίδια την μητέρα αλλά σε ένα πρόβλημα της. Η μητέρα δεν παρουσιάζεται ως ένα τέρας που κακοποιούσε τα παιδιά της, τα παραμελούσε ή απείλησε να τα σκοτώσει. Αντιθέτως παρουσιάζεται ως κάποια που χρειάζονταν αγάπη. Την αγάπη φυσικά του άντρα της.
Προσέξτε τις διαφορές στο αφήγημα.
Για αρχή δεν υπάρχουν θύματα. Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να δείξουν κατανόηση. Δεν υπάρχει θύτης. Υπάρχει απλά μια γυναίκα που έχει ένα πρόβλημα. Δεν υπάρχει μαρτύριο και ενδοοικογενειακή βία. Υπάρχει ένας άντρας που πρέπει να δείχνει υπομονή και αγάπη. Ο άντρας δεν είναι θύμα. Είναι αυτός που ακόμα και όταν κακοποιείται, ακόμα και όταν η γυναίκα του βάζει μαχαίρι στον λαιμό του παιδιού του πρέπει να δείχνει αγάπη και κατανόηση. Όχι να καταγγέλλει ενδοοικογενειακή βία. Και η γυναίκα δεν είναι κάποιο φριχτό τέρας που χρειάζεται τιμωρία και φυλάκιση. Είναι απλά μια γυναίκα που χρειάζεται βοήθεια και την κατανόηση μας. Στο στούντιο υπάρχει κατανόηση και χαμόγελο αντί για αποστροφή και κατηγορώ. “Προς τιμήν του πατέρα σου, αυτός την αγάπησε και έμεινε δίπλα της” ακούμε τον παρουσιαστή να λέει.
Οι μητέρες που ασκούν βία χρειάζονται απλά αγάπη.
Φανταστείτε για παράδειγμα κάποια γυναίκα να περιγράφει σε μια εκπομπή την βία που δέχονταν από τον πατέρα της. Για το πως ο πατέρας της αδιαφορούσε για την ανατροφή των παιδιών, τα κακοποιούσε και είχε βάλει μαχαίρι στον λαιμό τους. Θα είχαμε και τότε χαμόγελα και θα ακούγαμε για την μητέρα που “προς τιμήν της στάθηκε δίπλα του με αγάπη”; Φυσικά και όχι. Και αυτό επειδή το αφήγημα της ενδοοικογενειακής βίας ξεκινά και σταματά αποκλειστικά με τον άντρα ως θύτη. Ως κάποιον που κακοποιεί, όχι επειδή έχει και αυτός ψυχικά προβλήματα, αλλά απλά επειδή είναι “τοξικά αρρενωπός”. Την ίδια στιγμή που όταν μια μάνα που κρατάει μαχαίρι στον λαιμό του παιδιού της αξίζει μόνο την συμπόνια και την αγάπη μας.
