Σύμφωνα με τον φεμινισμό οι κούκλες του σεξ αποτελλούν τρομαχτική απειλή για τις γυναίκες. Οι φεμινίστριες στηρίζουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ιδεολογίας τους στο παιχνίδι δύναμης που αφορά το σεξ. Δυο χρόνια πριν, στο ζενίθ του κινήματος του metoo, ένα άρθρο δημοσιεύτηκε στην Washington Post από την Christine Emba, με τίτλο “ας αναθεωρήσουμε το σεξ”. Η Emba ξεκάθαρα εναρμονίζεται με την κατά του σεξ πολιτική του metoo, “οι άντρες πρέπει να συνηθίσουν στο ότι θα κάνουν λιγότερο σεξ” μας εξηγεί. Απαξιώνει τους άντρες που θεωρούν πως “το κυνήγι της ικανοποίησης των σεξουαλικών τους επιθυμιών, είναι κυρίαρχο συστατικό του χαρακτήρα τους”. Ξεχνώντας φυσικά πως το κυνήγι της ικανοποίησης των σεξουαλικών επιθυμιών των αντρών είναι κυρίαρχο συστατικό του χαρακτήρα τους. Επειδή βιολογικά έχουν δομηθεί με μια έντονα ισχυρή λίμπιντο ώστε να συμβάλουν στην επιβίωση του ανθρώπινου είδους.
Η Emba αδιαφορεί εντελώς για αυτό το δεδομένο. Αντί αυτού ισχυρίζεται πως “δεν θα πεθάνουμε εάν κάνουμε λιγότερο σεξ, για την ακρίβεια ποτέ κανείς δεν πέθανε επειδή έκανε λιγότερο σεξ”. Αναρωτιέμαι εάν η Emba θα έλεγε κάτι τέτοιο στους ομοφυλόφιλους άντρες που φυλακίστηκαν ή και εκτελέστηκαν. Για το αυτονόητο δικαίωμα τους να κυνηγούν και να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες.
Και είναι άραγε σίγουρη πως κανένας δεν έχει πεθάνει επειδή έκανε λιγότερο σεξ;
Όχι φυσικά κυριολεκτικά. Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε πως η μοναξιά είναι πιο θανατηφόρα από την παχυσαρκία ή το κάπνισμα. Η μοναξιά χαρακτηρίζεται πλέον πανδημία και φυσικά επηρεάζει περισσότερο τους άντρες. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που αυτοκτονούν είναι επίσης άντρες. Ανεξάρτητα όμως του εάν όντως είναι ένα θέμα ζωής και θανάτου, πράγμα που φυσικά δεν θα μάθουμε ποτέ επειδή κανένας δεν θα τολμήσει να διεξάγει σχετικές έρευνες επειδή θα λιθοβολιστεί από τον φεμινισμό, το γεγονός παραμένει πως το σεξ είναι για πολλούς και πολλές από εμάς μια μοναδική ευχαρίστηση στις ζωές μας και σίγουρα μια αυθεντική ανάγκη. Το άρθρο της Emba είναι διάχυτο με απαξίωση της ανάγκης αυτής. Ένα φαινόμενο πολύ συχνό όταν ο φεμινισμός αντιμετωπίζει τις ανάγκες των αντρών.
Για παράδειγμα καμία φεμινίστρια αρθρογράφος, δεν θα θεωρούσε την ανάγκη μιας γυναίκας να γίνει μητέρα και την ανικανότητα της να εκπληρώσει την ανάγκη της αυτή ως κάτι άσχημο. Καμία γυναίκα δεν πέθανε επειδή δεν έγινε μητέρα. Η ανάγκη όμως αυτή της γυναίκας αναγνωρίζεται ως ένα αυτονόητο δικαίωμα στις κοινωνίες μας, είτε αυτή είναι παντρεμένη ή σε σχέση είτε όχι. Το κυρίαρχο φεμινιστικό διήγημα που αφορά το σεξ σχετίζεται απόλυτα με την κυριαρχία και την δύναμη.
Ποτέ με την συναισθηματική και σωματική επιθυμία και ανάγκη.
Παρόμοια θέση παίρνει και η Darlene Lancer μια φεμινίστρια ψυχαναλύτρια. Η Darlene με την γνώριμη αβάσιμη και αντιεπιστημονική προσέγγιση του φεμινισμού στα πράγματα θεωρεί πως “αμέτρητοι άντρες διδάσκονται από τους πατεράδες, τους αδερφούς και τους υπόλοιπους άντρες τριγύρω τους να αντικειμενικοποιούν, κυριαρχούν και να υποβιβάζουν τις γυναίκες”. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία πως ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι κάτι που υποστηρίζουν οι ίδιοι οι άντρες. Που λένε πως δεν βλέπουν έτσι την γυναίκα και το σεξ. Ο φεμινισμός πάντα υποστήριζε πως ανεξάρτητα με το εάν το παραδέχονται ή όχι, οι άντρες θεωρούν αυτονόητη την πρόσβαση στα γυναικεία σώματα όποια στιγμή θέλουν.
Σύμφωνα με αυτή την θεώρηση οι άντρες πρέπει να “μάθουν” πως οι γυναίκες δεν είναι αντικείμενα του σεξ. Και πως η άρνηση στην πρόσβαση τους στο σεξ είναι ένας καλός τρόπος για να διδαχτούν. Η Emba τονίζει πως “θα υπάρχουν κάποιες άβολες αναπροσαρμογές για κάποιους, λιγότερο σεξ και περισσότερο άγχος”, μας ενημερώνει. “Πολύ κρίμα” τελειώνει σαρκαστικά. Είναι ξεκάθαρο πως οι “αναπροσαρμογές” αυτές θα βιωθούν σχεδόν αποκλειστικά από άντρες. Και πως οι γυναίκες θα έχουν τον πλήρη έλεγχο σε αυτές. Η εμμονή του έλεγχου του σεξ σε όλες τους τις διαστάσεις ήταν από πάντα ένα τεράστιο κομμάτι της ατζέντας του φεμινισμού.
Το νόημα του σεξ, το πως και που εστιάζεται, η συχνότητα του, ο προσδιορισμός του όπως και η σκάλα της συναίνεσης του, είναι πλέον πράγματα που πλέον θεωρείται αυτονόητο πως οι γυναίκες πρέπει να ελέγχουν στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Κυρίαρχο κομμάτι αυτής της ασύμμετρης λογικής είναι πως ο άντρας είχε την κυριαρχία στο σεξ για αιώνες. Και άρα τώρα οι άντρες που καμία σχέση δεν είχαν με αυτή την κυριαρχία του παρελθόντος πρέπει να υποφέρουν.
Και φυσικά με την πλάνη πως οι γυναίκες ποτέ δεν εκμεταλλεύονταν την σεξουαλική τους δύναμη ιστορικά.
Ως αποτέλεσμα αυτής της απίστευτης συναισθηματικής, σωματικής και σεξουαλικής πίεσης πολλοί άντρες πλέον ψάχνουν να βρουν άλλες διεξόδους για να ικανοποιήσουν αυτές τους τις ανάγκες. Και φυσικά βομβαρδίζονται από τον φεμινισμό για αυτές τους τις επιλογές. Με λίγα λόγια όταν η ψυχολογική πίεση και ο εκβιασμός που τους ασκούν για να πάρουν το πάνω χέρι δεν πιάνει και αυτοί στρέφονται αλλού, τους κατηγορούν που δεν υπέκυψαν στον εκβιασμό τους αυτόν.
Για παράδειγμα μετά από την παράνοια του metoo, όπου το netflix απαγορεύει στους υπάλληλους του να κοιτιούνται στα μάτια και τα πάντα είναι μια συνεχής παρενόχληση της γυναίκας στον χώρο εργασίας, οι άντρες άρχισαν να αποφεύγουν τις γυναίκες στον χώρο εργασίας. Αυτό μεταφράστηκε στα φεμινιστικά πως “οι άντρες τιμωρούν τις γυναίκες για το metoo”. Το ότι γράφονται δεκάδες άρθρα και βιβλία που καλούν τις γυναίκες να στερήσουν το σεξ από τους άντρες σαν εκδίκηση για το “ιστορικό τους τραύμα” είναι απόλυτα θεμιτό. Όταν οι άντρες αδιαφορούν για τις γυναίκες ως αποτέλεσμα αυτόματα θεωρείται κάτι κακό. Η συνηθισμένη δηλαδή φεμινιστική παράνοια και αφόρητη γκρίνια των φεμινιστριών.
Όταν οι άντρες σταματούν να βγαίνουν με φεμινίστριες φταίνε φυσικά πάλι αυτοί. Και όχι μόνο φταίνε αλλά σύμφωνα με άρθρα που γράφονται η “επικίνδυνη” αυτή τους στάση συνδέεται “άμεσα” με την άνοδο της τρομοκρατίας. Εννοείται. Οι άντρες αρχίζουν να επενδύουν περισσότερο συναισθηματικά στους κολλητούς τους από ότι στις γυναίκες. Και αυτό φυσικά μεταφράζεται από τον φεμινισμό ως “ανικανότητα του άντρα να ανοιχτεί”. Του ίδιου άντρα που όταν ανοίγεται και εξηγεί τις ανάγκες του ο φεμινισμός τις απαξιώνει. Και γράφει άρθρα για το πως να τους τιμωρήσει για αυτές.
Ας εστιάσουμε όμως στην μεγαλύτερη κατά τον φεμινισμό απειλή: τις κούκλες του σεξ.
Την τελευταία πενταετία στο Παρίσι, το Χονγκ Γκονγκ, την Βαρκελώνη, την Μόσχα, το Λος Άντζελες, το Τορόντο και άλλα μέρη, λειτουργούν οίκοι ανοχής με κούκλες του σεξ. Ανδροειδή με δέρμα από σιλικόνη και ανάλογα την τεχνολογία τεχνητή νοημοσύνη κατασκευάζονται με σκοπό να ικανοποιήσουν συναισθηματικά και σεξουαλικά τους άντρες. Πολλοί θα ισχυριστούν πως είναι ένα κακό υποκατάστατο. Όμως για άντρες που βιώνουν συνεχής κοινωνική απόρριψη από τις γυναίκες εξαιτίας της εμφάνισης, του φεμινισμού ή της οικονομικής τους κατάστασης, ανάπηρους, και πολλών ακόμα, οι κούκλες αυτές είναι πολύ προτιμότερες από χρόνια σεξουαλικής και συναισθηματικής στέρησης. Στέρησης που η Emba προτείνει ότι πρέπει οι γυναίκες να υποβάλλουν τους άντρες. Ή απλά κάποιοι τις προτιμούν μετά από τον χειρισμό και το συναισθηματικό μαρτύριο που τους υπέβαλαν γυναίκες στην ζωή τους.
Ο φεμινισμός φυσικά έχει εξοργιστεί με αυτή την όχι όπως την ήθελαν τροπή των πραγμάτων όσον αφορά το παιχνίδι εξουσίας στην σεξουαλική επιθυμία. Το παραλήρημα που ακολουθεί αυτήν την τάση είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα της κλασικής φεμινιστικής ιδεολογίας: δυο μέτρα και σταθμά.
“Η γυναίκα μεταμορφώνεται σε αντικείμενο” φωνάζει η φεμινίστρια και τεράστιου βεληνεκούς μίσανδρη Megan Murphy. “Η βιομηχανία της κούκλας του σεξ, κυριολεκτικά μετατρέπει τις γυναίκες σε αντικείμενα. Όταν μετατρέπεις κάτι ή κάποιον σε αντικείμενο γίνεται αυτόματα πιο εύκολο να προκαλέσεις κακό σε αυτό το κάτι ή το άτομο ή να του συμπεριφερθείς σαν να μην έχει αισθήματα”, μας εξηγεί η Murphy. Φυσικά η μίσανδρη Murphy έχει όπως οι περισσότερες φεμινίστριες εξάλλου πρόβλημα με την γλώσσα που χρησιμοποιεί. Ξεχνά πως το “κυριολεκτικά” δεν ισχύει, μιας και η κούκλα, δεν είναι γυναίκα, αλλά μια κούκλα. Και πως όταν ένα κοριτσάκι αποκεφαλίζει την Μπάρμπι της ή της ξεριζώνει τα μαλλιά δεν κάνει κακό σε κάποια γυναίκα. Αλλά σε μια κούκλα.
Και πως καμία πραγματική γυναίκα δεν έχει βλαφτεί στην όλη αυτή διαδικασία.
Οι γυναίκες αντιθέτως αντικειμενικοποιούν τους άντρες όταν χρησιμοποιούν ερωτικά βοηθήματα που μοιάζουν με το αντρικό πέος. Στην ουσία αφαιρούν ολόκληρο τον άντρα και κρατούν μόνο το πέος. Επειδή ο υπόλοιπος άντρας δεν έχει καμία απολύτως αξία.
Η Murphy φυσικά δηλώνει πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα όταν οι γυναίκες χρησιμοποιούν ερωτικά βοηθήματα για να εκτονωθούν σεξουαλικά. Είναι μόνο όταν οι άντρες το κάνουν που δημιουργείται το πρόβλημα. Επειδή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και απλά ένα παιχνίδι εξουσίας στο σεξ. “Ο λόγος που οι άντρες πηγαίνουν με ιερόδουλες είναι ότι θέλουν να είναι σε μια θέση κυριαρχίας. Και γιατί δεν τους νοιάζει το άτομο που έχουν απέναντι τους”, υποστηρίζει η Murphy. “Με τις κούκλες του σεξ” συνεχίζει “ο άντρας δεν χρειάζεται να αναγνωρίσει τις ανάγκες της γυναίκας”. Ξεχνώντας βολικά πως το ίδιο το κίνημα του φεμινισμού κηρύττει πως οι γυναίκες δεν πρέπει να αναγνωρίζουν τις ανάγκες του άντρα. Και πως πρέπει να τους στερούν το σεξ για να τους τιμωρήσουν για αυτές. Είναι απλά αστείο ρε φίλε.
Είναι ανίκανη να αναγνωρίσει την διαφορά ανάμεσα σε μια κούκλα και μια γυναίκα. Δίνει στην κούκλα ανθρώπινα χαρακτηριστικά με λέξεις όπως “άτομο” και “ιερόδουλες”. Αλλά ταυτόχρονα εκφράζει μια πλήρης απαξίωση για τις ανάγκες του άντρα. Και το πως αυτός νιώθει από την απόρριψη που βιώνει. Ανάμεσα σε έναν ζωντανό άντρα από σάρκα και αίμα, αισθήματα και ανάγκες και ένα αντικείμενο φτιαγμένο από σιλικόνη, αυτό που την απασχολεί είναι το αντικείμενο. Ο ισχυρισμός της Murphy είναι πως οι κούκλες του σεξ θα μάθουν στους άντρες πως να αντικειμενοποιούν τις γυναίκες.
Και πως να ασκούν εξουσία επάνω τους.
Όμως μισό λεπτό για να καταλάβω. Υποθετικά ήδη οι άντρες δεν αντικειμενοποιούν τις γυναίκες και ασκούν εξουσία επάνω τους βάση τους φεμινιστικού δόγματος; Πως μπορούν οι άντρες να “μάθουν” κάτι που έτσι κι αλλιώς ήδη πράττουν μέσα από την υποτιθέμενη “πατριαρχία”; Και εφόσον το σεξ είναι το κυρίαρχο συστατικό της εξουσίας του άντρα επάνω στην γυναίκα όπως πιστεύει ο φεμινισμός, δεν θα έπρεπε οι φεμινίστριες να γιορτάζουν το γεγονός του ότι λιγότεροι άντρες θα ασκούν τέτοια εξουσία σε γυναίκες;
Φυσικά και όχι. Ο φεμινισμός δεν αναγνωρίζει καν πως οι περισσότεροι από αυτούς τους άντρες στρέφονται σε όλα αυτά επειδή πολύ απλά έχουν βιώσει απόρριψη από τις γυναίκες. Ο φεμινισμός δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για την μοναξιά και την ανασφάλεια των αντρών. Που τους κάνει να αυτοκτονούν σε απίστευτους αριθμούς.
Και καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται και τα ανδροειδή έχουν γίνει μέχρι και πολίτες κρατών μια μοναδική ευκαιρία παρουσιάζεται στις δυτικές κοινωνίες που χειριστικά εκβιάζονται για δεκαετίες από τον φεμινιστικό προγραμματισμό. Μια ευκαιρία να αναπροσδιορίσουν την δυναμική στο φάσμα του σεξ. Την στιγμή που μια όλο και περισσότερο εξελισσόμενη βιομηχανία και πρακτικές θα δίνουν όλο και περισσότερες εναλλακτικές λύσεις στην επιθυμία του άντρα για σεξ. Για συντροφικότητα, για αναγνώριση και κατανόηση. Ο φεμινισμός έχει ήδη ξεκινήσει έναν τεράστιο πόλεμο ενάντια στην εξέλιξη. Όπως εξάλλου κάνει και με οποιαδήποτε μορφή εξέλιξης δεν ωφελεί την ατζέντα του.
Έναν πόλεμο που καθιστά τους άντρες “αχρείαστους”.
Όπως συχνά μας υπενθυμίζουν οι φεμινίστριες μιλώντας για την εξωσωματική. Οι άντρες υπάρχουν για να εκβιάζονται και για να τιμωρηθούν. Για να “μάθουν” και για να χειραγωγηθούν. Η άποψη τους ακόμα και στην αναπαραγωγική διαδικάσία δεν μετρά επειδή “δεν έχουν μήτρα”.Δεν έχουν καν δικαίωμα να στραφούν σε κούκλες του σεξ ή άλλες λύσεις για να καλύψουν το ολοένα και μεγαλύτερο συναισθηματικό και σεξουαλικό κενό τους.
Όμως κάθε άνθρωπος που μπορεί να σκεφτεί λογικά χωρίς την μυωπική ματιά του φεμινισμού, μπορεί να δει όχι άντρες που επιθυμούν να κάνουν κακό σε γυναίκες αληθινές ή ψεύτικες, αλλά την αποστροφή και τον φόβο των αντρών αυτών για τις γυναίκες. Που προήλθε μετά από δεκαετίες ψυχολογικής, συναισθηματικής και εκβιαστικής βίας εναντίον τους εξαιτίας του φεμινισμού
