Φεμινιστική ανισότητα

Ας μιλήσουμε για την φεμινιστική ανισότητα. Το 1913 o E. Belfort Bax, ένας από τους πρώτους αντιφεμινιστές, στο βιβλίο του “Η απάτη του Φεμινισμού” είχε ήδη αναγνωρίσει τα δυο μεγάλα σημεία που έκαναν τον φεμινισμό τόσο δημοφιλή παρά την ιδεολογική του ασυναρτησία. Το πρώτο ήταν αυτό που ο Bax ονόμαζε πολιτικό φεμινισμό, και το δεύτερο συναισθηματικό φεμινισμό. Ως πολιτικό φεμινισμό ο Bax όριζε την ιδέα πως οι γυναίκες είναι το ίδιο ακριβώς καλές σε όλα τα πεδία με τους άντρες και πως έπρεπε να αντιπροσωπεύονται ισόποσα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας που αυτές επιθυμούν. Πως πρέπει να υπάρχει ίση μεταχείριση στα δικαστήρια, την εργασία, τα σπορ και πως οτιδήποτε άλλο είναι σεξιστικό.

Από την άλλη πλευρά ο συναισθηματικός φεμινισμός μας εξηγούσε ο Bax, απαιτεί δυο μέτρα και δυο σταθμά για τις γυναίκες και πως η ίση μεταχείριση είναι σεξιστική εξαιτίας της μοναδικής ιστορικής κοινωνικής καταπίεσης που είχε δεχτεί η γυναίκα στο παρελθόν. Πως πρέπει να υπάρχει διαφορετική μεταχείριση στα δικαστήρια, την εργασία, τα σπορ και πως οτιδήποτε άλλο είναι σεξιστικό.

Τα δυο αυτά ακριβώς αντίθετα άκρα πλάθονται συνεχώς μέσα από την αντίληψη πως οι γυναίκες ιστορικά μέχρι ακόμα και σήμερα, καταπιέζονται από τους άντρες, και πως εάν αυτές ήταν υπεύθυνες για την μοίρα του κόσμου, θα είχαν πετύχει όσα πέτυχαν και οι άντρες και ακόμα περισσότερα. Αυτό που ο Bax είχε αναγνωρίσει παραπάνω από 100 χρόνια πριν, είναι ακόμα και σήμερα η διεστραμμένη λογική με την οποία λειτουργεί ο φεμινισμός.

Και κανένας δεν φαίνεται να βλέπει το πρόβλημα.

Κάθε φορά που υπάρχει στην δημόσια σφαίρα μια ιστορία ή περιστατικό που αφορά μια γυναίκα αυτόματα η κοινωνία επικροτεί και κατανοεί την γυναίκα για το επίτευγμα ή το πρόβλημα της αντίστοιχα. Για παράδειγμα πολλά χρόνια πριν την περίπτωση της Carola Rackete που έγινε πέρυσι το προσκύνημα των κοινωνικών δικτύων επειδή παραβίασε τον ιταλικό νόμο για να σώσει πρόσφυγες με το καράβι της, από το διάστημα του 2015 εως το 2019 158 άντρες καπετάνιοι, δάσκαλοι, πυροσβέστες, γιατροί και εθελοντές (ανάμεσα τους και Έλληνες) έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα και διώκονται από τις ιταλικές αρχές. Κανένα ενδιαφέρον δεν έδειξε η κοινωνία ούτε για τον ηρωισμό τους, ούτε για τις νομικές επιπτώσεις που δέχτηκαν για αυτόν.

Αντιθέτως για την Carola γράφτηκαν εκατοντάδες άρθρα, ζωγραφίστηκαν πίνακες και σμιλεύτηκαν μέχρι και αγάλματα. Ακούσαμε για το πως μπορούσε να γίνει ένα καλό πρότυπο για άλλες γυναίκες. Πως κατάφερε να ξεπεράσει τις αντίξοες συνθήκες, γιορτάσαμε για την νίκη της κατά του “πατριαρχικού” συστήματος. Την ενθαρρύναμε και κατανοήσαμε τις δυσκολίες που προσπάθησαν να την λυγίσουν. Απλά επειδή ήταν γυναίκα. Και παρά το γεγονός του ότι ο πατέρας της είναι ένας μεγιστάνας σχεδιαστής όπλων. Για μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες όπλων στην Γερμανία.

Αντιθέτως όταν υπάρχει στην δημόσια σφαίρα μια ιστορία ή περιστατικό που αφορά έναν άντρα, αυτόματα η κοινωνία εστιάζει πάλι στην γυναίκα. Είτε με την μορφή των γυναικών που επηρέασαν την επιτυχία του, την αγάπη της ζωής του, την μητέρα του. Και κυρίως με το εάν και πόσα ακριβώς έχει κάνει για να βοηθήσει τις γυναίκες.

Και κατά πόσο αυτά είναι αρκετά.

Ίσως να έκανε κάποια γυναίκα να νιώθει άβολα. Ή την απέκλεισε από κάπου, ή της έκλεψε κάποια ιδέα για την οποία αυτός πήρε αναγνώριση και όχι αυτή. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλημμυρίζουν από περιπτώσεις γυναικών που εφηύραν κάτι ή που βοήθησαν να εφευρεθεί κάτι και η ιστορία τις ξέχασε. Ή αναγνώρισε απλά τον άντρα εξαιτίας της υποτιθέμενης πατριαρχίας. Φυσικά οι περισσότερες από αυτές τις ιστορίες είναι ψέματα. Ή απλά όπως γίνεται συνήθως με τον φεμινισμό μια υπερβολή. Με αυτό το κομμάτι όμως θα ασχοληθούμε κάποια άλλη στιγμή.

Ίσως ο φεμινισμός να έμαθε στον άντρα πως να είναι καλύτερος άντρας. Πως πήρε τον ρόλο της μαμάς ή πως μια γυναίκα τον βοήθησε να πετύχει τα όνειρα του. Σε όλες τις περιπτώσεις η αξία του άντρα στην δημόσια σφαίρα κρίνεται βάση των στερεοτύπων που οι γυναίκες έχουν θέσει.

Οποιαδήποτε γυναίκα πετυχαίνει κάτι, έχει δείξει φιλοδοξία, θάρρος και επένδυσε χρόνο και δουλειά. Ένας άντρας ο οποίος πετυχαίνει κάτι το έχει πετύχει εξαιτίας του προνομίου του. Και της πατριαρχίας που τον βοηθά να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα εις βάρος της γυναίκας. Και εάν μας αποδείξει πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει θα στιγματιστεί ως μισογύνης και δεν θα μπορεί να είναι πρότυπο.

Φεμινιστική ανισότητα.

Η μόνη εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα είναι όταν ένας άντρας πεθαίνει ή τραυματίζεται σοβαρά για να σώσει ή προστατέψει γυναίκες ή παιδιά. Όπου εκεί του αναγνωρίζεται ότι έπραξε το καθήκον του ως άντρας. Καμία φεμινίστρια δεν θα παραπονεθεί για το χάσμα ανάμεσα στα φύλα που αφορά την αυτοθυσία, τους θανάτους σε πυρκαγιές και φυσικές καταστροφές. Στο πεδίο της μάχης ή αυτούς που προκαλούνται από εργατικά ατυχήματα.

Όπως ας πούμε κάνει για την υποτιθέμενη διαφορά στους μισθούς ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, κάτι που έχει απομυθοποιηθεί εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια, ενώ δεν ασχολείται ποτέ με το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στα φύλα όσον αφορά τις φυλακές, την αστεγία, τις αυτοκτονίες, τον αλκοολισμό, τις ψυχικές ασθένειες και όλες τις πτυχές τις κοινωνίας που οι άντρες στην συντριπτική τους πλειοψηφία αδικούνται ή υποφέρουν. Σε όλα τα θέματα, μικρά ή μεγάλα, ουσιαστικά ή ανούσια η στάση του φεμινισμού είναι πάντα ίδια. Μια που έχει δυο μέτρα και δυο σταθμά. Φεμινιστική ανισότητα.

Σε οποιοδήποτε θέμα που αφορά τον άντρα η ευθύνη αποδίδεται αποκλειστικά σε αυτόν. “Τι φταίνε οι γυναίκες εάν ο άντρας γίνεται αλκοολικός”; “Γιατί δεν κάνουν κάτι οι άντρες για αυτό εφόσον τους αφορά”; Αντιθέτως για οποιαδήποτε θέμα η γυναίκα υποφέρει ο λόγος είναι πάντα η πατριαρχία. “Δεν θα σκότωνε το παιδί της και δεν θα αυτοκτονούσε εάν η πατριαρχία δεν της είχε αναθέσει τον ρόλο της μητέρας”. “Γιατί οι άντρες δεν κάνετε αρκετά πράγματα για αυτό που αφορά τις γυναίκες”;

Εάν μια γυναίκα και ένας άντρας κάνουν σεξ μεθυσμένοι ο άντρας μπορεί να κατηγορηθεί για βιασμό. Επειδή η γυναίκα ήταν μεθυσμένη. Ενώ η γυναίκα δεν μπορεί να κατηγορηθεί για βιασμό επειδή ο άντρας ήταν μεθυσμένος. Για την ακρίβεια όλες σχεδόν οι έρευνες που καταμετρούν βιασμούς είναι έρευνες μεροληπτικές. Που για να φουσκώσουν τα νούμερα καταμετρούν περιστατικά όπου η γυναίκα έχει πιει έστω και ένα ποτήρι κρασί ως βιασμό. Το ότι η γυναίκα επιλέγει να πιει αλκοόλ την καθιστά αυτόματα ανεύθυνη των πράξεων της. Ενώ αντίστοιχα όχι τον άντρα. Φεμινιστική ανισότητα.

Σε οποιοδήποτε μέρος της δημόσιας ή της ιδιωτικής σφαίρας όταν μια γυναίκα κατηγορήσει έναν άντρα για αδικία, ανέντιμη συμπεριφορά, σεξουαλική παρενόχληση ή βιασμό, θα της δωθεί προσοχή. Το θέμα θα εξεταστεί σοβαρά και η ίδια θα αναγνωριστεί ως παράδειγμα προς μίμηση, ηρωίδα και ως επιζών. Το να κατηγορήσει ένας άντρας μια γυναίκα για αδικία, ανέντιμη συμπεριφορά, σεξουαλική παρενόχληση ή βιασμό φαντάζει κάτι εξωπραγματικό. Και θα χλευαστεί και κατηγορηθεί για μισογυνισμό. Ακόμα και όταν ένας άντρας απλά διαφωνήσει με μια γυναίκα σε ένα θέμα που αφορά την υποτιθέμενη ισότητα της θα κατηγορηθεί για μισογυνισμό. Και θα θεωρηθεί ακόμα και απειλή για τον “ασφαλή χώρο” της γυναίκας. Φεμινιστική ανισότητα.

Όταν μια γυναίκα κατηγορεί έναν άντρα για κάτι τότε μιλά από μια θέση δύναμης που τον καθιστά ανίκανο να καταλάβει πως έχει άδικο. Πως το αντρικό του προνόμιο τον τυφλώνει, τον κάνει αναίσθητο και περιορίζει την κατανόηση του. Κατηγορίες που φυσικά δεν μπορούν να αντικρουστούν μιας και ανήκουν στην θεωρητική σφαίρα της πατριαρχίας. Και άρα θα φανεί πως η γυναίκα έκανε μια ορθή παρατήρηση ενώ στην ουσία έχει πει μια ακατανόητη και αβάσιμη μπούρδα.

Αντιθέτως ένας άντρας δεν μπορεί να κατηγορήσει μια γυναίκα για προνόμιο ή κατάχρηση δύναμης. Μιας και οι γυναίκες βασίζονται πάντα στο υποτιθέμενο βίωμα καταπίεσης το οποίο οι άντρες δεν καταλαβαίνουν. 

Και που τις καθιστά αυτόματα αγωνιστές της δικαιοσύνης και της ισότητας.

Υπάρχουν εκατοντάδες, όχι, χιλιάδες λίστες για τα πράγματα που οι άντρες πρέπει να κάνουν για να κάνουν τις ζωές των γυναικών ευκολότερες. Ολόκληρες λίστες με συμβουλές και απαιτήσεις που έκαναν απόβαση μέχρι και στο νομικό κομμάτι των κοινωνιών. Από μικρολεπτομέρειες όπως το πως ο άντρας πρέπει να μιλά, τις παύσεις του, το να μην διακόπτει, το που θα κοιτά. Εάν θα κοιτά, εάν και πότε πρέπει να κάνει κομπλιμέντο και ακόμα πως πρέπει να βγάλει τον σκασμό και να το βουλώσει. Φυσικά οι άντρες δεν επιτρέπεται να έχουν τέτοιες λίστες ειδάλλως θα κατηγορηθούν με την απεχθής κατηγορία του mansplaining.

Οι άντρες συνεχώς πιέζονται να βάλουν τον εαυτό τους στην θέση της γυναίκας. Από το καθημερινό “δεν ξέρεις τι τραβάμε”, το “δες το από την δική της οπτική” μέχρι και το “απλά πίστεψε την”. Όπως και σε ολόκληρες καμπάνιες σαν το “περπάτα ένα μίλι στα παπούτσια της”. Φυσικά οι γυναίκες όχι μόνο δεν ενθαρρύνονται να κάνουν ακριβώς το ίδιο αλλά δεν νιώθουν πως χρειάζεται. Μιας και υποτίθεται πως “γνωρίζουν τους άντρες”, “ξέρουν τι θέλουν οι άντρες”. Και φυσικά μεταφράζουν οποιοδήποτε γνώρισμα τους μέσα από την φεμινιστική ματιά της πατριαρχίας. Φεμινιστική ανισότητα.

Η γνώμη των αντρών για τα δικά τους προβλήματα καθίσταται αόρατη. Επειδή για αρχή έχουν προνόμιο και άρα δεν έχουν προβλήματα, τα προβλήματα τους είναι υποδεέστερα και ανάξια αναφοράς ή απλά τα προβλήματα τους μεταφράζονται μέσα από το αφήγημα του φεμινισμού. Οι άντρες πρέπει να το βουλώσουν ακόμα και όταν συζητάνε για τα προβλήματα τους. Φεμινιστική ανισότητα.

Οι γυναίκες γνωρίζουν τους άντρες καλύτερα από αυτούς.

Εάν κάποιος άντρας παραπονεθεί για την ανισότητα που υπάρχει σε οποιοδήποτε φάσμα της δημόσιας ή ιδιωτικής σφαίρας όσον αφορά την γυναίκα, θα του εξηγηθεί (επειδή φυσικά δεν υπάρχει womansplaining) πως απλά παραπονιέται επειδή “αρχίζει να χάνει το αντρικό προνόμιο του”.

Στο νομικό κομμάτι τα πράγματα είναι ακόμα πιο αντιφατικά. Εάν μια γυναίκα κακοποιήσει ή δολοφονήσει έναν άντρα η κοινωνία θα υποθέσει ότι αυτή ήταν σε αυτοάμυνα. Και πως αυτός πήρε αυτό που του άξιζε. Το περιστατικό θα είναι η αρχή δεκάδων συζητήσεων για την έμφυλη βία. Και θα υπάρχει κάλεσμα για ευαισθητοποίηση για την ενδοοικογενιακή βία που δέχονται οι γυναίκες. Ο νόμος θα αντιμετωπίσει τις περιπτώσεις ως αυτοάμυνα τις περισσότερες φορές. Και οι ποινές που θα δοθούν θα είναι πολύ μικρότερες από τις ανάλογες των αντρών. Θα υπάρξουν ακόμα και κρατικά προγράμματα που θα προσπαθήσουν να κρατήσουν τις γυναίκες αυτές έξω από την φυλακή, ακόμα και στην Ελλάδα.

Οποιοσδήποτε άντρας κακοποιήσει η σκοτώσει μια γυναίκα η κοινωνία θα υποθέσει πως την σκότωσε επειδή απλά ήταν γυναίκα. Η λεγόμενη γυναικοκτονία υπάρχει ως όρος από τα τέλη του 70. Και επεξηγεί πως ένας άντρας δολοφονεί μια γυναίκα επειδή αυτός απλά έχει πέος και επειδή αυτή απλά είναι γυναίκα. Εν ολίγοις ο φεμινισμός αντικαθιστά και την εγκληματολογία και σου εξηγεί πως δεν υπάρχουν ποτέ άλλα κίνητρα όταν δολοφονείται μια γυναίκα. Πέρα από το γεγονός του ότι απλά είναι γυναίκα. Εν ολίγοις ο άντρας δεν μπορεί ποτέ να έχει ένα καλό κίνητρο όταν δολοφονεί.

Όπως η γυναίκα που πάντα έχει.

Σίγουρα όχι αυτό της αυτοάμυνας. Μιας και ο φεμινισμός έχει πάλι φροντίσει με ψέματα και μεροληπτικές μελέτες που αδιαφορούν για την “έμφυλη” βία που αφορά τον άντρα, να διαφημίζει πως ο άντρας σπάνια είναι θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Η προσοχή θα στραφεί και πάλι στην γυναίκα. Το πραγματικό θύμα. Και θα επιζητηθεί μεγαλύτερη αφύπνιση για τον κίνδυνο που οι γυναίκες διατρέχουν σε αυτό το κομμάτι.

Όταν ένας άντρας σκοτώνει το παιδί του ακόμα και όταν οι πιθανότητες να διαπράξει κάτι τέτοιο ο πατέρας είναι 1 στις 10 στις περιπτώσεις βρεφοκτονίας, αντιμετωπίζει την κοινωνική κατακραυγή ως πα-τέρας. Και κανένα ελαφρυντικό δεν θα του αποδοθεί για ψυχικά προβλήματα που είχε πολύ πριν την δολοφονία. Όταν μια γυναίκα δολοφονεί το παιδί της ακόμα και όταν οι πιθανότητες να διαπράξει κάτι τέτοιο η μητέρα είναι 8 στις 10 στις περιπτώσεις βρεφοκτονίας, χαίρεται αυτόματα της κοινωνικής κατανόησης για τον λόγο που διέπραξε την δολοφονία. Πολλές φορές αυτόματα θα κατηγορηθεί η πατριαρχία για την πράξη αυτή και όχι η ίδια, και ακόμα και όταν δεν υπάρχουν ψυχικά νοσήματα στην μέση αυτά θα υποθετηθούν για να αιτιολογήσουν την πράξη της.

Και φυσικά όταν ένας άντρας δολοφονεί μια γυναίκα το θέμα θα μας απασχολεί για μήνες. Ακόμα και χρόνια στα ΜΜΕ. Ενώ αντιθέτως οι περιπτώσεις γυναικών που δολοφονούν τους άντρες τους περνάνε απαρατήρητες. Στην Ελλάδα το 2019 είχαμε σχεδόν ίδιο αριθμό γυναικών που δολοφόνησαν τους συντρόφους τους με αυτόν γυναικών που δολοφόνησαν τις συντρόφους τους. Φυσικά αυτό δεν είναι κάτι που μας απασχολεί μιας και ή “θα το άξιζαν”.

Ή είναι απλά άντρες.

Το παρελθόν κακοποίησης μιας γυναίκας που δολοφονεί πάντα απασχολεί την δημόσια γνώμη. Το παρελθόν κακοποίησης ενός άντρα που δολοφονεί δεν την απασχολεί ποτέ. Μια γυναίκα που δολοφονεί πάντα προβάλλεται ως αποτυχία του πατριαρχικού συστήματος να την βοηθήσει ώστε να μην φτάσει στο σημείο να δολοφονήσει. Ενώ ένας άντρας που δολοφονεί πάντα προβάλλεται ως αποτυχία του πατριαρχικού συστήματος να τον τιμωρήσει όταν έπρεπε. Κανένας και καμία δεν θα αναρωτηθεί εάν και αυτός θα μπορούσε να είχε βοηθηθεί ώστε να μην φτάσει στο σημείο να δολοφονήσει.

Στην εποχή της υποτιθέμενης ισότητας του φεμινισμού δεν βοηθάμε τους άντρες. Τους κατηγορούμε και τους καταδικάζουμε ακόμα και για ανύπαρκτα εγκλήματα. Ακόμα και όταν αυτοί κάνουν ένα κομπλιμέντο ή κοιτούν κάποια. Στην εποχή της υποτιθέμενης ισότητας του φεμινισμού σπανίως καταδικάζουμε και τιμωρούμε γυναίκες. Αντί αυτού τις κατανοούμε, νιώθουμε συμπόνια, τις δικαιολογούμε και εφευρίσκουμε τρόπους να τις κρατάμε μακρυά από την τιμωρία και τις φυλακές.

H και ακόμα τις ηρωοποιούμε όταν δολοφονούν και τις προσκυνάμε. Φεμινιστική ανισότητα.

Ακόμα και μετά από παραπάνω από έναν αιώνα, ο φεμινισμός συνεχίζει να λειτουργεί όπως υπέδειξε ο E. Belfort Bax. Με δυο μέτρα και δύο σταθμά. Με Φεμινιστική ανισότητα.. Και αυτός είναι και ο μόνος λόγος που ακόμα και σήμερα λανθασμένα εκλαμβάνεται ως ένα κίνημα που πρεσβεύει την ισότητα.