Γιατί η δυστυχία των γυναικών αυξάνεται;
Για χρόνια ακούω πως η δυστυχία των γυναικών έχει αυξηθεί κατακόρυφα τις τελευταίες δεκαετίες. Και είναι λογικό. Οι κοινωνίες μέσα από τις παρεμβάσεις του φεμινιστικού κινήματος συμπεριφέρεται πλέον στις γυναίκες λες και είναι κακομαθημένα παιδιά. Και αυτό είναι μια συνταγή για σίγουρη μιζέρια. Ας ρίξουμε μια ματιά σε μια έρευνα με τον τίτλο “το παράδοξο της φθίνουσας ευτυχίας των γυναικών”. Η έρευνα έχει βασιστεί σε πολλές άλλες που ερευνούν ποικίλους παράγοντες ευτυχίας. Και είναι μια καλή απάντηση στην συνεχή απαίτηση των φεμινιστριών για περισσότερες πολιτικές που θα βοηθήσουν τις γυναίκες να χειραφετηθούν.
Αν και δεν το λέει ευθέως η έρευνα αφήνει υπόνοιες πως οι φεμινιστικές αυτές απαιτήσεις είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι γυναίκες για να ευτυχίσουν.
Η συνολική αναφορά της έρευνας είναι ξεκάθαρη. Η ευτυχία και η ικανοποίηση που βιώνουν οι γυναίκες για τις ζωές τους έχει πάρει φθίνουσα πορεία από το 1970. Και αυτό είναι κάτι που βιώνουν όλες οι γυναίκες ανεξαρτήτως τάξης, οικονομικής κατάστασης και γεωγραφικής θέσης, με μια μόνο εξαίρεση. Η μόνη εξαίρεση στον κανόνα είναι οι αφροαμερικάνες γυναίκες οι οποίες βιώνουν μεγαλύτερη ευτυχία από ότι στο παρελθόν, αλλά και από τους αφροαμερικάνούς άντρες.
Η ευτυχία των γυναικών έχει μειωθεί σε σύγκριση με την ευτυχία των γυναικών που ζούσαν σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους.
Αλλά και σε σύγκριση με την ευτυχία των αντρών. Και αυτό ισχύει παρά το γεγονός του ότι οι γυναίκες έχουν πολλές περισσότερες επιλογές από ότι στο παρελθόν και το γεγονός του ότι οι γυναίκες αναφέρουν πως πιστεύουν πως το φύλο τους τα πάει καλύτερα από ότι στο παρελθόν.
Η έρευνα δείχνει πως ενώ υπάρχει πλέον πρόσβαση των γυναικών σε όλους τους εργασιακούς τομείς, οι μισθοί τους έχουν αυξηθεί όπως και το εκπαιδευτικό τους επίπεδο, δεν νιώθουν ευτυχία στις ζωές τους. Πως μπορεί να εξηγηθεί το φαινόμενο πως ενώ τα πηγαίνουν καλύτερα η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών, με μόνη εξαίρεση τις αφροαμερικανές γυναίκες, βιώνουν λιγότερη ευτυχία από ότι στην δεκαετία του 70; Οι ερευνητές δεν υποκρίνονται πως γνωρίζουν την απάντηση αλλά δεν με εκπλήσσει πως λαμβάνουν υπόψιν τους αρκετές φεμινιστικές θεωρίες.
Μια τέτοια θεωρία λέει πως η μισθωτή δουλειά οδήγησε τις γυναίκες να εργάζονται παραπάνω ώρες εξαιτίας των υποχρεώσεων στο σπίτι τους. Οι ίδιοι οι ερευνητές όμως είναι αρκετά ειλικρινείς για να παραδεχτούν πως μια τέτοια θεωρία δεν είναι βάσιμη μιας και όλα τα στοιχεία από τις έρευνες που έχουν γίνει δεν προτείνουν κάτι τέτοιο. Αντιθέτως δείχνουν πως τώρα, περισσότερο από ποτέ, ο χρόνος που ξοδεύει η γυναίκα για τις υποχρεώσεις του σπιτιού είναι λιγότερος από ποτέ, χάρις στην τεχνολογία και το ότι πλέον οι άντρες βοηθούν περισσότερο από ποτέ στις δουλειές του σπιτιού. Μια άλλη θεωρία που δεν μπορεί όμως να μετρηθεί και άρα είναι ιδιαίτερα ελκυστική για τις φεμινίστριες είναι πως οι άντρες ασχολούνται με χόμπι και δραστηριότητες που είναι πιο ευχάριστες για αυτούς από ότι οι γυναίκες.
Οι ερευνητές προτείνουν μάλιστα πως “οι άντρες μπορεί να ήταν αυτοί που εντέλει επωφελήθηκαν από φεμινιστικό κίνημα”.
Αυτό με έκανε πραγματικά να γελάσω. Αυτοί οι πονηροί άντρες καταφέρνουν πάντα να χρησιμοποιούν τα πάντα προς όφελος τους. Ακόμα και το φεμινιστικό κίνημα. Μια ακόμα θεωρία που θυμίζει εξοργιστικά πολύ την φεμινιστική προσέγγιση στα πράγματα είναι πως οι μισθοί των αντρών που έχουν μειωθεί από το 1970. Και πως αυτό δημιουργεί δυσφορία στις γυναίκες τους. Με λίγα λόγια ενώ οι άντρες είναι αυτοί που πλέον πληρώνονται λιγότερο, είναι οι γυναίκες αυτές που δυστυχούν περισσότερο από αυτό το γεγονός.
Προς έκπληξη μου όμως οι ερευνητές προτείνουν ανάμεσα σε άλλα και δυο ακόμα θεωρίες για την φθίνουσα ευτυχία των γυναικών, που συνδέονται με την υπόσχεση της κοινωνικής ουτοπίας που υπόσχεται ο φεμινισμός.
Παρατηρούν πως πλέον οι γυναίκες συνηθίζουν να συγκρίνουν τις ζωές τους με αυτές των αντρών. Και πως συγκρίνουν τις δικές τους ζωές με τις υποσχέσεις που τους έδωσε το φεμινιστικό κίνημα. Και φυσικά αυτό βγάζει νόημα. Οι γυναίκες όντως συνηθίζουν να συγκρίνουν τις ζωές τους με αυτές των αντρών πολύ περισσότερο τώρα από ότι παλιότερα όπου οι κόσμοι των φύλων ήταν πιο διαχωρισμένοι. Και η φεμινιστική προπαγάνδα τις έχει πείσει εδώ και δεκαετίες πως οι ζωές τους είναι πολύ πιο δύσκολες από αυτές των αντρών, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άντρες στις ζωές τους.
Ως αποτέλεσμα οι γυναίκες συνεχίζουν να συγκρίνουν την τωρινή τους κατάσταση με την υπόσχεση της φεμινιστικής ουτοπίας και απογοητεύονται επειδή συνειδητοποιούν πως αυτή δεν πραγματώθηκε κατά την διάρκεια της δικής τους ζωής. Οι άντρες αντιθέτως δεν συνηθίζουν να συγκρίνουν τις ζωές τους με αυτές των γυναικών. Και δεν απασχολούνται ιδιαίτερα με τις υποσχέσεις μιας ονειρικής ουτοπίας.
Ένας πραγματικά αμερόληπτος αναγνώστης που διαβάζει την έρευνα δεν μπορεί παρά να συμπεράνει πως το φεμινιστικό κίνημα απέτυχε οικτρά.
Ενώ το φεμινιστικό κίνημα κατάφερε να πετύχει όσα υπόσχονταν πως θα καλυτερέψουν τις ζωές των γυναικών, απέτυχε να προσφέρει όχι απλά ευτυχία αλλά ακόμα και βασική ικανοποίηση για όλες τις γυναίκες που υποστηρίζει πως αγωνίζεται. Αντιθέτως αύξησε την δυστυχία των γυναικών. Οι φεμινίστριες φυσικά έχουν τις δικές τους μεταφράσεις για αυτό το παράδοξο. Συνήθως προβάλλουν ως δικαιολογίες αόρατα πράγματα που δεν μπορούν να αποδειχτούν ή να μετρηθούν, όπως για παράδειγμα το “προνόμιο” των αντρών, και σε κάθε περίπτωση καταλήγουν πως για να ευτυχίσουν οι γυναίκες πρέπει οι κοινωνίες μας να κάνουν περισσότερα πράγματα για αυτές. Όταν λένε φυσικά κοινωνίες εννοούν τους άντρες.
Όμως αυτές οι δικαιολογίες στερεύουν. Όλοι οι στόχοι που είχε θέσει το φεμινιστικό κίνημα έχουν πλέον εκπληρωθεί. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη σεξουαλική ελευθερία. Περισσότερες επαγγελματικές επιλογές, ίσους μισθούς, μεγαλύτερα ποσοστά από τους άντρες ως απόφοιτες πανεπιστημίων. Και περισσότερα διδακτορικά από αυτούς.
Το συμπέρασμα είναι πως ο φεμινισμός αύξησε την δυστυχία των γυναικών. Μεγαλύτεροι μισθοί, σεξουαλική ελευθερία, την δυνατότητα της έκτρωσης χωρίς την συγκατάθεση του πατέρα, την δυνατότητα να παίρνει διαζύγιο και να συνεχίζει να ζει με τα χρήματα του πρώην άντρα της, την δυνατότητα να συμπεριφέρεται ως περήφανη τσούλα και να χειροκροτείται για αυτό. Τίποτα από όλα αυτά δεν έκανε τις γυναίκες πιο ευτυχισμένες.
Για την ακρίβεια τις έκανε πιο δυστυχισμένες.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο πως ακόμα και οι γυναίκες που δεν ζουν με τις προσταγές της φεμινιστικής ιδεολογίας βιώνουν εξίσου μεγάλη δυστυχία. Το φεμινιστικό δόγμα επηρέασε τον τρόπο που όλες οι γυναίκες βιώνουν τις ζωές τους. Ανακατασκευάζοντας τα θέλω τους βάση των θεωριών του. Στην τελευταία παράγραφο της έρευνας οι ερευνητές αναφέρουν έναν άλλον ερευνητή, τον Diener, ο οποίος θέτει μια πολύ σημαντική παράμετρο. Αναφέρει πως “αντικειμενικές συνθήκες όπως η υγεία, η άνεση, η ηθική ή ο πλούτος φαίνεται πως ενώ επηρεάζουν την ευτυχία δεν την προσδιορίζουν”. Με λίγα λόγια το να έχει κάποια την υγεία της παίζει κάποιο ρόλο στην ευτυχία της. Αλλά δεν αρκεί για να είναι ευτυχισμένη.
Όμως η λέξη που προσωπικά εστίασα περισσότερο είναι η λέξη “ηθική”. Μια λέξη που όχι μόνο λείπει καθολικά από την υπόλοιπη έρευνα αλλά και από την πλειοψηφία των μοντέρνων αναζητήσεων για την ευτυχία. Και όμως δεν ήταν καθόλου έτσι για χιλιάδες χρόνια, και σχεδόν για όλους κυριολεκτικά τους φιλόσοφους πριν την δική μας εποχή. Για τους αρχαίους φιλόσοφους για παράδειγμα η ευτυχία δεν ήταν κάποιο συγκεκριμένο συναίσθημα. Αλλά ο τρόπος που επέλεγες να ζήσει την ζωή σου. Με βασικές αρχές, την λογική και μια ουσιαστική ηθική πυξίδα.
Και οι προηγούμενες γενιές γυναικών χαρακτηρίζονταν από αυτές τις αρχές. Μάθαιναν να προσφέρουν στους άλλους και να στηρίζουν τους άντρες και τα παιδιά τους. Είχαν την αίσθηση της αγνότητας, και προσπαθούσαν ενεργά να ζήσουν μια ηθική και αξιοπρεπής ζωή ως ενεργά μέλη μιας κοινότητας. Ο φεμινισμός διαστρέβλωσε μεθοδικά όλες αυτές τις αρετές. Σύμφωνα με αυτόν όλα τα παραπάνω κρατούσαν τις γυναίκες δέσμιες. Αντάλλαξε την αίσθηση της κοινότητας και της υποστήριξης με μια εγωκεντρική δυναμική που εστιάζει αποκλειστικά στο άτομο. Μια δυναμική που όχι μόνο δεν ωφέλησε αλλά αύξησε την δυστυχία των γυναικών.
Κυριολεκτικά οποιαδήποτε συζήτηση που αφορά την γυναίκα και την ηθική πυξίδα μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού συνόλου έχει απαγορευτεί.
Ενώ η αξία του άντρα συνεχίζει να μετριέται βάση των πατροπαράδοτων ηθικών αξιών που τον χαρακτήριζαν και παλιότερα. Πόσα μπορεί να προσφέρει στην οικογένεια του; Πόσο σκληρά δουλεύει; Πόσο υπερασπίζεται τους αδύναμους; Πόσο έτοιμος είναι να θυσιαστεί για την οικογένεια του; Πόσο θαρραλέος είναι; Πόσο έτοιμος να πεθάνει για την πατρίδα και το σπίτι του; Πόσο σέβεται, αγαπά και στηρίζει την γυναίκα του;
Αντιθέτως αυτές οι αρετές δεν ισχύουν για τις γυναίκες, αλλά έχουν μεθοδικά αντιστραφεί από τον φεμινισμό. Πόσα μπορεί να κάνει για τον εαυτό της έξω από την οικογένεια; Πόσο λιγότερο μπορεί να δουλεύει; Πόσο πρέπει να την υπερασπίζονται ως αδύναμη; Γιατί να θυσιαστεί για την οικογένεια της; Δεν οφείλει να σέβεται, να αγαπά και να στηρίζει τον άντρα της. Υπάρχουν κυριολεκτικά χιλιάδες άρθρα που τις συμβουλεύουν να απατούν τους άντρες τους και πως να το κάνουν καλύτερα. Πως να τους χωρίζουν όταν δεν έχουν κάτι να τους προσφέρουν. Πως να απαιτούν από το κράτος να μεγαλώνει τα παιδιά τους αντί για αυτές.
Ρωτήστε μια οποιαδήποτε φεμινίστρια ποιος είναι ο ορισμός μιας “ηθικής γυναίκας” και αυτή είτε θα γελάσει ειρωνικά και θα αρνηθεί να απαντήσει, είτε θα πει πως είναι αυτή που πολεμά την “πατριαρχία”. Με λίγα λόγια θα απαντήσει μια αερολογία χωρίς ουσιαστικό θετικό περιεχόμενο. Το βασικό πρόβλημα είναι πως ο φεμινισμός αντέστρεψε όλες τις ουσιαστικές αξίες των γυναικών και τις αντικατέστησε με άχρηστο θυμό. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι διαφωνούσαν στο εάν η ηθική αρκεί ή όχι για την ευτυχία.
Όλοι όμως συμφωνούσαν πως χωρίς ηθική δεν μπορεί να υπάρχει ευτυχία.
Με το να δυναμιτίζει τις αρχές που χαρακτήριζαν τις γυναίκες για αιώνες ο φεμινισμός πήρε από τα χέρια των γυναικών την ηθική τους πυξίδα. Και την αντικατέστησε με δυστυχία. Ο φεμινισμός αύξησε έτσι την δυστυχία των γυναικών. Και όσο μεγαλύτερη δύναμη κερδίζει, τόση μεγαλύτερη μιζέρια θα προσφέρει στις γυναίκες που υποθετικά εκπροσωπεί.
