Red pill, mgtow, MRA, ίνσελς και φεμινισμός μέρος α
Συχνά ακούμε από τις φεμινίστριες όταν συζητάμε για κάποιο θέμα που αφορά τους άντρες τις λέξεις “γιατί δεν κάνετε κάτι για αυτό”. Που υπονοούν πως οι άντρες δεν προσπαθούν αρκετά για να οργανωθούν και να λύσουν τα προβλήματα που αφορούν το φύλο τους όπως υποθετικά κάνουν οι φεμινίστριες. Η οργάνωση των αντρών όσον αφορά την προάσπιση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους είναι ένα αρκετά σύνθετο θέμα και αντιμετωπίζει αρκετά εμπόδια για να πραγματωθεί. Και το πιο βασικό από όλα είναι ο φεμινισμός. Πριν μιλήσουμε λοιπόν για τους red pillers, τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των αντρών (mra), τους mgtow και τους ίνσελς, χρειάζεται πρώτα να κατανοήσουμε τους παράγοντες που οδηγούν τις κοινωνίες μας να αντιμετωπίζει το μισανδρικό αφήγημα του φεμινισμού ως κάτι ηθικό.
Και πως ο φεμινισμός εκμεταλλεύεται αυτή την ανοχή για να πολεμήσει ενεργά τις προσπάθειες των αντρών να οργανωθούν.
Μέσα από βιολογικά ένστικτα αλλά και δεκαετίες φεμινιστικής προπαγάνδας είμαστε διστακτικοί στο να υποθέσουμε πως οι γυναίκες μπορεί να έχουν εγκληματικά κίνητρα. Διστακτικοί στο να κρίνουμε τις επιλογές τους, ακόμα και να παραδεχτούμε πως έχουν επιλογές. Και είμαστε συνεχώς ανοιχτοί στο να δεχτούμε τις δικαιολογίες που χρησιμοποιούν. Το να λες όχι σε μια γυναίκα, έχει γίνει σχεδόν κοινωνικά μη αποδεκτό. Το φαινόμενο αυτό έχει ονομαστεί “φαινόμενο της υπέροχης γυναίκας” σε μια έρευνα η οποία δείχνει πως οι άντρες αλλά και οι γυναίκες συνηθίζουν να έχουν θετική προδιάθεση προς τις γυναίκες, πολύ περισσότερο από ότι έχουν προς τους άντρες.
Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα λοιπόν του φεμινισμού είναι πως υποθετικά προσπαθεί να καταρρίψει τα στερεότυπα, την στιγμή που η επιβίωση του εξαρτάται από τα στερεότυπα ιπποσύνης, υπομονής και αυτοθυσίας που καλλιεργούν οι άντρες για τις “αδύναμες” γυναίκες. Η ρητορική μίσους του φεμινισμού είναι πλέον όχι απλά αποδεκτή αλλά διαφημίζεται και ως “αναγκαία” για την χειραφέτηση της γυναίκας. Για το βιβλίο της Pauline Harmange “Μισώ τους άντρες” για παράδειγμα διαβάζουμε το εξής. “Η κατηγορία της μισανδρίας είναι ένας μηχανισμός αποσιώπησης : ένας τρόπος να φιμωθεί ο θυμός, βίαιος καμιά φορά, αλλά πάντοτε νόμιμος, των καταπιεσμένων προς τους καταπιεστές τους. Το να συγκαλύπτεις τη μισανδρία, το να την θεωρείς μια μορφή σεξισμού είναι σαν να κρύβεις κάτω από το χαλί με τρόπο δόλιο τους μηχανισμούς που κάνουν τη σεξιστική καταπίεση ένα συστημικό φαινόμενο, το οποίο υποστηρίζεται από την ιστορία, την κουλτούρα και την εκάστοτε εξουσία”. Είναι τόσο απλό.
Όχι μόνο η δημόσια μισανδρία, ακόμα και η βίαιη, είναι κατανοητή και απαραίτητη. Αλλά και οποιαδήποτε κριτική ασκηθεί σε αυτή είναι ανήθικη. Επειδή έτσι “υποστηρίζεις την καταπίεση των γυναικών”. Το φαινόμενο είναι πλέον κανονικοποιημένο. Μπορούμε να διαβάσουμε άρθρα που έχουν γραφτεί από διάσημες φεμινίστριες Ακαδημαϊκούς με τίτλο “Γιατί δεν μπορούμε να μισούμε τους άντρες;” σε τεράστιες εφημερίδες όπως η Washington Post. Μπορούμε να δούμε διάσημες φεμινίστριες συγγραφείς να ρωτάνε “πόσους άντρες πρέπει να σκοτώσουμε για να σταματήσουν να μας βιάζουν”;
Η δημόσια επίδειξη μισανδρίας αλλά και η ανοχή της κοινωνίας μας σε αυτή δεν είναι φυσικά ένα πρόσφατο φαινόμενο.
Το SCUM manifesto εκδόθηκε από το 1968 και από την πρώτη κιόλας σελίδα του αναφέρεται στους άντρες ως υπάνθρωπους και καλεί τις γυναίκες να τερματίσουν το είδος τους. Στο μανιφέστο της η Valerie Solanas από τότε κανονικοποιούσε την τώρα πολύ αποδεκτή μισανδρία. “Η εξολόθρευση των αντρών είναι μια σωστή και δίκαιη πράξη, που ωφελεί τις γυναίκες” μας εξηγούσε το διήγημα που διδάχτηκε στα Αμερικανικά πανεπιστήμια για δεκαετίες, και ακόμα και σήμερα εκδίδεται και μάλιστα προτείνεται από μεγάλες φεμινιστικές σελίδες ως “το τέλειο καλοκαιρινό ανάγνωσμα”.
Την επόμενη χρονιά της έκδοσης του βιβλίου της η Solanas αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Andy Warhol και άλλους δυο άντρες. Η περίπτωση της ψυχιατρικοποιήθηκε και έκτισε τρία χρόνια σε ψυχιατρική κλινική αντί να εκτίσει φυλακή. Στην δίκη της το 1969 η Παγκόσμια Ένωση Γυναικών στάθηκε στο πλευρό της Solanas ονομάζοντας την “Ηρωίδα του γυναικείου φύλου”.
“Ηρωίδα του γυναικείου φύλου”.
Ένα χρόνο πριν μια φεμινίστρια προστέθηκε στην τεράστια λίστα γυναικών που δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασμό να εκφράζουν δημόσια την μισανδρία τους και που αναγνωρίζονται για αυτή ως “υπέρμαχες”. “Το να μισώ τους άντρες δεν είναι κάποιο μιμ για εμένα. Δεν είναι μια ιντερνετική περσόνα. Είναι μια δέσμευση. Ένας τρόπος ζωής”, μας ενημερώνει από το φεμινιστικό κοντρόλ της. Και 40.000 άνθρωποι μοιράζονται δημόσια την άποψη της, ενώ 190.000 την επικροτούν.
Οι φεμινίστριες απαιτούν ακόμα και να μπορούν να δολοφονούν άντρες όταν απλά “φοβούνται” για την ασφάλεια τους, χωρίς να έχουν κάποια επίπτωση για αυτό. Και όχι η φεμινιστριούλα της διπλανής πόρτας αλλά και η Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλου.
Σε ένα ελληνικό άρθρο του 2017 διαβάζουμε για την δολοφόνο που σκότωσε έναν άντρα επειδή φοβήθηκε. “Δεν θα σταθώ στο αν ο νεκρός πράγματι κρατούσε μαχαίρι. Ούτε καν στο αν σωματικά έγινε βίαιος. Προσωπικά, μου αρκεί πως μέσα στη νύχτα ένας 46χρονος άνδρας προσέβαλλε μια νεαρή κοπέλα και την ανήλικη φίλη της”. Ο αρθρογράφος μας εξηγεί πως μια απλή προσβολή είναι αρκετό κίνητρο για να δολοφονήσει μια γυναίκα έναν άντρα. Χωρίς καμία απολύτως επίπτωση.
Σε μια συνέντευξη της η φεμινίστρια Mona Eltahawy δήλωσε πως “η βία κατά των αντρών είναι δίκαιη”. Και πως “πρέπει να σκοτώνουμε έναν συγκεκριμένο αριθμό αντρών κάθε εβδομάδα. Πόσους άντρες θα πρέπει να σκοτώσουμε μέχρι να σταματήσει η πατριαρχία”; Η έκφραση της μισανδρίας λοιπόν έχει γίνει αποδεκτή από τις κοινωνίες μας και επικροτείται.
Μέσα σε αυτό το παραλήρημα μισανδρίας οι άντρες καλούνται να είναι σύμμαχοι.
Στο άρθρο της “γιατί δεν μπορούμε να μισούμε τους άντρες” η ακαδημαϊκός και φεμινίστρια Suzanna Danuta Walters μας εξηγεί πως όχι μερικοί αλλά όλοι οι άντρες είναι σκουπίδια. Και πως πρέπει να τους απεχθανόμαστε. Καλεί τους άντρες ως συμμάχους σε αυτή την πρακτική ζητώντας τους να σταθούν στο πλευρό της μισανδρίας. Έτσι λοιπόν και ο ηθοποιός Ζήσης Ρούμπος πρόσφατα δήλωσε “να σπάσω το γαμημέvo απόστημα, να χυθεί από μέσα όλη η σκατίλα του άντρα και από άντρας, να γίνω άνθρωπος”. Απλά, με ιδιαίτερη άνεση και φυσικά αποδοχή από την κοινωνία, ο Ρούμπος δήλωσε ανενόχλητος πως οι άντρες δεν είναι άνθρωποι. Αλλά ότι μπορούν (εάν δουλέψουν αρκετά) να γίνουν.
Μπορούμε να καταλάβουμε πως τίποτα από τα παραπάνω δεν θα γίνονταν ανεκτά εάν τα φύλα ήταν αντεστραμμένα.
Είναι φυσικά αδιανόητο να σκεφτούμε το μανιφέστο κάποιου άντρα κατά συρροή δολοφόνου, που εξηγεί τους πολιτικούς λόγους για τους οποίους οι άντρες πρέπει να δολοφονούν γυναίκες να διαβάζεται με στόμφο, νοσταλγία και γλυκύτητα μέσα σε αίθουσες Πανεπιστημίων. Με προλόγους από διάσημους Ακαδημαϊκούς μέσα στα πλαίσια δικαιωμάτων των αντρών. Όπως έγινε με την περίπτωση της Solanas. Ή της Harmange με την αποδοχή της μισανδρίας ως ηθικό εργαλείο. Ή τα ποσοστά δολοφονιών αντρών που προτείνει δημόσια η Eltahawy.
Για παράδειγμα στο μανιφέστο του ο Elliot Rodger έγραψε. “Το μόνο που ήθελα ήταν να αγαπήσω μια γυναίκα και αυτή να μου ανταποδώσει την αγάπη αυτή”. Εάν αυτή η δήλωση είχε γραφτεί από γυναίκα δολοφόνο, ροή από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, ακαδημαϊκούς και φεμινιστριών θα έγραφαν τεράστια δοκίμια για την ανάγκη της γυναίκας να αγαπηθεί. Αλλά και για μια κοινωνία που στιγματίζει τις γυναίκες με αυτή την ανάγκη ως αδύναμες. Ποιος ήταν ο Elliot Rodger; Ένας άντρας ο οποίος έγραψε ένα μανιφέστο πολύ πιο χλιαρό από αυτό της Solanas. Και που ενώ δολοφόνησε 4 άντρες και 2 γυναίκες οι δολοφονίες που διέπραξε χαρακτηρίστηκαν ως μισογυνιστικές για να εργαλειοποιηθούν από το φεμινιστικό μισανδρικό αφήγημα. O Elliot Rodger άνηκε στην κοινότητα των ίνσελς. Για τους ίνσελς όμως θα μιλήσουμε στο δεύτερο μέρος αυτής της σειράς άρθρων.
