Η θεσμική αδιαφορία για την ενδοοικογενειακή βία κατά των αντρών
Ένα άρθρο γράφτηκε σήμερα υπογραμμίζοντας από τον τίτλο ακόμα πως υπάρχει θεσμική αδιαφορία για τις “γυναικοκτονίες” και πως η αδιαφορία αυτή τις πολλαπλασιάζει. Ένα άρθρο που είναι διάχυτο με ανακρίβειες, λογικά άλματα και φυσικά δυο μέτρα και σταθμά.
Στην αρχή κιόλας το άρθρο μας αναφέρει πως επικαλείται τις στατιστικές από το ελληνικό τμήμα του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τις Γυναικοκτονίες. Για αρχή βλέπουμε δηλαδή πόσο μονόπλευρα αντιμετωπίζεται εξαρχής το θέμα των δολοφονιών στο οικογενειακό πλαίσιο. Δεν υπάρχει ελληνικό τμήμα του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τις δολοφονίες αντρών στο οικογενειακό πλαίσιο. Και άρα το θέμα παρουσιάζεται μονόπλευρα, ρίχνοντας φως μόνο στις δολοφονίες γυναικών στο οικογενειακό πλαίσιο και όχι στις δολοφονίες αντρών και παιδιών στο οικογενειακό πλαίσιο.
Έπειτα διαβάζοντας τις στατιστικές από την επίσημη ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τις Γυναικοκτονίες, βλέπουμε ότι είναι γεμάτες με ανακρίβειες. Για παράδειγμα το έτος 2019 μας λένε πως το 12% των “γυναικοκτονίων” είχαν ως θύτες άντρες που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν. Το 2020 βλέπουμε ότι το 16% των “γυναικοκτονιών” έγιναν από άντρες στα πλαίσια ληστείας. Και το 5% από αγνώστους. Βλέπουμε δηλαδή πως τα ποσοστά που χρησιμοποιούν δεν αφορούν αποκλειστικά τις δολοφονίες γυναικών στο οικογενειακό πλαίσιο αλλά και τις δολοφονίες γυναικών από άντρες άσχετους με αυτό.
Όπως πχ ένας ληστής.
Χωρίς ανάμεσα σε άλλα να λαμβάνονται υπόψιν στην συζήτηση αυτή καθόλου τα νούμερα δολοφονημένων αντρών και παιδιών από γυναίκες στο οικογενειακό πλαίσιο. Για παράδειγμα το 2019 σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας δολοφονήθηκαν 8 άντρες από τις συντρόφους τους στο οικογενειακό πλαίσιο και 3 παιδιά. Υπήρχαν δηλαδή το 2019 11 δολοφονίες με γυναίκες θύτες στο ενδοοικογενειακό πλαίσιο. Να σημειωθεί πως η Ελληνική Αστυνομία καταμετρά τις παιδοκτονίες βάση του άρθρου 303 στον Ποινικό Κώδικα. Δηλαδή καταμετρά τις δολοφονίες παιδιών που έγιναν μόνο κατά τον τοκετό ή μετά από αυτόν, όσο είχε επιλόχειο. Δεν καταμετρά τις δολοφονίες μεγαλύτερων παιδιών από γυναίκες. Για παράδειγμα το 2019 είχαμε τις δολοφονίες 2 παιδιών από την μητέρα τους, ενός κοριτσιού 4 ετών και ενός αγοριού 5 ετών.
Ο αριθμός δηλαδή γίνεται 13. Και φυσικά δεν μπορούμε παρά να θεωρήσουμε ότι γίνονταν δεκάδες παιδοκτονίες κάθε χρόνο. Που δεν καταμετρούνται επειδή δεν ανακαλύπτονται ποτέ. Για παράδειγμα το 2019 πάλι μια μητέρα πέταξε το βρέφος της στα σκουπίδια και το βρήκε τυχαία μια άλλη γυναίκα στην γειτονιά.
Εάν αυτό το βρέφος δεν είχε βρεθεί θα είχε πεθάνει.
Ή εάν ήταν ήδη νεκρό μέσα στα σκουπίδια δεν θα είχε βρεθεί ποτέ. Υπάρχει δηλαδή ένα τεράστιο πρόβλημα, αυτό των βρεφοκτονιών, που παραμένει αόρατο. Με δεκάδες βρέφη, όπου κανέναν δεν φαίνεται να απασχολεί. Σίγουρα όχι το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τις Γυναικοκτονίες. Και σίγουρα όχι την αρθρογράφο που όμως κατά τα άλλα μιλάει για “θεσμική αδιαφορία” των δολοφονιών γυναικών. Ακόμα και έτσι ο αριθμός των δολοφονιών που διέπραξαν οι γυναίκες στο οικογενειακό πλαίσιο το 2019 ήταν 13. Και μέσα σε αυτόν, δεν εμπεριέχονται οι δολοφονίες παιδιών άνω του ενός έτους (δεν γνωρίζω εάν είχαν γίνει παραπάνω από 2, εγώ για αυτές μόνο γνωρίζω), και των παιδοκτονιών.
Δηλαδή των βρεφών που χάθηκαν σε χωματερές χωρίς να το γνωρίζει κανένας.
Το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τις Γυναικοκτονίες παραθέτει στοιχεία για 17 “γυναικοκτονίες”. Εκ των οποίων οι 2 έγιναν από άντρα με τον οποίον δεν είχαν κάποια σχέση, σίγουρα όχι στο οικογενειακό πλαίσιο. Άρα μιλάμε για 15. Το 13 με το 15 δεν έχει τεράστια διαφορά θαρρώ. Πόσο μάλλον όταν το 13 είναι ένας αριθμός για τον οποίο δεν έχουν γίνει σχετικές σοβαρές καταμετρήσεις και μπορεί να είναι ένας πολύ μεγαλύτερος αριθμός.
Φέτος για παράδειγμα το άρθρο μας αναφέρει ότι μετράμε 6 δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους. ξεχνώντας βολικά ότι φέτος είχαμε επίσης 3 δολοφονίες αντρών από τις συντρόφους τους, 6 απόπειρες δολοφονιών αντρών από τις συντρόφους τους και τουλάχιστον 2 δολοφονίες παιδιών και βρεφών με δράστη την μητέρα και 1 απόπειρα δολοφονίας 2 παιδιών από την θεία τους. Όπως και 3 ακόμα παιδιά στην υπόθεση Πάτρα.
Οι αριθμοί αυτοί δεν αφορούν φυσικά την αρθρογράφο που διακρίνει “θεσμική αδιαφορία” για το θέμα των δολοφονιών γυναικών, την στιγμή που κανένα παρατηρητήριο δεν υπάρχει που να καταμετρά όλες αυτές τις δολοφονίες και τις απόπειρες που διαπράττουν οι γυναίκες στο οικογενειακό πλαίσιο. Η αρθρογράφος λοιπόν μας λέει ότι “το γεγονός πως στον δημόσιο λόγο δεν φωτίζονται όλες οι γυναικοκτονίες που διαπράττονται οφείλεται αφενός στην απουσία ενός επίσημου δικτύου καταγραφής και αφετέρου στο στένεμα των γυναικοκτονιών σε συγκεκριμένες τυπολογίες, δηλαδή στις δολοφονίες γυναικών από τον πρώην ή νυν σύντροφο”. Για αρχή στον δημόσιο λόγο όπως είδαμε πιο πάνω δεν φωτίζονται οι δολοφονίες αντρών και παιδιών από τις γυναίκες.
Όχι το αντίθετο.
Για την ακρίβεια οι δολοφονίες των γυναικών φωτίζονται τόσο πολύ στον δημόσιο λόγο που γνωρίζουμε μέχρι και τα ονόματα και τα πρόσωπα των δολοφονημένων γυναικών. Κανένα όνομα ή πρόσωπο δολοφονημένου άντρα ή παιδιού δεν φωτίζεται στον δημόσιο λόγο με αποτέλεσμα να παραμένουν απλές στατιστικές. Οι οποίες δεν καταγράφονται καν από κάποιον φορέα. Με μόνη εξαίρεση τις δολοφονίες των κοριτσιών στην Πάτρα. Και αυτό επειδή ήταν ένα έγκλημα που ευαισθητοποίησε πολύ την κοινή γνώμη για ποικίλους λόγους. Και σε αυτή την μοναδική εξαίρεση όπου η εγκληματικότητα των γυναικών ήρθε στο φως στον δημόσιο λόγο, 5 φεμινιστικές οργανώσεις έγραψαν ανοιχτή επιστολή προς τον Άρειο Πάγο, για να παραπονεθούν που η υπόθεση αυτή φωτίστηκε στον δημόσιο λόγο. Δεν είναι λοιπόν οι δολοφονίες γυναικών που “δεν φωτίζονται” στον δημόσιο λόγο, αλλά οι δολοφονίες αντρών και παιδιών.
Έπειτα στην ίδια ακριβώς πρόταση διαβάζουμε. “Και αφετέρου στο στένεμα των γυναικοκτονιών σε συγκεκριμένες τυπολογίες, δηλαδή στις δολοφονίες γυναικών από τον πρώην ή νυν σύντροφο”. Τι γίνεται λοιπόν εδώ; Οι φεμινίστριες απαίτησαν να κανονικοποιηθεί ο νεολογισμός “γυναικοκτονία” που κυριολεκτικά περιγράφει τις δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους. Και πως αυτές δεν γίνονται για κανέναν άλλον λόγο πέρα του ότι ζούμε σε κοινωνίες που μαθαίνουν στους άντρες να μισούν και να δολοφονούν τις γυναίκες. Οι ίδιες λοιπόν όρισαν πως ο νεολογισμός “γυναικοκτονία” αφορά τις υποθέσεις δολοφονημένων γυναικών από τους συντρόφους τους. Τώρα όμως διαβάζουμε ότι οι “γυναικοκτονίες” δεν “φωτίζονται στον δημόσιο λόγο” επειδή υπάρχει “στένεμα σε συγκεκριμένες τυπολογίες” και συγκεκριμένα “δηλαδή στις δολοφονίες γυναικών από τον πρώην ή νυν σύντροφο”.
Τι σου λέει εδώ δηλαδή;
Σου λέει ότι απαίτησαν να υπάρχει ένας ξεχωριστός όρος για τις δολοφονίες των γυναικών από τους συντρόφους τους, αλλά πως τώρα ο όρος αυτός δεν πρέπει να περιλαμβάνει μόνο τις δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους αλλά και άλλες δολοφονίες. Όπως για παράδειγμα τις δολοφονίες γυναικών από άντρες ληστές. Ή αγνώστους. Ή αντρών που δεν είχαν καμία προηγούμενη σχέση μαζί τους. Κάτι που βλέπουμε να αποτυπώνεται στα νούμερα του Παρατηρητηρίου για τις Γυναικοκτονίες.
Παρακάτω στο άρθρο διαβάζουμε ότι στους αριθμούς δεν συνυπολογίζονται προσφύγισσες, τρανς γυναίκες, σεξεργάτριες, τοξικοεξαρτημένες, άστεγες, γυναίκες με ψυχιατρική εμπειρία. Λες και συνιπολογίζονται ανάλογα για τους άντρες όλα τα παραπάνω. Που σε πολλές περιπτώσεις αφορούν προβλήματα που επηρεάζουν πολύ δυσανάλογα τους άντρες. Όπως πχ τοξικοεξάρτηση, αστεγία και ψυχικές ασθένειες.
Έπειτα το άρθρο υπογραμμίζει τους αυξημένους αριθμούς των δολοφονιών γυναικών στα έτη του εγκλεισμού και το παρουσιάζει ως ένα φαινόμενο με “αυξητική τάση”, ενώ έχει γίνει ξεκάθαρο εδώ και πάνω από 2 χρόνια πως ο βασικότερος λόγος της αύξησης της ενδοοικογενειακής βίας και των δολοφονιών στο οικογενειακό πλαίσιο ήταν ο εγκλεισμός. Δηλαδή αδιαφορεί για τον μεγαλύτερο αυξητικό παράγοντα στο φαινόμενο, ο οποίος είχε μάλιστα προβλεφθεί, και παρουσιάζει την αύξηση αυτή ως αποτέλεσμα της “έμφυλης βίας”. Και της “θεσμικής αδιαφορίας”. Οι μεγαλύτεροι δηλαδή παράγοντες της ενδοοικογενειακής βίας αυτής δεν ήταν “έμφυλοι” αλλά άλλοι πιο συγκεκριμένοι. Στις χώρες που υπάρχουν καταγραφές της ενδοοικογενειακής βίας που βιώνουν οι άντρες από τις συντρόφους τους η αύξηση αυτή των περιστατικών ήταν εξίσου τεράστια. Συγκεκριμένα στην Αγγλία η αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας κατά των αντρών αυξήθηκε κατά 60%.
Βλέπουμε λοιπόν πως ενώ οι παράγοντες ήταν άλλοι, οι αριθμοί που δημιούργησαν αυτοί οι παράγοντες χρησιμοποιούνται για να αποδείξουν πως το θέμα των “γυναικοκτονιών” έχει αυξητική τάση. Ενώ οι αριθμοί αυτοί ήταν μεγάλοι επειδή συνέβαλλαν ποικίλοι παράγοντες σε αυτούς, κατά την διάρκεια της πανδημίας, και αυξήθηκαν και για τους άντρες.
Το άρθρο συνεχίζει κριτικάροντας την άρνηση του Υπουργού Δικαιοσύνης για την νομική αναγνώριση του νεολογισμού της “γυναικοκτονίας”.
Και που η αρθρογράφος θεωρεί απαράδεκτη. Επειδή σύμφωνα με αυτήν ο νεολογισμός αυτός έχει “συμβολικό” χαρακτήρα και “παιδαγωγική διάσταση του νόμου”. Δηλαδή θεωρεί εκ των προτέρων ότι ο νεολογισμός “γυναικοκτονία”, ότι δηλαδή οι άντρες σκοτώνουν γυναίκες απλά επειδή είναι άντρες, έχει επιστημονική βάση ενώ δεν έχει. Πουθενά και ποτέ δεν έχει αποδειχτεί κάτι τέτοιο. Και ενώ δεν έχει καμία επιστημονική βάση, κρίνει ότι θα έπρεπε να γίνει αποδεκτός επειδή έτσι θα “παιδαγωγηθεί” ο νόμος. Θα παιδαγωγηθεί δηλαδή από την φεμινιστική θεωρία ο νόμος, και όχι από τα επιστημονικά στοιχεία.
Ένα άλλο πεδίο μας γράφει η αρθρογράφος που το κράτος δεν μεριμνά, είναι οι οικογένειες των δολοφονημένων γυναικών. Και συγκεκριμένα μας εξηγεί ότι. “Δεν υπάρχει καν πρόβλεψη για άμεση και εκ του νόμου αφαίρεση της γονικής μέριμνας από τους γυναικοκτόνους”. Ξεχνώντας βολικά ότι το 2019 ακούσαμε σε Ελληνικό Δικαστήριο την φράση “θα γίνει μια πολύ καλή μητέρα” από Δικηγόρο, για μια μητέρα που πέταξε το βρέφος της στα σκουπίδια. Και που όταν αυτό βρέθηκε κατά τύχη η μητέρα το ζήτησε πίσω. Και πως ανεξαρτήτως των εγκλημάτων που έχει διαπράξει κάποιος σε άλλους και όχι το παιδί του, παραμένει αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα του να παραμένει γονιός.
Θα ήθελε η αρθρογράφος να αφαιρεθεί η γονική μέριμνα από τις γυναίκες δολοφόνους; Από αυτές που δολοφόνησαν τον σύντροφο τους, ένα παιδί τους, ή που σύμφωνα με τα όσα διαβάσαμε πιο πάνω για το “στένεμα σε συγκεκριμένες τυπολογίες” μίας μητέρας που λήστεψε κάποιον άντρα και τον δολοφόνησε; Ή που δολοφόνησε κάποιον άντρα που δεν είχε κάποια σχέση μαζί της; Θα πρέπει και εκεί να αφαιρεθεί η γονική μέριμνα από τις γυναίκες αυτές; Όχι μας λέει η αρθρογράφος επειδή την αφορούν να τιμωρηθούν αποκλειστικά και εξαντλητικά οι άντρες δολοφόνοι. Και φυσικά όχι οι γυναίκες δολοφόνοι οι οποίες θα πρέπει να βοηθηθούν και όχι να τιμωρηθούν.
Έπειτα το άρθρο κάνει επίκληση στην φεμινιστική θεωρία της πυραμίδας της έμφυλης βίας.
Κάτι που έχω αναλύσει διεξοδικά σε αυτό το άρθρο. Με λίγα λόγια είναι μια θεωρία που μας εξηγεί ότι η σεξιστική γλώσσα, τα αστεία, τα σχόλια για την εμφάνιση, η σεξουαλικοποίηση των γυναικών και οι προσβολές οδηγούν σε δολοφονίες γυναικών. Χωρίς φυσικά να έχει αποδειχτεί ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία επιστημονική έρευνα που να έχει συνδέσει τα ανέκδοτα με τις δολοφονίες γυναικών.
Υπάρχει όμως πληθώρα επιστημονικής βιβλιογραφίας που έχει μετρήσει ισόποση ενδοοικογενειακή βία στα ζευγάρια. Ότι αυτή είναι κυκλική. Και πως όταν δεν αναγνωρίζεται η ενδοοικογενειακή βία που ασκούν οι γυναίκες στους άντρες, η κυκλική αυτή βία κλιμακώνεται. Στο όνομα δηλαδή μιας θεωρίας, το άρθρο αγνοεί επιδεικτικά την ενδοοικογενειακή βία που ασκούν οι γυναίκες στους άντρες και προσπαθεί να μας πείσει πως η ενδοοικογενειακή βία των αντρών είναι έμφυτη και καλλιεργείται από ανέκδοτα. Στην Ελλάδα συγκεκριμένα έχουν μετρηθεί τα εξής ποσοστά στην ενδοοικογενειακή βία ανάμεσα στα φύλα.
Ψυχολογική βία: Γυναίκες 70,5% Άνδρες 71,8%
Σεξouαλικό εξαναγκασμό: Γυναίκες 20,6% Άνδρες 16,8%
Σωματική επίθεση: Γυναίκες 23,1% Άνδρες 31,2%
Τραυματισμό: Γυναίκες 5,1% Άνδρες 4,2%
Στην Ελλάδα βρέθηκε το μεγαλύτερο ποσοστό ψυχολογικής βίας σε άντρες στις χώρες αυτές. Αξίζει να σημειωθεί πως οι άντρες δέχονται πιο συχνά σωματική επίθεση από τις συντρόφους τους από ότι οι γυναίκες. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει ούτε μία καμπάνια που να μας ενημερώνει για αυτά. Και φυσικά καμία πολιτική που να βοηθάει άντρες θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Όπως και καμία δομή.
Όμως κατά τα άλλα είναι η βία των αντρών και οι “γυναικοκτονίες” που δεν “φωτίζονται” στην δημόσια συζήτηση και όχι αυτή των γυναικών που περνάει εντελώς απαρατήρητη λες και δεν υπάρχει, αν και έχει μετρηθεί.
Στο όνομα δε αυτής της θεωρίας η αρθρογράφος κάνει εντελώς ξεκάθαρο ότι είναι “επιτακτική ανάγκη” να δημιουργηθούν “πολιτικές πρόληψης” στην Ελλάδα. Που να αφορούν “ριζικές διεργασίες” σε όλους τους τομείς. Την εκπαίδευση, τα media, την οικογένεια αλλά και την τέχνη. Σου λέει δηλαδή πως για να μην δολοφονούνται γυναίκες πρέπει να απαγορέψουμε τον Σεφερλή, τον Όμηρο, τον Morrissey και γενικά οποιονδήποτε βαφτίζουν ως “σεξιστή”. Στην εκπαίδευση, τα media, την οικογένεια αλλά και την τέχνη. Αυτό είναι το επίπεδο της πρόληψης που ζητούν. Μια δηλαδή πλήρης αποδοχή του φεμινιστικού δόγματος σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα. Όπου θα απαγορεύονται όλα όσα ο φεμινισμός, και όχι τα επιστημονικά στοιχεία, απαιτεί ότι πρέπει να απαγορευτούν. Για να μην δολοφονούνται γυναίκες. Αντί να εστιάζει η πολιτεία στην ενδοοικογενειακή βία κατά των αντρών που συχνά οδηγεί σε ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών.
Ένα μικρό παράδειγμα.
Κατά την διάρκεια των 2 προηγούμενων ετών ακούσαμε πληθώρα φεμινιστικών φωνών να μας εξηγούν ότι ο νόμος της συνεπιμέλειας θα οδηγήσει σε περισσότερη ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών. Στα πλαίσια της θεωρίας τους για την “έμφυλη” βία. Ο ισχυρισμός ήταν, και παραμένει, ότι το πρόβλημα είναι δομικό και έμφυλο και πως αυτός ο νόμος θα αυξήσει τα ποσοστά βίας κατά των γυναικών. Μέσα σε όλο αυτό το φεμινιστικό παραλήρημα, παρατηρήσαμε την ολική άρνηση των φεμινιστριών για το φαινόμενο της γονεϊκής αποξένωσης, ένα φαινόμενο υπαρκτό με πληθώρα επιστημονικής βιβλιογραφίας που το αφορούν. Οι φεμινίστριες λοιπόν αρνούνται το φαινόμενο αυτό και η επιχειρηματολογία τους βασίζεται στον ορισμό του φαινομένου.
Έχουν δηλαδή πρόβλημα με τον όρο “γονεική αποξένωση” και ότι αυτός δεν είναι επιστημονικός.
Λες και ο όρος “γυναικοκτονία” που απαιτούν να μπει στον ΠΚ είναι επιστημονικότατος. Ενώ σε καμία έρευνα δεν έχει αποδειχτεί ποτέ πως οι άντρες δολοφονούν απλά επειδή μισούν τις γυναίκες. Οι ισχυρισμοί τους όμως έχουν ήδη αποδειχτεί λανθασμένοι.
Στην Ισπανία με την ψήφιση του ίδιου νόμου και με την πάροδο λίγων μόλις ετών, μετρήθηκε πως η ενδοοικογενειακή βία μειώθηκε κατά 50%, όπως επίσης και οι δολοφονίες των γυναικών. Ο λόγος έδειξε η έρευνα ήταν επειδή οι άντρες δεν ένιωθαν απειλή ότι θα χάσουν τα παιδιά τους μέσα από το διαζύγιο. Εν ολίγοις υπήρχε για χρόνια ένα τεράστιο κομμάτι ενδοοικογενειακής βίας που ο φεμινισμός με τις θεωρίες του αρνούνταν και που συνεχίζει να το αρνείται. Αυτό της απειλής που νιώθουν οι άντρες. Όταν σωρό από γυναίκες και για προσωπικούς τους λόγους τους αποξενώνουν από τα παιδιά τους.
Αυτή η βία δεν αναγνωρίζονταν για χρόνια με αποτέλεσμα τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας να είναι αυξημένα. Όταν όμως εφαρμόστηκε ο νόμος της συνεπιμέλειας τα ποσοστά αυτά έπεσαν κατά 50%. Όπως και μειώθηκαν σε σημαντικό βαθμό οι δολοφονίες γυναικών από τους συντρόφους τους. Δημιουργήθηκε λοιπόν μια πολιτική που ανάμεσα σε άλλα αναγνώρισε το μαρτύριο των αντρών. Και τους έδωσε τα νομικά εργαλεία να έχουν και αυτοί πρόσβαση στα παιδιά τους.
Με αποτέλεσμα αυτοί να γίνονται λιγότερο βίαιοι μιας και δεν ένιωθαν να απειλούνται.
Για χρόνια δηλαδή οι φεμινιστικές πολιτικές έδιναν όλο και περισσότερα εργαλεία στις γυναίκες να αποξενώνουν τους πατεράδες από τα παιδιά τους, με ψεύτικες καταγγελίες κυρίως και νομική μεροληψία στα Δικαστήρια, με αποτέλεσμα οι άντρες να γίνονται περισσότερο βίαιοι. Όταν ο νόμος αναγνώρισε πως και η αποξένωση είναι βία και δημιούργησε ανάλογο νομικό πλαίσιο, η βία των αντρών μειώθηκε κατά 50%.
Ας φανταστούμε πόσο ακόμα θα μειωθεί εάν εστιάσουμε σε σωρό άλλες μορφές βίας που δέχονται αόρατα εδώ και δεκαετίες οι άντρες στα σπίτια τους. Σωματική, χειριστική και ψυχολογική. Και όταν κάνουμε επιτέλους κάτι για αυτό. Αναγνωρίζοντας την για αρχή μέσα από τόνους επιστημονικής βιβλιογραφίας. Δεν γίνεται να σταματήσει η βία μέσα στα σπίτια, όταν αναγνωρίζεται μόνο η βία που πράττει το ένα φύλο.
Το άρθρο μετά μας εξηγεί πόσα λίγα έχει κάνει το κράτος για τις κακοποιημένες γυναίκες. Και πως ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν 1072 κλίνες για τις γυναίκες που υποφέρουν από ενδοοικογενειακή βία, υπάρχουν μόνο 450. Κάτι το οποίο ονομάζει “επίσημη απάθεια”. Πουθενά φυσικά η αρθρογράφος δεν αναφέρεται στο ότι δεν υπάρχει καμία κλίνη για τους άντρες και τα αγόρια άνω των 12 ετών, θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας. Ούτε μία. Εκεί η αρθρογράφος δεν παρατηρεί “επίσημη απάθεια”. Μέσα σε έναν μόλις μήνα για παράδειγμα είχαμε περίπτωση 15χρονου που κακοποιούνταν από την μητέρα του και φιλοξενείται σε…ψυχιατρείο. Ενώ δυο αδέρφια που είχαν βιαστεί από τον εραστή της μάνας τους φιλοξενούνται σε νοσοκομείο. Αυτά, όπως και τα εκατοντάδες άλλα τέτοια περιστατικά που αφορούν άντρες και αγόρια δεν είναι “επίσημη απάθεια” και “θεσμική αδιαφορία”.
Την στιγμή που δεν υπάρχει ούτε μία κλίνη για αυτούς.
Το πιο εξοργιστικό στοιχείο όμως στο συγκεκριμένο άρθρο είναι το εξής. “Επιπλέον, οι ξενώνες διέπονται από μια γραφειοκρατία και από αποκλεισμούς ορισμένων γυναικών (οροθετικές, τοξικοεξαρτημένες, ψυχικά ασθενείς, γυναίκες – μητέρες με αγόρια άνω των 12 ετών)”. Τι μας λέει εδώ λοιπόν; Μας λέει πως οι ξενώνες φιλοξενίας απαγορεύουν την έλευση αγοριών άνω των 12 (καθόλου σεξιστικά και με καμία διάκριση βάση φύλου), και πως αυτό επηρεάζει τις μητέρες που δεν μπορούν να φιλοξενηθούν επειδή έχουν αγόρια άνω των 12. Κάτι το οποίο φυσικά και είναι πρόβλημα. Όμως είναι ένα πρόβλημα που πάλι έχει ως ρίζα την άρνηση των φεμινιστριών.
Η ίδια η αρθρογράφος δεν το παρουσιάζει ως πρόβλημα που αφορά τα ανήλικα αγόρια άνω των 12. Όχι. Στο παρουσιάζει ως πρόβλημα που αφορά τις μητέρες τους. Οι φεμινίστριες απαγόρεψαν την έλευση αντρών και αγοριών στις δομές αυτές. Και τώρα μας παρουσιάζουν ως “θεσμική αδιαφορία” ένα πρόβλημα που οι ίδιες δημιούργησαν.
Και το άρθρο καταλήγει κυκλικά σε περισσότερες απαιτήσεις για τις γυναίκες θύματα.
Περισσότερες δομές, δωρεάν και εξειδικευμένη νομική εκπροσώπηση, την απλοποίηση των δικαστικών διαδικασιών. Και “απόδοση ευθυνών στις περιπτώσεις που διαπιστώνεται αργή, μειωμένη ή ακατάλληλη απόκριση”. Τίποτε από όλα αυτά φυσικά δεν απαιτεί για τους άντρες. Οι άντρες και τα αγόρια δεν πρέπει να έχουν καμία δομή. Δωρεάν και εξειδικευμένη νομική εκπροσώπηση. Την απλοποίηση των δικαστικών διαδικασιών. Και “απόδοση ευθυνών στις περιπτώσεις που διαπιστώνεται αργή, μειωμένη ή ακατάλληλη απόκριση”. Και να είστε σίγουροι πως ακόμα και όταν αυτές οι περισσότερες πολιτικές για τις γυναίκες θύματα εφαρμοστούν και η ενδοοικογενειακή βία συνεχίζει να αυξάνεται, πάλι θα βρουν κάποιον λόγο που να αποθέτει ευθύνες στην “πατριαρχία” και στην έλλειψη περισσότερων πολιτικών. Όλο και κάτι παραπάνω θα μπορεί να γίνει, όλο και κάτι παραπάνω θα μπορεί να απαγορευτεί.
Και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που παράγονται περισσότερα θύματα. Που δεν είναι άλλος από την θεσμική αδιαφορία και την επίσημη απάθεια που έχει επιβάλλει ο φεμινισμός εδώ και δεκαετίες στην χώρα μας για τους άντρες και αγόρια θύματα ενδοοικογενειακής βίας, με σημαία του φεμινιστικές θεωρίες. Γεγονός που εντείνει το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας αντί να το καταπολεμά.
