Γιατί ο φεμινισμός αποκρύπτει μεθοδικά την παιδική κακοποίηση; Υπάρχει λόγος που ο φεμινισμός εστιάζει αποκλειστικά στην βία κατά των γυναικών όσον αφορά την ενδοοικογενειακή βία. Επειδή θέλει να απομακρύνει το ενδιαφέρον από τα τεράστια ποσοστά γυναικών που κακοποιούν σωματικά τα παιδιά τους.
Τις τελευταίες δεκαετίες το ξύλο στα παιδιά έχει πτώση ως φαινόμενο και αυτό έγινε εφικτό μέσα από την δουλειά του Δρ. Murray A. Straus που πέρασε όλη του την ζωή προσπαθώντας να αποδείξει ότι το ξύλο δεν είναι μια ορθή παιδαγωγική μέθοδος αλλά έχει αντιθέτως αρνητικά αποτελέσματα στην ψυχοσύνθεση του παιδιού. Είναι στην ουσία ο άνθρωπος στον οποίο οφείλουμε το γεγονός του ότι οι κοινωνίες πλέον αντιλαμβάνονται πως το ξύλο στα παιδιά δεν είναι μια ορθή παιδαγωγική μέθοδος. Είναι ο ίδιος επιστήμονας που αγωνίστηκε μέχρι τον θάνατο του το 2016 να αναδείξει την βία που δέχονται οι άντρες στο σπίτι και που εξηγούσε πως το φύλο δεν έχει σημασία στον κύκλο της βίας, μόνο ότι αυτή αναπαράγεται κυκλικά μέσα στην οικογένεια.
Έρευνες έχουν δείξει πως σε παγκόσμιο επίπεδο τα αγόρια κακοποιούνται πιο συχνά από τα κορίτσια, και οι θύτες είναι στην πλειοψηφία τους οι μητέρες. Τα αγόρια αυτά χτυπιούνται από την ηλικία των 3 ετών και πολλά από αυτά πολύ πολύ πιο νωρίς. Γιατί λοιπόν όταν εκατομμύρια αγόρια παγκοσμίως κακοποιούνται σε μεγαλύτερα ποσοστά έναντι των κοριτσιών εμείς ακούμε αποκλειστικά για την ενδοοικογενειακή βία κατά των γυναικών;
Και μόνο κατά των γυναικών;
Μα φυσικά επειδή οι γυναίκες χτυπάνε πιο συχνά τα παιδιά τους από ότι οι πατεράδες παγκοσμίως σε ποσοστό 55.2% έναντι 43.2% των πατεράδων.
Ακόμα και στην Ελλάδα τα ποσοστά των γυναικών που κακοποιούν τα παιδιά τους είναι σοκαριστικά. Σε μία από τις ελάχιστες καταμετρήσεις που έχουν γίνει, βλέπουμε πως στην Ελλάδα το 54.4% των παιδιών που κακοποιούνται είναι αγόρια. Και το 45.6% κορίτσια. Oι μητέρες έχουν πάλι τα πρωτεία με 36% να είναι οι μητέρες έναντι του 20.5% που είναι οι πατέρες.. Ο μέσος όρος ηλικιών ήταν 9 έτη και από τα 90 περιστατικά που καταμετρήθηκαν προήλθαν 5 θάνατοι από σοβαρές κακώσεις. Μόνο 1 στα 10 περιστατικά παιδικής κακοποίησης αναφέρονται.
Πάμε ξανά. Έχουμε την επιτομή της ενδοοικογενειακής βίας, την παιδική κακοποίηση, με τα αγόρια να έχουν παγκοσμίως και στην Ελλάδα την πρωτιά στους αριθμούς θυμάτων. Με τεράστια διαφορά. Γιατί λοιπόν εστιάζουμε πάντα στην βία “κατά των γυναικών”; Οι μητέρες έχουν την πρωτιά παγκοσμίως στους πίνακες θητών που ασκούν σωματική ενδοοικογενειακή βία στα παιδιά τους. Πιο συγκεκριμένα πολύ περισσότερο στα αγόρια. Γιατί λοιπόν εστιάζουμε πάντα στην “βία κατά των γυναικών”; Έχουμε δολοφονίες παιδιών κυρίως αγοριών δηλαδή και κυρίως από τις μητέρες τους εξαιτίας της ενδοοικογενειακής βίας. Γιατί λοιπόν εστιάζουμε πάντα στην βία “κατά των γυναικών”; Και φυσικά δεν λαμβάνουμε καθόλου υπόψιν μας τις βρεφοκτονίες που θα είναι θέμα μας άλλη στιγμή.
Γιατί λοιπόν ο φεμινισμός αποκρύπτει μεθοδικά την παιδική κακοποίηση;
Επειδή όλα αυτά χαλάνε την σούπα του πατριαρχικού αφηγήματος. Δείχνουν πως μια χαρά είναι ικανές οι γυναίκες για βία. Πως χτυπούν ανελέητα και συχνά μέχρι θανάτου τα παιδιά τους. Και πως τα θύματα αυτής της απάνθρωπης δολοφονικής οργής είναι κυρίως τα αγόρια. Έτσι λοιπόν στο όνομα του πατριαρχικού αφηγήματος ο φεμινισμός αποκρύπτει μεθοδικά την παιδική κακοποίηση. Δεν την συμπεριλαμβάνει στις έρευνες για την ενδοοικογενειακή βία. Ελάχιστες έρευνες γίνονται για το θέμα. Με αποτέλεσμα τα παιδιά, κυρίως τα αγόρια, που υποφέρουν από ενδοοικογενειακή βία να μην έχουν φωνή. Και φυσικά ούτε κατά διάνοια δεν θέλουν οι φεμινίστριες να υπονοηθεί πως η βία “κατά των γυναικών” δεν είναι “έμφυλη”. Ή πως μπορεί να είναι αποτέλεσμα αγοριών που είχαν κακοποιηθεί σωματικά και για χρόνια από τις μητέρες τους. Άντρες που απλά επαναλαμβάνουν ή ανταποδίδουν και οι ίδιοι την βία που δέχτηκαν όταν ήταν παιδιά.
Δεν σταματάει όμως μόνο εκεί το αμείλικτο αφήγημα των φεμινιστριών για την υποτιθέμενη “έμφυλη” βία. Ακόμα και τα ελάχιστα περιστατικά (το 1 στα 10) που έρχονται στο φως, όταν το θύμα είναι αγόρι του αρνείται η είσοδος στους κρατικούς φορείς για τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, μιας και το φεμινιστικό αφήγημα το θεωρεί δυνητικά βιαστή. Η κακοποίηση του αγοριού δηλαδή συνεχίζεται και έξω από το σπίτι.
Πάλι εξαιτίας του φεμινιστικού αφηγήματος.
Ένα πράγμα πρέπει να γίνει εντελώς ξεκάθαρο σε όσους όντως ενδιαφέρονται για την εξάλειψη της ενδοοικογενειακής βίας. ο φεμινισμός δεν νοιάζεται για τα θύματα. Ακόμα και για τις γυναίκες θύματα και σίγουρα όχι για τους άντρες και τα αγόρια θύματα. Ενδιαφέρεται αποκλειστικά για το πατριαρχικό αφήγημα του, αυτό έκανε από πάντα ακόμα και στο πρώτο καταφύγιο για θύματα ενδοοικογενειακής βίας που χτίστηκε, και δεν διστάζει να θυσιάζει τα θύματα αυτά, άντρες γυναίκες, παιδιά, αγόρια και κορίτσια, ακόμα και βρέφη και να αποκρύψει το μαρτύριο τους όταν αυτό απειλεί τις άμπρα κατάμπρα δογματικές τους θεωρήσεις για το πως λειτουργεί ο κόσμος.
